Deze koks werkten op illegale lockdownfeestjes: ‘De superrijken doen wat ze willen en hoeven zich amper zorgen te maken’

De politierechtbank behandelde onlangs de zaak over een illegale bijeenkomst in december 2020. Een groep van ondernemers, onder wie vastgoedmakelaar Erik Van der Paal, werd toen betrapt in een horecazaak in Antwerpen. De procureur sprak van een feest met eten en drinken, maar volgens de beklaagden ging het om zakelijke vergaderingen in verschillende groepen. Of het nu in een chique villa in Brasschaat of op een privéjacht op de Middellandse Zee was, de rijken der aarde zijn ook tijdens de lockdown blijven feesten. We spraken met twee chefkoks die in volle pandemie in binnen- en buitenland op luxueuze feestjes hebben gewerkt.

Peter: “Vorige zomer kreeg ik een telefoontje van Nederlanders die miljoenen hebben verdiend in de bouwsector. Ze verhuren hun jacht vaak aan buitenlanders, vooral Amerikanen en Russen, en plots stond hun telefoon roodgloeiend. In volle pandemie wilde de jetset verpozen voor de kust van Kroatië, en die Nederlanders vroegen of ik de catering wilde verzorgen.”

Heb je getwijfeld of je dat zou doen?

Peter: “Nee. Ik ben nooit bang geweest om besmet te raken, ook niet in België. Mijn grootste probleem was hoe ik naar Kroatië kon reizen, maar ze stelden me snel gerust: ik moest gewoon mijn koffer pakken, en zij zouden me in businessclass van België naar Kroatië vliegen. Dat kon op dat moment alleen onder strikte voorwaarden, maar het bleek voor hen geen enkel probleem om een ticket te regelen. Eén van de mensen die bemiddelt tussen booteigenaars en klanten, is een dame die elke pief in Kroatië kent. Zij bezorgde me de juiste attesten en ik kon op de luchthaven meteen in een taxi springen. Het voelde allemaal vreemd aan, maar ik was wel blij dat ik uit mijn kot kon. (lacht)”

Je hebt tijdens de pandemie op verschillende boten op de Middellandse Zee gewerkt. Werd er rekening gehouden met de corona­ maatregelen?

Peter: “Mondmaskers heb ik nergens gezien, die hebben ook weinig zin als je op een kleine ruimte samenleeft. De klanten vroegen het personeel wel meestal om een negatieve test. Er is zelfs meer dan één keer een medisch team aan boord gekomen om ons te testen.”

Wie waren je klanten?

Peter: “Jongeren die wilden fuiven of gezinnen die hun jaarlijkse vakantie niet wilden overslaan. Ik had ook eens een weduwe en haar twee dochters aan boord. Haar overleden man was een vastgoedmagnaat uit Florida. Ze hadden net zijn fortuin van 800 miljoen dollar geërfd en wilden er meteen plezier aan beleven. Of dat gelukt is, weet ik niet, want meestal zaten ze met een zuur gezicht naar elkaar te kijken, ondanks het idyllische kader. Dat zijn mensen die echt geen blijf weten met hun geld.”

Werd er wild gefuifd?

Peter: “Drugs zijn uit den boze op zee: als iemand betrapt wordt, kan de boot in beslag genomen worden. Ze zullen dus zeker geen lijntjes coke snuiven op het dek, maar drugs maken ongetwijfeld deel uit van hun vakantieplezier, net als seks. Orgieën ziet het personeel zogezegd niet, maar zelfs een boot van 50 meter lang blijft vrij klein. (lacht) Tijdens de pandemie waagden de miljonairs zich niet aan groepsseks, maar anders zijn ze daar niet vies van. Zeker de Russen niet: zij nodigen weleens prostituees uit. Terwijl ze champagne achteroverslaan alsof het water is, doet iedereen het met iedereen.”

Er zijn verhalen bekend van superrijken die een nieuwe nationaliteit kochten in landen waar de corona­crisis min of meer onder controle was. Sommige families zouden er tot 1 miljoen euro voor betaald hebben.

Peter: “Ja. Op één van de boten waar ik heb gewerkt, verbleef een groep Amerikaanse dertigers. Eén van hen had een power bar ontwikkeld in zijn garage in San Francisco en kon zijn patent voor bijna 900 miljoen dollar verkopen. Ze mochten vanuit Amerika niet naar Europa vliegen, dus kochten ze een tijdelijke residentie in Montenegro. Ze hebben allemaal 50.000 euro in de pot gelegd. Vervolgens konden ze met hun privéjet naar Kroatië vliegen. Ze hadden ook attesten nodig om te bewijzen dat ze mochten reizen, maar die hebben ze gewoon laten vervalsen. Zelfs hun testresultaten waren vals! Ze vertelden daar openlijk over. Het kon hun allemaal niet veel schelen.”

