‘Dit was dus het paradijs, en ik had het per ongeluk ontdekt’: 10 notoire pennen over de reis van hun leven

1. Televisiemaker Pedro Elias trok als kind elke zomer naar zijn familie in Spanje.

Hij schreef over de legendarische rit in 1982, toen ze met het hele gezin, oma incluis, een stel Rolexen over de Spaanse grens smokkelden. Neemt u even plaats op de achterbank naast Pedro, acht jaar oud.

“Het is 8 augustus 1982 en ons gezinnetje staat op punt om voor de zoveelste keer in ons leven naar het zuiden te rijden. Mijn vader, Pedro Elias Sr., heeft net gevraagd om buiten te wachten met onze koffers terwijl hij de auto zal gaan halen. Niet veel later duikt hij op en stapt hij uit met een brede smile. Ik weet aanvankelijk niet precies wat, maar mijn 8-jarige ik voelt meteen dat er iets is veranderd. Heeft mijn vader plots een ringbaard? Een nieuwe polo of aftershave? Nee, het is de auto. Waar ik onze mahoniebruine BMW732i verwachtte te zien, stapt hij nu plots uit een aftandse oranje Volvo 242. Het dak is in een andere kleur en niet veel later zal blijken dat het niet meer dan een stuk hout is dat hij erop heeft gelegd omdat hij de auto nu eenmaal heeft gekocht met een open dak dat niet meer sluit.”

2. Stand-upcomedian Michael Van Peel beleefde zijn coming of age tijdens een lange roadtrip door Europa.

Vervoermiddel in kwestie: een Vespa die hij tijdens zijn Erasmusjaar in Siena op de kop had getikt. Een coup de foudre die hij Vera noemde.

“Veel had ik niet bij me. Vijf T-shirts, evenveel onderbroeken, een tandenborstel en een tent. Mijn reisbudget bedroeg 10 euro per dag, eerlijk verdeeld onder ons beiden: 5 euro eten voor mij en 5 euro benzine voor Vera. Geld had ik dus niet, maar wel iets kostbaarders: tijd. Een hele zomervakantie. En een adressenboekje met Europese Erasmusvrienden. Dus besloot ik hier en daar een omweg te maken voor een bezoekje (en een warme douche). Je bent dan toch onderweg, wat maken die paar extra kilometers uit. De kortste weg is immers zelden de plezantste.

Dat concept bleek een beetje uit de hand te lopen. 6.800 kilometer uit de hand om precies te zijn. Van Siena naar Antwerpen, maar met een euh... kleine omweg via de panoramische route, zeg maar. Via Sardinië, Corsica, Zuid-Frankrijk, Bretagne, Ierland, Schotland en Engeland.”

3. Dichteres Delphine Lecompte over die benevelde trip naar een oonooglijk Noord-Frans vissersdorpje, Audresselles.

Het was augustus 2018 en deze trip werd, zo bleek achteraf, de laatste vakantie samen met de oude kruisboogschutter.

“De oude kruisboogschutter bezocht op eigen houtje kastelen en oorlogsmusea. Ik bleef in het vakantiehuisje vegeteren. Ik keek naar CSI Miami en Friends gedubd in het Frans. Ik probeerde het zuipen uit te stellen tot 13 uur, maar soms moest ik om 10 uur al enkele glaasjes drinken om het klappertanden en de nerveuze jeuk te remediëren.

Op een dag ging ik toch eens mee op uitstap met de oude kruisboogschutter. We gingen naar het knusse pittoreske Wissant. Het claustrofobische nachtmerrieachtige Wissant.

De oude kruisboogschutter wilde een donkerblauwe gebreide trui met dikke vergulde knopen voor me kopen, maar in het pashokje kreeg ik een paniekaanval. De trui dreigde me te versmachten. Ik raakte verwikkeld in een gevecht met de trui. Ik rukte de vergulde knopen van de trui, wierp de trui op de grond en stampte erop. De oude kruisboogschutter kalmeerde eerst mij, en daarna de winkeluitbaatster.”

4. Journalist Michiel Martin trok ook naar Frankrijk, als kind weliswaar. Daar had zijn familie een huisje in de Auvergne.

Jaar na jaar logeerde Michiel Martin met zijn familie in een Frans vakantiehuis, tot hij de streek uitspuwde als was het koude koffie. Vandaag betrapt hij zichzelf op een verlangen om terug te keren naar de buik van Frankrijk, waar anderen achteloos voorbijrijden.

