Edwin Giesbers over het fotograferen van wilde wonderen

Voor het megaproject Wild Wonders of Europe (WWoE) werden geen Belgische fotografen geselecteerd, wel twee Nederlanders. “Ik was heel blij toen WWoE me contacteerde”, zegt Edwin Giesbers (43) uit Nijmegen. “Ik vond het een fantastisch idee om de minder bekende landen en natuur van Europa zichtbaar te maken voor een groot publiek. Natuurfotografen zijn echte solisten, maar dit is een samenwerkingsproject, het grootste fotoproject in zijn soort ter wereld, en dat is heel mooi.”

Zoals de meeste WWoE-fotografen moest Edwin Giesbers zijn onderwerp met een onbevangen blik benaderen. WWoE stuurde hem naar Liechtenstein om planten en landschappen te fotograferen. “Ik moet bekennen dat ik Liechtenstein kende om zijn belastingklimaat, maar verder kon ik me er geen voorstelling van maken”, zegt hij. “Toen ik me erin verdiepte wist ik echter al snel dat het heel mooi kon worden.

“De eerste dagen was het behoorlijk aan het regenen en sneeuwen, en sneeuw maakt het nogal moeilijk om planten te fotograferen. Maar zelfs wanneer het regende maakte ik veel foto’s. Ik hou zelf wel van een macro-opname waarop je een bloem vele malen door waterdruppeltjes heen ziet. De kleine kwastjesbloem fotograferen, vond ik ook bijzonder. Het is het eerste plantje dat na de winter tevoorschijn komt, het piept door de sneeuw heen. De ongewone combinatie van het paarsige bloempje tegen een achtergrond van sneeuw - in plaats van een groene weide - vond ik heel speciaal.

Edwin Giesbers ligt al bijna zijn hele leven met zijn buik in het gras om planten en dieren te fotograferen. “Maar ik ben pas sinds 2005 fulltime natuurfotograaf. Er zijn maar een handvol voltijdse natuurfotografen in Nederland, we werken voor een kleine markt.

“Mijn werkweek bestaat uit drie dagen achter de computer, en twee dagen in de natuur. Tijdens die drie dagen binnen hou ik me bezig met beeld klaarmaken voor klanten, beeld archiveren, administratie... Allemaal dingen waar je dus liever niet mee bezig bent.

“Ik fotografeer veel in Nederland, en vijf à zes keer per jaar ga ik naar het buitenland. Ik moet soms wel een paar weken in een schuilhut doorbrengen om een dier te fotograferen, ja. De Spaanse lynx fotograferen, dat is een kwestie van twee à drie weken in zo’n hut zitten. De meeste dieren in Europa zijn anders niet fotografeerbaar. Dat heeft onder andere te maken met de lange traditie van jacht in Europa, hier zijn dieren ons als roofdieren gaan beschouwen. In gebieden waar mensen nog niet zo lang op dieren jagen, zijn ze niet bang voor je en komen ze zelfs naar je toe om je te inspecteren. Het is veel leuker om zo te werken dan vanuit een hut.

“Onlangs maakte ik het nog mee op Madagaskar. Ik wandelde met een gids door de jungle, toen er een groep lemuren passeerde. Een van hen keek me aan, sprong op me af en omklemde mijn been. Dat was een vreemde situatie. (lacht) Een andere keer was ik pinguïns aan het fotograferen op Antartica. Je moet steeds een meter of vijf afstand houden. Ik zat neergehukt en fotografeerde een groepje met een telelens. Plots hoorde ik iets onder me. Ik keek naar beneden, en daar keek een hele jonge pinguïn naar me op. Hij beschouwde me blijkbaar als een hele grote pinguïn!

Het contact is niet altijd even aangenaam. Op een bepaald moment stond ik oog in oog met een jonge mannetjesgorilla die schijnaanvallen uitvoerde. Indrukwekkend, hoor. Ze hadden ons op voorhand gezegd dat we in zo’n geval vooral niet mochten weglopen, maar gewoon moesten blijven staan. Ik zag dat onze gids wel naar achteren liep. Dat was helemaal niet de afspraak, dacht ik. (lacht) Maar het is goed afgelopen.”