Deze jonge weldoeners zorgen voor warme feesten: ‘Elkaar helpen, dat zouden we vaker moeten doen’

Martha T’Hooft (28) kookt warme maaltijden voor wie die kans niet heeft

“Sinds een jaar heb ik mijn eigen cateringbedrijf: Quitapena. ‘Het wegnemen van het lijden’, zo zou je het kunnen vertalen. In Zuid-Amerika wordt het daarom vaak gebruikt als naam voor sterke alcohol, in Guate­mala zijn las muñecas quitapenas dan weer gelukspopjes. Al die betekenissen zitten er eigenlijk in vervat. Ik heb een fascinatie voor Mexico en voor de wereldse keuken. Ik kook zo graag, het liefst voor mensen voor wie een bord warm eten niet evident is. Geld is absoluut niet mijn drijfveer, de voldoening haal ik uit mijn publiek.

“Samen met mijn papa heb ik een eetkraam gebouwd. Heel eenvoudig: een kast en een oude schotelverwarmer op wielen, met daaraan een tafel waarrond ik enkele krukjes zet. Daarmee trek ik het liefst de stad in. Vorig jaar kookte ik samen met Komplot vzw voor minder geprivilegieerde kinderen in Brussel, die vaak de kans niet hebben om op reis te gaan. Tussen kerst en nieuw trek ik opnieuw de straat op. Dit is sowieso een donkere, koude periode, en door de energiecrisis hebben veel mensen het extra moeilijk. Hier in Gent zijn genoeg buurtkeukens of vzw’s waarmee ik kan samenwerken om voor mensen te koken die er nood aan hebben. En dat ga ik deze winter doen. Mensen samenbrengen en verzachten met een lekker bord warm eten.

“Het hoeft allemaal niet groots te zijn. Tijdens de coronaperiode maakte ik enkele lunchpakketjes om aan mensen op straat uit te delen. Vlak bij mijn appartement zit vaak een vrouw te bedelen. ‘Bonjour principessa’, zeg ik wanneer ik passeer. Mensen aanspreken heeft zoveel betekenis, zeker in de eindejaarsperiode. Of waarom zou je geen brood geven aan iemand die honger heeft als je toch overhebt? Geven zal altijd een onderdeel van mijn leven zijn, net als koken.

“Ik ben al vaker in Mexico geweest en werkte als vrijwilliger in een migrantenhuis in Veracruz waar een groep vrouwen, Las Patronas, dagelijks voor de migranten op doortocht kookten. Hun recepten heb ik verzameld in Paso a paso, een kookboek slash woordenboek. Ook met dit project wil ik binnenkort de straat op, om te koken. Mensen bij elkaar brengen en laten proeven van gezond en lekker eten, het is een universele noodzaak.”

Shoaib Ahmad Haidari (21) bezoekt ouderen in het woon-zorgcentrum

“Ik heet Shoaib, maar de bewoners van wzc Het Heiveld noemen me Ahmad, dat is makkelijker. Omgekeerd begrijp ik ook niet altijd alles wat zij vertellen. (lacht) Maar dat is niet erg: om te puzzelen of te kaarten hoef je elkaar niet te begrijpen. De bewoners zijn vaak eenzaam, ik ook. Bijna twee jaar geleden vluchtte ik uit Afghanistan. Na zeven maanden onderweg te zijn, verblijf ik nu bij Fedasil Gent. Mijn familie is nog in Jalalabad, enkel mijn nicht woont samen met haar gezin in Gent. Nieuwe contacten leggen in België is moeilijk, net als de taal leren. Vijf halve dagen per week volg ik Nederlandse les, niveau 5 heb ik bijna afgerond. Maar het blijft lastig, er zijn veel woorden die ik niet ken.

