Dream Team II pakt treble

Zo is het niet de 45ste grote trofee geworden voor Sir Alex Ferguson, maar wel het moment van Barça-coach Pep Guardiola. Een debutant, remember.

De ene coach zei vooraf: “We zullen doen wat we altijd doen en op ons offensief instinct spelen.” De andere zei: “Mijn spelers kunnen aanvallen en gaan dat ook doen.”Wie nu precies wat vertelde, doet er eigenlijk niet toe. Ze zouden hun ploeg laten voetballen, iedereen laten genieten, spelen, aanvallen. Joga Bonito. Van die uit Manchester kon je nog enigszins wat voorzichtigheid verwachten, maar zij waren het net die de boel al van bij de eerste minuut deden ontploffen. Na tachtig seconden moest Touré al tonen dat hij eigenlijk geen geschikte centrale verdediger is om Ronaldo af te stoppen. Er volgde een vrijschop vanop zo’n dertig meter, en dan weet je het wel. Dan gaat zo’n glimmende Portugees achter de bal staan, doet vijf stappen achteruit en opent dan de benen. Wat volgt is een schietgebed van de keeper voor zichzelf en dan een schot. Victor Valdés had alle moeite, en in minuut zeven en negen zag hij nog eens een knal van dezelfde Ronaldo voorlangs gaan.

Tien minuten wachten

Maar dan, de eerste keer Barcelona. Bijna tien minuten had iedereen er op moeten wachten.Eto’o kreeg op rechts de bal en dook de zestien in. Voor hem: Nemanja Vidic, een verdediger waar Man U even geleden zo’n tien miljoen euro voor betaalde. Hij werd uitgekapt, een beetje belachelijk gemaakt ook. Eto’o was waar hij moest zijn en zette zijn rechtervoet tegen de bal. Van der Sar kon hem nog aanraken, maar niet meer dan dat: 1-0.Dat de Kameroener net van op de zijkant kwam, was overigens allesbehalve toeval. Guardiola mag dan nog maar een jaar hoofdcoach zijn, hij had het deksels goed gezien. Geen centrale spits, die oorlog moest gaan maken met de twee populieren centraal in de defensie van United, maar wel de diepste mensen op de flanken. Alles zat daar op slot, terwijl Vidic en Ferdinand mochten voetballen. Niet echt hun ding. Zoals Ariël Jacobs Anderlecht in de pintjesliga liet voetballen op Standard, in de heenronde. Heel ander niveau, dat wel. Boussoufa was gisteravond Messi, de centrale man. En die amuseerde zich als geen ander. Met een voorsprong in de benen, en dus veel vertrouwen, ging dat natuurlijk allemaal nog beter. Iniesta, Xavi: geweldig. Ze hielden de bal uit de buurt van hun hun gelegenheidsdefensie.Eén keer kwam Ronaldo voor rust nog gevaarlijk voor de goal van Victor Valdés: minuut 20, goeie dribbel, schot voorlangs. Niet dat Barça zoveel open kansen had in die eerste helft. Xavi knalde een vrijschop maar net naast de kruising, Messi mikte snoeihard over. Dichter kwamen ze er dan bij, in de tien minuten na rust. Eerst moest Van der Sar redden toen Henry voor zijn neus verscheen, daarna werd Messi op verdachte wijze tegen de grond gewerkt in de zestien, en een minuut later kogelde Xavi een vrijschop tegen de paal.Daarop, het antwoord van Man U. Park ging maar net onder de bal door. De Engelsen werden geleidelijk aan beter. Met de bij rust ingevallen Tevez in de ploeg konden ze meer druk zetten dan voor de pauze. En Ferguson bracht nog extra gevaar. Wat een luxe heb je toch als je Berbatov van je bank kunt halen, Park moest wijken. Sylvinho, Piqué, Touré en Puyol, de vier die nog nooit samenspeelden achterin bij Barça, bogen even, maar kraakten niet.

Onhoudbaar overhoeks

En dan, net als in de eerste helft toen Man U even wat sterker was, sloeg Barcelona toe. De voorzet kwam vanop rechts, van de voet van Xavi, een kleine Argentijn klom in het Italiaanse luchtruim en kopte toen onhoudbaar overhoeks binnen. Mi-nu-tieus in het hoekje, Van der Sar kon er niet bij. 2-0. Ronaldo had zichzelf en de 70.000 in het Stadio Olimpico amper een minuut later opnieuw een wedstrijd kunnen bezorgen, maar nadat het schot van Giggs geblokt werd knalde hij de hobbelende bal wild naast. Frustratie maakte zich meester van die van Manchester United. Ronaldo kreeg geel, Scholes verdiende rood na een aanslag op Busquets, maar kreeg ook geel. ‘Olé, olé, olé’, rolde ondertussen van de banken. Dit Barcelona speelde het afgelopen seizoen niet alleen het mooiste voetbal van heel Europa, het is ook de béste ploeg van dit voetbalcontinent. De laatsten die het hen voordeden, een treble, zijn die van Manchester United, in ’99. De laatste keer dat Barcelona de Champions League won, is drie jaar geleden. Toen werd in Parijs het clublied gezongen, gisteravond was dat in Rome. “Tot el camp és un clam”, zo begint het, “Barça, Barça, Barça”, luidt het slot. Drie keer.