Drugsbaronnen zullen hun shit verkopen, no matter what

“Hey zus,kan jij misschien nog eens bellen? Er is geen plaats.” Ik zat in de trein op weg naar huis, na een werkdag. Mijn broer, die kampte met een ernstige drugsverslaving, sms’te me dat er geen plaats was in het behandelingscentrum voor drugsverslaafden. Er is nooit plaats. Dan wilde hij zich eindelijk laten helpen, wat ook al enige tijd duurde en dan was er geen plaats.

Wachtlijsten in ons hulpverleningssysteem zijn nooit kort. Zelfs de crisisopvang gaf nooit thuis, maar daar hadden we ondertussen al iets op gevonden. We konden het proberen door hem enkele flessen wodka te geven, en hem na consumptie af te zetten voor de spoedafdeling. Dan moesten ze hem wel binnenlaten, toch? Als hij wankel op z’n benen stond en zijn ogen dichtvielen, als hij half in coma lag, dan zou men uiteindelijk niet anders kunnen dan plaats vrijmaken, toch?

Bart De Wever wil een versnelling hoger schakelen in zijn War on Drugs. Het Stroomplan staat prominent in de kranten. Meer agenten, lees ik, meer controles, meer repressie: dat klinkt allemaal stoer. Graag zou ik meneer De Wever willen meenemen naar het kerkhof, waar al drie familieleden van mij begraven liggen, ten gevolge van hun strijd tegen drugs. Ze stierven aan de gevolgen daarvan. Dankzij die familieleden, ken ik het drugsmilieu jammer genoeg zeer goed. De afpersing, de dealers, de dreigementen en de schuldenbergen. Het is geen lachertje. Het is een helse wereld waarin gebruikers en hun families slachtoffers zijn.

Kleine garnalen

Dealers zullen hun centen krijgen en ze zullen hun shit verkopen, no matter what. Drugsbaronnen verslaan is het plan. Maar de War on Drugs, die nergens iets positiefs heeft uitgehaald, zal er alleen toe leiden dat kleine garnalen worden geklist, terwijl het milieu internationaal opereert. Als er één ding is dat ik leerde, is het dat dealers hoe dan ook hun weg vinden. Als het niet kan per boot, dan met de auto, alle middelen zijn goed. Het gaat tenslotte over enorm veel geld.

Gebruikers zullen nog meer slachtoffer worden, helaas. Ik voorspel meer overdosissen en meer geweld; gebruikers worden opgejaagd en ze gaan nog onveiliger gebruiken, met alle gevolgen van dien. Gebruikers zullen er overigens alles aan doen om ‘dealers’ te contacteren, of ze gaan onveilig spul kopen, wat ernstige gevolgen kan hebben.

Cijfertjes

In plaats van te investeren in repressie zou men beter nadenken over decriminalisering van drugs. Tom Decorte, Paul De Grauwe en Jan Tytgat denken al langer in die richting. Laten we ook investeren in zorg en hulp voor verslaafden. Ook dealers zijn vaak verslaafd. Ze doen deze ‘job’ vaak om hun eigen verslaving in stand te kunnen houden. We moeten er ook geen doekjes om winden; de werkingsmiddelen van de bevoegde instanties zijn gedaald, het aantal bedden in de verslavingszorg werd afgebouwd, maar daartegenover zet men wél in op repressie? Een uitgelezen recept, me dunkt, om onze gevangenissen te vullen met mensen die daar eigenlijk niet thuishoren.

Niet ondenkbaar dat de antidrugscampagne van De Wever en co. wordt opgezet met als enig doel om straks met straffe cijfertjes te pronken. “Zie je wel, het werkt!", zal dan klinken. "We hebben x aantal mensen opgepakt.” Ondertussen zal de illegale drugshandel evengoed blijven floreren, verder weg van het daglicht dan ooit.

Om al die redenen hebben we een tijdje geleden de handen in elkaar geslagen om een tegenbeweging te starten. De campagne #STOP1921 is een initiatief van bezorgde burgers, organisaties en verenigingen dat tot doel heeft de publieke opinie en de wetgever te informeren over de noodzaak om het falend drugsbeleid, dat al honderd jaar gestoeld is op dezelfde basiswet uit 1921, bij te sturen. Onze doelstellingen: 1) Een halt toeroepen aan de criminalisering van mensen die drugs gebruiken. 2) Focussen op en bevorderen van de kennis over de positieve effecten van decriminalisering. 3) Zorgen voor de vereiste middelen en acties om een nieuw en adequaat drugsbeleid te realiseren. Het is dringend tijd om een andere weg in te slaan, want die is er.

“Hey zus, ik zal morgen weer eens bellen. Misschien is er dan plaats”, zei mijn broer. Misschien, antwoordde ik, misschien.

Mijn broer stierf exact twee jaar geleden aan de gevolgen van drugs.