“Ik vertrek ’s morgens in het opvangcentrum en keer pas ’s avonds terug. Overdag wil ik me vooral nuttig maken. De helft van de week volg ik les en in het weekend werk ik vaak voor Ivago, de afvalbeheerder in Gent. Als vrijwilliger ga ik twee dagen per week naar Het Heiveld (in Sint-Amandsberg, red.). Ik speel vooral spelletjes zoals rummikub met de bewoners, of we kaarten. We houden elkaar gezelschap en ik luister. Dat is goed voor mijn Nederlands. In de eindejaarsperiode kom ik ook, zéker. Veel bewoners hebben geen plannen en ik ook niet. Ik ben helemaal niet bezig met eindejaar, maar de bewoners wel. Het woon-zorgcentrum is mooi versierd, het is fijn om hier in die periode te kunnen zijn.

“Zorgen voor mensen zit me in het bloed. Mijn mama zette zich in voor arme mensen, tot de taliban aan de macht kwamen. Nu mag ze niet meer werken. Ik mis mijn familie heel hard en wil hen trots maken. In september ben ik een opleiding als zorgkundige gestart. Ik leef van dag tot dag, maar heb op die manier opnieuw een doel. Ik hoop vooral dat 2023 beter wordt. Dat mijn studie goed gaat en dat mijn familie in Afghanistan veilig is.”

Elise Sticker (23) organiseert een kerstfeest voor senioren

“In november kwam de vraag al: ‘Het gaat toch wel door?’ Ja, ons kerst­reveillon leeft in Veurne. De dag voor Kerstmis nodigen we alle senioren uit voor een gezellige namiddag met muziek, bingo en veel sfeer. Eindelijk mag het weer, na twee jaar corona.

“De kerstperiode is er een van verbondenheid en gezelligheid. Maar niet iedereen heeft het geluk om van die warmte te kunnen genieten. Veel bejaarden zitten alleen en worden in de eindejaars­periode nog nadrukkelijker geconfronteerd met hun eigen isolement. Daarom organiseren we met vzw Jong Geweld, waar ik voorzitter van ben, het kerstreveillon. Het evenement kent een lange traditie in Veurne, en ik ben echt blij dat we die organisatie samen met enkele andere jonge vrijwilligers kunnen voortzetten.

“Om twee uur gaan de deuren van het dienstencentrum open. Mensen komen binnen en schuiven aan aan lange tafels. Sommige bejaarden komen alleen, maar worden toch meteen opgenomen in de groep. Er is koffie, kerst­buche en een orkest speelt muziek van vroeger. Er wordt gedanst, we spelen bingo en zelfs de Kerstman komt langs met voor iedereen een klein geschenkje. Dat is voor mij écht kerst. Tegen de avond keert iedereen tevreden terug naar huis. Sommige senioren kunnen nog naar hun familie, andere zien niemand. Zo hebben we die mensen toch een warme middag bezorgd, in een periode die vaak al zwaarder en donkerder aanvoelt. Dat schenkt me zoveel voldoening, meer dan wanneer ik zelf de voeten onder tafel zou mogen schuiven voor een kerstdiner in een chic restaurant.

“Ik studeer economie en zit die periode dus volop in de blok. Ook de organisatie van het ­reveillon gebeurt meestal tussen het schoolwerk door. Maar ik zou het niet anders willen. Solidariteit en respect voor ouderen zijn ook in mijn opvoeding altijd belangrijk geweest. Ik kreeg die waarden van thuis uit mee.

“Mijn familie zal trouwens ook op het reveillon zijn. Mijn oma en opa voelen zich nog iets te jong voor de koffie en de bingo, maar ze komen wel helpen. En het zal nodig zijn, want we verwachten weer 250 man!”

William Vandenberghe (27) brengt als Responsible Young Driver feestvierders veilig thuis

“Ik drink zelf geen alcohol, nooit eigenlijk. Niet alleen omdat ik mijn hele leven al nierpatiënt ben, maar vooral omdat ik thuis heb gezien wat alcohol kapot kan maken. Ik ben van nature ook een rustig persoon, geen feestbeest, ook niet op Nieuwjaar. Toen ik eens in Het journaal zag dat Responsible Young Drivers vrijwilligers zocht voor hun eindejaarsactie, wist ik meteen: dat is iets voor mij.

“Al zes jaar breng ik op oudejaarsavond mensen die te diep in het glas hebben gekeken veilig thuis. En ik doe dat graag! Ik ben een ervaren chauffeur en ik vind het een fijne gedachte dat ik met die eindejaarsactie echt iets kan betekenen voor iemand. En voor de maatschappij. Op een avond waarop ik toch geen zin heb om te feesten, kan ik me nuttig maken.