“Uit een bestofte oude doos tover ik een herinnering, een kleine jongen in een Speedo die met de kuiten in het water poseert als een fonteinbeeld. De foto toont een oranje waterfiets, lange sprieten gras op de oever en een dens, donkergroen bos in de verte. Er begint meteen een lampje te knipperen. Étang de Saint-Bonnet, op de Michelin-kaart een blauwe vlek in een groene zee genaamd Forêt de Tronçais, het pronkstuk van de Allier. Ik slik de woorden door en kan het verse stokbrood bijna proeven. Niets smaakt meer naar vakantie.

De allereerste keer was ik er in 1993, als tweejarig ukkie, voor een reis die doorheen de jaren nooit leek te veranderen. ‘15 of 16 keer’, zegt mijn vader, familiearchivaris in bijberoep. Zo vaak zat ik op de achterbank vanuit Meulebeke naar Auvergne.”

5. Columniste Hilde Van Mieghem doorkruiste met haar toen 13-jarige dochter Marie Vinck de Peloponnesos.

Een oude Peugeot Partner waarin net een dubbele luchtmatras paste. Dat was hun rijdende paradijsje. Een ode aan back to basics, aan vuurtjes op het strand. En vooral: hoe reizen een gebroken hart kan helen.

“Die avond maakten we een vuur op het strand. Bij een weergaloze zonsondergang grilde ik sardientjes. Een slaatje, wat brood erbij en klaar was Kees.

Onnoemelijk veel fonkelende sterren en een gouden maan boven onze hoofden. Het geruis van de zee. Magisch. Marie had van haar vader geleerd de hemel te lezen. Ze wees me de Poolster aan, Orion, de Kleine en de Grote Beer, en nog enkele sterrenconstellaties waarvan ik de naam vergeten ben. We hadden het over Griekse mythologie en droomden van wat ons nog te wachten stond. We sliepen dicht tegen elkaar aan, lepeltje-lepeltje, Sjlabie opgekruld tegen Marie’s buik.”

6. Schrijver Dimitri Verhulst liftte als 19-jarige slungel door Engeland, op een dieet van ravioli en Gauloises.

Geld had hij niet, een route ook niet, zelfs geen wegenkaart. Maar Dimitri Verhulst had wel een vriend: Tus. Een hele voorraad blikvoer, dat hadden ze ook.

“Kregen we niet meteen een lift, dan sprongen wij zonder vervoersbewijs op de eerste de beste trein. Kwam er controle, en die kwam er wel degelijk, dan werden we gewoon van de trein gegooid en bevonden we ons weer eens ergens in een stadje waarvan we nooit hadden gedacht er ooit terecht te zullen komen. Niets ergs kon ons in feite overkomen.

Het moeten onze negentienjarige bakviskoppen zijn geweest, onze meelijwekkende verschijningen in de smerige winter. Maar gedurende die hele reis hebben we geen enkele keer in onze tent geslapen. Altijd opnieuw kwam er wel een gastvrij iemand op de proppen. Ik denk zelfs niet dat ik in mijn hele leven vaker in een schuimend bad heb gelegen dan die keer in Engeland. We hebben kerstavond gevierd met een gezin dat we van toeten noch blazen kenden, en we hebben oudejaarsavond gevierd met een ander gezin dat we dan weer van haren noch pluimen kenden. Happy New Year! Dat ik van dronkenschap in hun kerstboom heb gekotst vonden ze normaal, want ook de gastheer had er al in gekotst.”

7. Schrijfster Kristien Hemmerechts trok eind jaren zeventig met haar rugzak over de Gringo Trail, door Noord-, Centraal- en Zuid-Amerika.

Hoe anders was het reizen aan het eind van de jaren zeventig. Van Facebook was nog geen sprake, zelfs sms’en sturen kon toen nog niet. Een piepjonge Kristien Hemmerechts beleefde toen een intense, zes maanden durende trip die eindigde met een levensbepalende brief.

“Op een bepaald moment had ik er genoeg van. Ik ging zitten op de rand van een stoep en zei: ik wil niet meer met die rugzak zeulen, in en uit bussen stappen, op zoek gaan naar een plek om te overnachten. We waren toen bijna vijf maanden onderweg en ik had al weken diarree sinds ik op de markt in La Paz salami had gegeten. We hadden met het thuisfront contact gehouden via de kantoren van American Express. Als je met hun travellers cheques reisde, kon je post naar hun kantoren laten sturen. Je liet bijvoorbeeld weten: ik schat dat we tegen dan in stad x, y of z zullen zijn, en dan ging je kijken of er een brief voor je lag. Het was vaak dringen in die kantoortjes, veel reizigers maakten gebruik van de service. Intercontinentaal telefoneren kostte veel geld. Eén keer heb ik in die zes maanden naar huis gebeld, op kerstavond, zo sentimenteel was ik wel. In die tijd kon je echt weg zijn. Die luxe kennen mensen vandaag niet meer.”

