Deze vervallen koterij kreeg een tweede leven als leefkeuken met overdekt terras

Na een frustrerende huizenjacht waarbij ze net naast hun droomwoning grepen, tikten Lindsay en Maxim een authentiek art-decohuis in Sint-Niklaas op de kop. Hun architecten overtuigden hen om de bijhorende koterij te laten staan.

Het lijkt wel een automatisme: wie een oud rijhuis koopt, sloopt de koterij achteraan en vervangt ze door een nieuw blok met een groot schuifraam voor meer licht en meer zicht. Contact tussen tuin en leefruimte leek vorige generaties maar weinig te kunnen schelen. Zo’n ingreep kan de juiste optie zijn, maar is die vernielzucht soms niet spijtig?

Dat slopen niet altijd nodig is, bewijst dit huis in Sint-­Niklaas. Een verbeterde verbinding met de tuin, een hedendaagse leefkeuken, meer daglicht: het kwam er allemaal zónder dat de achterbouw moest sneuvelen. “Dit was geen klassieke koterij, maar een lijvige achterbouw van twee verdiepingen en een eigen trap. Beneden waren er een keuken en een grote berging, boven nog vier slaapkamers, ooit bedoeld voor het huispersoneel”, vertelt Olivier Daelman van Man Architecten. “Al bij mijn eerste bezoek had ik het idee om dat volume te behouden en binnen de bestaande contouren iets nieuws te maken. Iets meer op maat van de bewoners, met minder vierkante meters en met uitzicht op de zuidgerichte tuin.”

Folieke

De architecten tekenden een nieuwe, volledig glazen achter­gevel die een drietal meter naar binnen inspringt. Het resultaat is een overdekt terras dat ’s zomers de zon weert en het huis fris houdt. De nieuwe glazen achtergevel bestaat uit losse panelen die je volledig kan openschuiven. Binnen wordt dan buiten en andersom, ook al omdat de betonvloer doorloopt. De architecten haalden ook de verdiepingsvloer eruit – die extra slaapkamers hadden Lindsay en Maxim toch niet nodig – waardoor een heel hoge ­ruimte ontstond die enorm veel daglicht binnenlaat. Tot slot toverden ze een stuk van de achterbouw om tot een patio.

Lindsay: “Toen we het op het plan bekeken, leek zo’n binnentuin een folieke. Zinloos, omdat het geen bruikbare leefruimte oplevert maar je wel drie extra glazen gevels moet maken. Het was een flinke hap uit ons budget, maar het is een van de ingrepen waar we het meest tevreden over zijn. Het zorgt voor enorm veel licht. Vooral in de leefruimte zie je dat effect. De middelste kamer van een rijhuis is traditioneel ook de donkerste, maar wij moeten hier zelden het licht aandoen. Dankzij de patio halen we de tuin ook binnen in de living. Als het sneeuwt, zie je dat vanuit de zetel.”

Interieurarchitect Olivier legt uit dat de patio de twee delen van het huis verbindt: enerzijds het originele art-decohuis met Versailles-parketvloer en sierlijstplafond, anderzijds de nieuwe keuken met gepolierde betonvloer en brute baksteenmuren. “Wij zoeken dat contrast bewust op. We willen het verleden niet nabootsen, door bijvoorbeeld een ‘namaak­oude’ keuken te plaatsen, maar we gebruiken in ons ontwerp wel de typische art-deco-

elementen. Zoals de overdaad aan weelderige materialen die terugkomen in de keuken”, aldus Olivier. “De patio zorgt er ook voor dat de achterbouw niet één open loftachtige ruimte vormt met de leefruimte. Dat past niet in zo’n klassiek huis. Daarom lieten we ook de twee pilaren in baksteen staan tussen de keuken en de eethoek, ook al hebben ze geen dragende functie.”

Mondriaankamer

Het huis van Lindsay en Maxim is een authentieke art-deco­woonst, in 1932 gebouwd voor een van de vele textielbaronnen van Sint-Niklaas. Ze kochten het eind 2017, na lang twijfelen. Want ze zagen het potentieel, maar ook het vele werk. Lindsay: “Het huis heeft lang te koop gestaan en wij zijn zeker drie keer komen kijken. Tussendoor bezochten we ook andere panden. Op een bepaald moment zagen we ons droomhuis, een jarenzeventigbungalow, gekaapt worden door andere kopers, waardoor dit huis weer op onze radar terechtkwam. Eerst deden we een erg laag bod dat de eigenaars niet aanvaardden. Maar na wat onderhandelen konden we het huis toch kopen.”

De renovatie werd zoals verwacht een avontuur. Lindsay en Maxim waren van plan om tijdens de werken in hun appartement te blijven wonen, maar dat ging niet door omdat iemand daar een te interessant bod op deed. En dus woonde het koppel in hun verbouwing. Niet ideaal, ­zeker niet toen

Lindsay kort erna zwanger werd. “Toen ik hoogzwanger was, had ons huis een tijdlang geen achtergevel. Alles was gewoon open. Gelukkig kwam uiteindelijk alles goed. De keuken werd geplaatst toen ik in het ziekenhuis lag te bevallen.”

Man Architecten heeft ervaring met art-decopanden renoveren – hun eigen kantoor huist in Huis Hector Mechiels, een Sint-­Niklase art-decoparel – maar bij Maxim en Lindsay beperkte hun ingreep zich tot de achterbouw. Het ‘hoofdhuis’ knappen de twee zelf op, in hun eigen tempo. Van onder dikke lagen linoleum en chape haalden ze al mooie houten plankenvloeren en de muren krijgen een frisse lik witte verf.

Momenteel werken ze aan de tweede kinderkamer voor hun jongste dochter. Daarna wil Lindsay de kamer aan de straatkant onder handen nemen. “Als de kinderwagens en maxicosi’s binnenkort de deur uit zijn, ga ik daar een echte Mondriaan­kamer van maken in geel, blauw en rood. Ik zie het al helemaal voor me. Het is niet zo’n grote ruimte. Daarin kan je echt bold gaan.”

De meubels zijn een mix van stukken die het koppel meenam uit hun appartement, nieuwe aankopen en erfstukken van de vorige eigenaar. “De oude dame die hier woonde, verhuisde naar een rusthuis. Volgens mij nam ze niks mee. Zelfs de washandjes lagen nog in de badkamerkast”, lacht Lindsay. “Uiteindelijk bewaarden we best veel. In haar oude keukenkast bergen we ons servies op. Maar ook de lamp boven de eettafel is van hier, net als de Thonet-stoelen. En in onze slaapkamer staat nog een mooi art-decodressoir.”