“Na twee jaar corona rijden we dit jaar opnieuw rond, ik in regio Limburg of Antwerpen. Om middernacht gaan bij dispatch de lijnen open en kunnen mensen een Responsible Young Driver bellen. Wij zijn een nood­oplossing, dat wil ook zeggen dat we niet iedereen naar huis rijden. Dat kunnen we ook niet, ons team vrijwilligers is maar beperkt. Enkel wanneer iemand niet zelf veilig thuis raakt, bijvoorbeeld omdat de bob toch een glaasje te veel heeft gedronken, pikken wij die personen op en voeren we hen met de eigen wagen naar huis.

“Young en responsible, die reputatie hebben we hoog te houden, en daarom moet je als vrijwilliger elk jaar een rijtest afleggen. Je hebt als chauffeur een verantwoordelijkheid, maar net dat vind ik fijn. Mijn papa was vroeger alcoholverslaafd en ik maak er mijn missie van om mensen attent te maken op hun drinkgedrag en jongeren te stimuleren om verantwoord te rijden. Ik heb mensen zien wankelen die toch nog in hun auto wilden kruipen… Nee, dan offer ik met plezier mijn oudejaarsavond op om mensen veilig thuis te brengen, en zo mensenlevens te redden. Het wordt sowieso weer een stevig nachtje, maar wel op een manier waar ik me goed bij voel.”

Tussen de 18 en 30 jaar oud? ­Responsible Young Drivers is steeds op zoek naar vrijwilligers: responsibleyoungdrivers.be

Johannes Schauvaerts (23) verrast eenzamen met een kerstgeschenkje

“Mijn hele leven al woon ik in Brussel en ik zie nog elke dag dingen die me choqueren. Je weet niet wat zich achter een gevel afspeelt of hoe mensen leven, zelfs niet in de buurt waar je zo vaak wandelt. Sinds corona zijn veel mensen echt eenzaam, en ook de crisis hakt erin. Gewoon eens aanbellen en langsgaan kan al helpen. Voor ons is het maar een gesprek, maar voor mensen die uit de boot vallen, kan dat hun dag opfleuren en echt een verschil maken. Dat raakt me wel.

“Ik studeer maatschappelijk werk en kwam via mijn stage bij burenhulpnetwerk Accolage terecht. In elf buurten in Brussel hebben we antennes, ikzelf help meestal in Elsene. Ik bel mensen op of breng ze samen met andere vrijwilligers bezoekjes. Momenteel bereiden we volop de eindejaars­actie voor. Bij verschillende winkels zamelden we cadeautjes in en die gaan we uitdelen. In de donkerste weken gaan we op bezoek bij de kwetsbaarste, eenzaamste of weinig tot niet mobiele mensen uit ons netwerk. Ze krijgen een kerstgeschenkje en we blijven een halfuur, om een babbel te slaan, want dat is de echte waarde van ons bezoek. We zijn geen betalende service, maar we luisteren, ontdekken zo bepaalde noden, verwijzen mensen door waar nodig en brengen buurtbewoners met elkaar in contact. Wij brengen heel wat mensen samen die dan geregeld met elkaar afspreken, om te gaan wandelen bijvoorbeeld. Dat is fijn.

“Wanneer mijn stage afloopt, blijf ik me sowieso als vrijwilliger engageren. Ik heb ook echt een band opgebouwd met sommige mensen hier in de quartiers. Engagement opnemen is voor mij geen opgave, integendeel. Op mijn achttiende organiseerde ik Restatable in Jette, waar we mensen bij elkaar brachten en met voedseloverschotten kookten. De opbrengst van die avond ging naar een sociaal project. Elkaar helpen, we zouden dat gewoon veel meer moeten doen. Net als onze ogen openhouden voor wat er rondom ons gebeurt. Elk klein gebaar telt en heeft impact, zeker in de donkere winterdagen.”

Ook zin om u aan te sluiten bij een buren­hulpnetwerk? Surf naar ­accolage.be