Heb je voor je corona­ opdrachten een extra risico­ premie gevraagd?

Peter: “Nee. Ik word zo al erg goed betaald: voor één maand werken krijg ik 8.000 euro in het zwart, en 2.000 euro in het wit. Voor dat bedrag moet ik wel 24 uur per dag beschikbaar zijn, ook als ze om vier uur ’s ochtends stomdronken aan boord komen en een hamburger willen. Ze krijgen wat ze willen eten, zo eenvoudig is het.

“Er zijn maar twee dingen belangrijk voor die mensen: amusement en eten. Er wordt van mij verwacht dat ik op Michelin-niveau kan koken en de heerlijkste gerechten aan tafel laat serveren. Maar na twee dagen zijn ze dat beu en willen ze op zijn Amerikaans eten, in gigantische porties. En wat overblijft, gaat de vuilnisbak in.”

Erger jij je nooit?

Peter: “Vaak, maar ik kan er weinig aan doen. Ik ben hun slaaf, maar ik verdien in een paar maanden wel een bedrag waarvoor de meesten jaren moeten werken. Dan wordt het wel lastig om aan je principes vast te houden (lacht).

“De superrijken doen wat ze willen en hoeven zich amper zorgen te maken. Natuurlijk is het moeilijk om je daar niet druk over te maken. Die jonge Amerikanen wilden in Dubrovnik per se met een helikopter over de stad vliegen. Dat was niet toegelaten, maar ze zijn er toch in geslaagd om mensen om te kopen. Als verwende ettertjes kropen ze grinnikend in de helikopter.”

DERTIG ETERS

Ook in eigen land werden de coronaregels niet overal even strikt gevolgd. Wie genoeg geld heeft, kon zichzelf thuis trakteren op een restaurantbeleving.

Kurt: “Tijdens de tweede lockdown kreeg ik geregeld telefoontjes. Meestal ging het om groepen van twaalf tot vijftien man. Een gezelschap van dertig eters heb ik afgewimpeld, dat was voor mij de grens.”

Van wie kwamen de aanvragen?

Kurt: “Van de upper class uit Schilde, Kapellen, Brasschaat... Mensen die al generaties lang veel geld hebben, maar ook nieuwe rijken die zich willen manifesteren en tussen het vierde en het vijfde wijnglas over hun nieuwste Chanel-handtas beginnen.”

Ben je meteen ingegaan op die verzoeken?

Kurt: “Eigenlijk wel, want ik zat al zo lang met mijn vingers te draaien. Ik liep natuurlijk wel een risico: als ik betrapt werd, kreeg ik niet alleen een coronaboete, maar kon ik ook als zwartwerker vervolgd worden. Ik krabde me weleens in het haar als ik met mijn autootje aankwam bij een villa met een poort van 4 meter hoog en twaalf luxeauto’s voor de deur. Maar de pakkans was klein, want de buren hielden ook feestjes.”

Wat voor feestjes waren dat?

Kurt: “Het waren geen Gatsby-achtige party’s met drugs en sloten drank, maar bijna altijd vrij bescheiden verjaardagsfeestjes in familiekring. Eén familie wilde absoluut in volle pandemie de verjaardag van de opa vieren. Omdat het telkens binnen de familie bleef, had ik er wel vertrouwen in, ook al kon de bompa altijd besmet raken. (lachje)”

Heb je je daar ooit schuldig over gevoeld?

Kurt: “Ik overtrad de wet, maar het is toch niet mijn schuld dat de pandemie zes maanden langer heeft geduurd dan eerst gedacht werd? Ik ben het voorbije half jaar zes keer gaan koken. Ik heb veel meer aanvragen gekregen, maar ik ben er niet altijd op ingegaan.

“Ik denk niet dat ik veel besmettingsgevaar liep: ik stond daar in een gigantische keuken van 100.000 euro, in mijn eigen bubbel. Het enige moment waarop ik dichter bij de klanten kwam, was om te vragen waar de potten en pannen stonden, en ze mee hielpen zoeken. (lacht) Ze hebben de beste uitrusting, maar zetten zelf vaak geen voet in de keuken.

“Het waren trouwens niet alleen de rijken die zich niks aantrokken van de regels. Mensen met minder middelen organiseerden ook feestjes, en misschien waren die wel veel uitbundiger.”

Ben je de mensen die je inhuren als privékok dankbaar?

Kurt: “Sommige klanten zijn supersympathiek, anderen zijn de arrogantie zelve. Op het einde van de avond gooit er al eens iemand uit zattigheid een briefje van 100 euro naar mijn hoofd, maar ik geef geen krimp. Als je in de horeca werkt, heb je geleerd om onderdanig te zijn. Zelf voel ik het zo niet aan, maar in de praktijk ben ik wel hun dienaar. Alles wat ze vragen, moet ik kunnen geven. Zolang het maar uit mijn potten en pannen komt. (lacht)”

© Humo