Duivenliefhebbers wuiven berichten over 'rampvlucht' Barcelona weg: "Hij komt wel, hij kent de weg"

Een vriend stuurde gisteren een duif vanuit Madeira. Die viel binnen de seconde binnen, het was een foto via WhatsApp. Helaas virtueel dus. In de echte wereld zaten veel Vlaamse duivenliefhebbers nog op hun doffer of duivin te wachten. In De Morgen van zaterdag stond dat "amper 2.470 van de 7.907 opgestegen duiven" aangemeld waren op de site van de nationale duivenbond KBDB. En dat bleef zo. Maar een mijnheer van duivenvereniging Sans Peur in Herent maakte zich gisteren kwaad op ons: "Zever is het. Die van ons zijn er bijna allemaal. Maar na drie dagen wordt zo'n wedstrijd afgesloten. Dan kan aanmelden niet meer. Alles wat nadien binnenkomt, wordt niet meer geteld. En dan grote koppen in de krant, ja. Ik word er kwaad van."

Duivenberichten op de radio

Dat van Madeira was een grapje, maar duivensport is een ernstige zaak en Joost De Smeyter uit Melden had gisteren niet zoveel reden tot lachen. Elf van zijn veertig duiven waren er. "Dat is zeker niet fijn", zegt hij. "Maar ik kan niks fouts zeggen over de organisatie. Als ik zelf in Barcelona was geweest, had ik ze ook laten vliegen. Alleen het verlate uur was misschien niet oké. Om 9 uur was het al 30 graden. Dat is te warm."

In 2017 is bekende duivenstem van de inmiddels betreurde Johan Roggen, die jarenlang duivenberichten op zondag voorlas op de radio, niet meer nodig. Er is internet, er zijn webcams en als bij melker Etienne Meirlaen in Deurle een gechipte duif binnenvliegt, krijgt hij een e-mail. Meirlaen zegt dat het vorige vrijdag, 7 juli, om 9 uur toch maar 25 graden was in Barcelona. "Geen probleem, denk ik", zegt hij. "Maar er moet onverwachts een tramontana opgestoken hebben. Waardoor de duiven misschien teruggevlogen zijn toen ze aan de Pyreneeën kwamen en zo een andere route gevolgd hebben. Ik denk dat ze via Duitsland gevlogen zijn."

1.075 kilometer is de afstand van Barcelona naar het hok in Deurle en duiven vliegen met 66 kilometer per uur. "Met poepwind zelfs wat sneller", zegt Etienne, 64 nu, derde generatie-duivenmelker en na een carrière als bouwondernemer fulltime met zijn gevederde reizigers bezig. Op zijn kast bekers, aan de muur diploma's, tegen de muur duiven op canvas: Yelena ("volgens sommigen de beste kweekduivin van België, ze is moeder en grootmoeder van een resem topduiven") met een paar van haar jongen. De elf jaar oude duif zit in de volière, vloog zelf nooit, kwam zelfs nooit buiten. Maar haar jong Monard won twee keer in Narbonne en een Chinees bood er ooit 250.000 euro voor. Later ging die voor een lager bedrag buiten. Het zegt allemaal dit: duivensport gaat om geld en is professioneel geworden, maar duivensport gaat ook om passie en leven. Soms letterlijk: een vroegere Belgische kampioen, nu tachtiger, die tegen kanker vecht, nam vorige maand weer wat duiven op zijn kot. "Die gaan hem redden", zegt zijn vrouw.

Maar redden de duiven uit Barcelona het? Etienne Meirlaen legt uit dat je zware fond-duiven kunt vergelijken met sportmannen. "Wij kweken die met lange spieren", zegt hij. "Die zijn gemaakt voor die afstand. Als je mij laat basketten (Etienne is klein van gestalte, RVP) dan kom ik er ook niet aan te pas. Zo heb je lopers met spieren voor de marathon en lopers voor de spurt. De zware fond-duiven zijn lichter en kunnen eigenlijk makkelijk die 1.075 kilometer in één keer afleggen. Zonder rusten en zonder drinken. En ze zijn slim. Ze zoeken de beste windlagen en als het moet vliegen ze maar één meter boven de grond."

Tijd voor actie

De kritiek van zaterdag in de krant ("het is niet meer van deze tijd") en dat het tijd wordt dat minister van Dierenwelzijn Ben Weyts (N-VA) in actie schiet, wuiven de duivenmannen weg. "Dat zeggen mensen die niet meedoen", zegt Meirlaen en ook Martin Martens van Fondclub Eeklo minimaliseert het begrip 'ramp': "Vorig jaar was maar een kwart van de duiven uit Barcelona terug, nu zitten we al aan 45 procent."

Zegt Meirlaen: "Barcelona wordt al sinds 1924 georganiseerd. Dat is bijna honderd jaar. Dat daar regelmatig eens een wat minder goeie vlucht bij is, is logisch. Maar vroeger bestonden de sociale media niet. Daar breken ze nu al eieren voor ze gelegd worden. Die conclusies zijn echt niet nodig. In de jaren 80 was er eens een experiment met een vlucht uit Alicante. Dat is 1.400 kilometer en dat is te ver. Maar Barcelona? Neen hoor."

Meirlaen zegt het zelfs te zien aan die duiven die ondertussen wel al terug zijn. "Ze zijn alweer aan het trainen", zegt hij. Trainen? "Jawel. Een half uurtje, soms een uurtje vliegen ze alweer buiten en ze zijn slim genoeg om dat te doen. Geloof me dat het veel beter is dan vroeger toen alle boeren duiven hadden en in Vlaanderen zeker 100.000 duivenmelkers bezig waren. Nu zijn dat er nog 20.000. Maar de kwaliteit van de duiven is beter en ze zijn medisch begeleid. In die tijd had je veel meer rampvluchten dan vandaag."

Nog dit: vrouwelijke duiven doen niet onder voor de mannetjes, integendeel. Meirlaens beste Barcelonees eindigde vorige week als zevende nationaal en is een duivin. Nu is het nog wachten op de vijf laatsten. "Je kunt er altijd verliezen", zegt hij. "Al hoop ik zeker van twee dat ze nog terugkeren. Een ervan was vorig jaar derde. Als hij niet opgegeten is door een roofvogel, komt hij nog wel. Hij kent de weg van Barcelona naar Deurle."