Diepe dalen, hoge pieken
Rolf Sörensen en zijn haat-liefdeverhouding met de Ronde van Vlaanderen
De PANNE
Eigen berichtgeving
Al de hele week is hij daar, de aimabele man met het grijze haar en de vriendelijke glimlach. Rustig langs de kant van de weg het koersverloop volgend of in de perszaal een praatje slaand met een paar journalisten: Jens Sörensen, vader van Rolf Sörensen. Vader Sörensen, ex-wielrenner - hij trad ooit als pistier voor de Deense ploeg aan op de Olympische Spelen 1960 in Rome, zonder veel succes overigens - ziet van zeer nabij toe op de wielercarrière van zijn zoon. Maar niet alleen zoonlief is de sportieve trots van de familie: zus Petina Sörensen is vast van plan om tijdens de volgende Olympische Spelen van Sydney 2000 de Nederlandse Anky van Grunsven het vuur aan de schenen te leggen in de race naar het goud in de dressuur.
Komende zondag zal ze het even zonder de aandacht van papa Jens moeten doen. Rolf Sörensen, vorig jaar winnaar van de Ronde van Vlaanderen, krijgt niet alleen zijn vader op bezoek, maar ook zijn vrouw en twee kinderen. De verwachtingen zijn hooggespannen, ondanks een voorbereiding die niet rimpelloos verliep. In Tirreno-Adriatico liep alles nog goed: hij stond een dag aan de leiding. Maar in Milaan-Sanremo noopten buikkrampen hem tot opgave. Sörensen: "Al bij al heb ik de schade kunnen beperken en geen conditionele achterstand opgelopen. Maar eerlijk is eerlijk, voor mij blijven Museeuw en Tsjmil de favorieten voor de Ronde." Hij monkelt even. "Maar eigenlijk vind ik het best leuk dat Museeuw vorig weekeinde zo tekeer gegaan is tijdens de E3 Prijs en de Babrantse Pijl. Iedereen zal naar hem kijken. Daar kunnen Bartoli of ik misschien van profiteren."
Eigenlijk heet het een half mirakel dat Sörensen nog op het allerhoogste niveau koerst. 's Mans aantrekkingskracht tot de grond kan gerust de vergelijking doorstaan met die van Wilfried Nelissen. Toeval of niet, maar de ongevallen die een gedeelte van Sörensens carrière ondermijnden, gebeurden bijna altijd tijdens zogeheten 'kasseienkoersen'. Ooit brak hij in de Tour tijdens de kasseienrit naar Valenciennes zijn sleutelbeen. Resultaat: met de gele trui rond het lichaam moest hij opgeven. Ooit liep hij tijdens de Driedaagse van De Panne een polsbreuk op. Resultaat: zijn voorseizoen naar de haaien. Verleden jaar tijdens de Ronde van Nederland ging hij opnieuw tegen de vlakte en zag hij daardoor de eindzege in de Wereldbeker aan hem voorbijgaan. Pijnlijker was de blijvende handicap: Sörensen kan van zijn rechterhand nog slechts drie vingers gebruiken. Even wilde hij procederen tegen de organisatoren, want volgens Sörensen en het gros van het peloton was het parcours met vele vluchtheuvels en nauwe straatjes veel te gevaarlijk. Uiteindelijk zag hij ervan af. "Daar wil ik liever niet meer over praten."
Maar Sörensen hield er wel een haat-liefdeverhouding aan over voor wedstrijden als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. "Die koersen zijn zo gevaarlijk. Een wedstrijd als Luik-Bastenaken-Luik is veel minder risicovol. Bovendien speelt het geluk daar niet zo mee bij de winstkansen. In de Ronde van Vlaanderen wel. Bekijk bijvoorbeeld Museeuw de voorbije twee jaren. Of hij nu echt de beste van het pak was, zullen we nooit geweten hebben. Maar hij had telkens wel met een flinke dosis pech af te rekenen. En toch hou ik ontzettend van koersen zoals de Ronde van Vlaanderen." Vorig jaar na zijn zege verklaarde Sörensen dat hij vooral droomde van Parijs-Roubaix. Een jaar later klinkt het: "Weer de Ronde zou ook mooi zijn. In dit vak heb je niet zomaar de zeges uit te kiezen."
Een ding is zeker: zonder pech is hij opnieuw een te duchten kanshebber voor de eindzege in de Wereldbeker. Niet alleen zondag, maar ook in Parijs-Roubaix gaat hij voluit. "Ik weet echter niet of ik Parijs-Roubaix aankan met mijn hand. Dat blijft een levensgroot vraagteken. Daarvan hangt ook af of ik een kans maak op de Wereldbeker. Daarover kan ik pas tijdens de tweede helft van het wielerseizoen oordelen."
Maar zelfs als hij de prestigieuze prijs op zak zou steken, zal thuisland Denemarken daar niet onverdeeld gelukkig mee zijn. Want in eigen land is niet Rolf Sörensen sant, wel Bjarne Riis. Nog altijd kunnen rechtgeaarde Denen niet begrijpen waarom Sörensen destijds op 16-jarige leeftijd zijn geboorteland verliet om in Italië de stiel te leren.
Maar daar zal die aimabele man met die vriendelijke glimlach geen moer om geven.
(HJS/TL)