8. Schrijfster Annelies Verbeke grabbelde in 1999 al haar spaarcenten bij elkaar voor een solotrip naar Australië.

Van Bondi Beach tot Tasmanië: overal proefde ze van de ultieme vrijheid die veel backpackers met coronamoeheid doet watertanden.

“Ik geloof dat ik in jeugdherbergen sliep, maar dat kan ik me niet meer goed herinneren. Ik maakte een erg lange treinrit. In Melbourne bracht ik meerdere dagen door, terwijl het leven met onverminderde kracht door mijn aderen denderde. Hier leerde ik het plezier kennen van conversaties met mensen die je daarna nooit meer zult zien. Wat ze je allemaal durven te vertellen. Hoe intens kortstondig contact kan zijn.

Er was ook een wanhopig ogende jongen die naast me kwam lopen en zei: ‘Dit is waarschijnlijk je enige kans om met een Aboriginal naar bed te gaan’. Hartverscheurend. Ik bedankte voor het aanbod.”

9. Muziekjournalist Sasha Van der Speeten reisde, ook in 1999, een jeugdliefde achterna richting Kazan, Rusland.

Oké, hij had een halfbakken idee om er, als filmstudent, een documentaire te maken. Maar dat was niet de echte reden waarom Sasha Van der Speeten, die Russische roots heeft, weken in de grauwste stad van Rusland vertoefde. Stapelverliefd was hij op een Russische schone.

“En dan was er Sveta. Het happy-go-lucky-meisje dat haar immer sluimerende melancholie versluierde met ongebreideld optimisme. Zonder haar zou ik Kazan nooit hebben leren begrijpen. Ze vergezelde me wanneer ik de stad doorkruiste. Soms in de dikke, aftandse stadsbussen die over het kapotte wegdek hobbelden. Vaak al liftend, de snelste manier om die gigantische, hermetische stad door te komen. Niet altijd even veilig, trouwens. Zeker als je een meisje bent. ‘Sommige studentes kunnen hun lift niet betalen en bieden dan maar hun lichaam aan’, zo had Sveta me verteld. Je wist bovendien nooit bij wie je terechtkwam in zo’n auto. In ons geval pikten onguur ogende maffiosi ons op die er geen graten in zagen hun banden met de Russische cosa nostra toe te geven. Of een stelletje skinheads dat mij via de achteruitkijkspiegel argwanend in de gaten hield en via Sveta naar mijn mening over Kosovo vroeg.”

10. Schrijver Jeroen Olyslaegers neemt u mee op droomtrip naar het mythische Avalon.

Een mens kan fysiek hooguit de wereld rondreizen, maar in de verbeelding zijn grenzen onbestaand. Dat is de gedachte die Jeroen Olyslaegers leidt in het kiezen van bestemmingen. Bestaat Avalon echt, of is het alleen maar een eeuwenoude mythe uit de tijd van Arthur? We garanderen u niet dat u het in dit artikel te weten komt, maar laat u alleszins in vervoering brengen.

“Huelgoat was ons aangeraden door een vriendin. ‘Jullie gaan jullie daar meteen thuis voelen’, had ze bijna geroepen. ‘Ge moet gaan. Het is een trip!' Huelgoat maakt deel uit van het mythische oerbos waar ook Brocéliande toe behoort en dat ooit een groot stuk van Bretagne heeft bedekt. L’Argent, de mythische zilveren rivier die verhalen over feeën en godinnen heeft voortgebracht, zoekt kronkelend zijn weg en stort spectaculair naar beneden te midden van gigantische bemoste rotsblokken die ooit door de reus Gargantua op een hoop zouden zijn gegooid.

Het meest spectaculaire stuk bevindt zich aan de rand van een brede slingerende heuvelweg en kan bereikt worden via houten treden. Eenmaal beneden zit je in een andere dimensie. Het eerste wat ik wilde doen was dit fotograferen, wat normaal gezien niet mijn ­eerste reflex is. Misschien wilde ik mezelf overtuigen dat mijn ogen niet genoeg deugen om dit te geloven en dat een foto me tot de bezitter van deze magie zou maken.”