Eddy en Wahid worden vader en zoon, en alles begon met een geschooide sigaret

Zes jaar geleden schooide een jonge Afghaanse vluchteling een sigaret bij een oudere man. Vandaag zijn ze vader en zoon. Dit is het verhaal van Eddy en Wahid.

“Ik heb het gevoel dat ik iets verkeerd heb gedaan”, zegt Wahid (25). Het zou vandaag een heuglijke dag moeten zijn, maar de stenen van het Leuvense gerechtsgebouw lijken hem van een misdaad te beschuldigen. Eddy (62) wijst in de grote hal naar rechts - waar in drukletters ‘hof van assisen’ staat - en naar links - ‘correctionele rechtbank’. “Als je daar moet voorkomen, moet je je zorgen maken. Wij zijn hier voor iets moois.”

Eddy en Wahid. Het duo zou zo passen op een controversiële poster die discriminatie op de huurmarkt aanklaagt: ‘Eddy krijgt morgen de sleutel. (Wahid niet)’. Of misschien zijn ze wel boven- en onderbuur, coach en speler, taxichauffeur en inzittende. Neen. Op het dossier in de blauwe map dat hun advocate, Bénédicte Jacobs, onder de arm heeft, staat weldegelijk adoptie.

“Het zou een geweldig verjaardagscadeau zijn”, zegt Jacobs, die vandaag vijftig wordt. Niet alleen omdat het dossier zich al vijf jaar voortsleept langs de trage wegen van de Belgische justitie, maar ook omdat dit geen doorsneezaak is. Eddy en Wahid leerden elkaar in 2016 kennen via een geschooide sigaret en zijn straks, of zo hopen ze toch, vader en zoon.

Groepje Belgen

“Het is een lang verhaal”, begint Wahid. Twee jaar nadat hij in België aankwam als niet-begeleide minderjarige vluchteling uit Afghanistan, fietste hij door de Leuvense straten. “Het was zomer, ik was er net komen wonen en ik kende letterlijk niemand. In de Pleinstraat passeerde ik een groepje Belgen, ik vond het leuk om met hen te praten. Eddy gaf me toen een sigaret. En de dag daarna opnieuw. En de dag daarna opnieuw.”

Toen de zomer eindigde en het begon te regenen, nodigde Eddy Wahid uit bij hem thuis. Toen het water in zijn studiootje niet meer opwarmde, nodigde Eddy Wahid uit voor een verkwikkende douche. Toen bleek dat er in zijn grote huis eigenlijk nog een kamer vrijstond, nodigde Eddy Wahid uit om er te komen wonen. Toen het eindejaar werd, nodigde Eddy Wahid uit om Kerstmis te vieren bij zijn ouders.

Pa, opa en oma noemt hij ze al een tijd. “Dit is ons echt een beetje overkomen”, zegt Eddy, die gepensioneerd is. “En zijn toekomst ligt hier. Dit kan voor hem een extra duwtje in de rug zijn.”

Het zijn uitspraken die je makkelijk in een verkeerd daglicht zou kunnen plaatsen. Alsof Eddy, al zijn hele leven een ‘happy single’, een leegte probeert te vullen. Zo leest de tijdlijn niet. Wahid is het nest al uit. Hij woont in Antwerpen waar hij rondrijdt in zijn taxi, en heeft sinds kort een vriendin. Al blijven vader en zoon elkaar dagelijks bellen. “Gewoon, om te vertellen wat we die dag gedaan hebben”, zegt Wahid.

Op deze dag trippelen ze nerveus door de gang van het gerechtsgebouw. Niet onlogisch. Twee maanden geleden waren ze hier ook al eens. Toen werden ze na een minuut alweer wandelen gestuurd door de rechter, omdat ze, welja, ‘iets verkeerd’ deden: de geboorteakte van Wahid ontbrak in het dossier. “Nu hebben we alle documenten”, stelt Jacobs hen gerust. En het openbaar ministerie geeft een gunstig advies, weten ze.

Even later wandelen ze opnieuw de deur uit. De rechter had nog een paar lastige vragen in petto, maar de advocate knikt goedkeurend: hoewel het vonnis pas op 3 februari volgt, is het in kannen en kruiken. Straks staat er naast Sharafzai ook Timmermans op het paspoort, zonder streepje ertussen - “dat mag blijkbaar niet van de wet”, zegt Jacobs. Dat paspoort is straks misschien zelfs Belgisch, want ook die procedure loopt straks af.

Het zou wel eens zijn jaar kunnen worden, zegt Wahid. Nieuwe achternaam, nieuwe nationaliteit, “en ook een beetje rijker worden”, zegt hij. “Ik zou graag een eigen zaak beginnen, misschien wel in de horeca.” Zijn pa zal er staan, voor dat duwtje.

Zo zie je maar, wat een warme douche en een bed kunnen betekenen. Dan denk je wel eens aan de opvangcrisis deze winter, en de vluchtelingen - soms minderjarigen - die sommige nachten op de kille straatstenen hebben doorgebracht. Wahid weet: “Dat had ik kunnen zijn.” Eddy zegt: “Hij is met zijn gat in de boter gevallen.”

Ik wens iedereen een beetje ‘Eddy en Wahid’ toe in 2023.