Deze huisbazen kiezen ervoor niet te indexeren: ‘We houden de huurprijs bewust zo'n 200 euro lager’

Ze leven wel vaker in slecht geïsoleerde huizen en kijken dit jaar dan nog eens aan tegen een geïndexeerde huurprijs: het leven van huurders is niet evident. Tenzij de verhuurder voor hen in de bres springt.

‘Ze zijn eerder vrienden dan huurders’

Eddy Timmermans (62)

“Mijn huurders zijn een familie Afghaanse vluchtelingen. In oktober 2019 kocht ik dit huis, dus zocht ik huurders. Via Facebook zag ik een oproep over een familie die dringend een woning nodig had. Een maand later zijn ze erin getrokken.

“Van in het begin is de afspraak met mijn huurders geweest: ik indexeer de huurprijs niet. We zijn eerst rond de tafel gaan zitten om te weten wat haalbaar was. Eigenlijk wilde ik het huis voor 760 euro per maand verhuren. Het is 700 euro geworden voor een huis met drie slaapkamers en een zolder.

“Ik heb ook de waarborg laten vallen en gezegd dat ze dat geld konden gebruiken voor de inrichting van het huis. In 2020 zijn mijn beide ouders gestorven. Hun huis moest leeggemaakt worden. Maar daar zaten nog veel spullen tussen die mijn huurders konden gebruiken. We zijn samen gaan kijken wat ze nodig hadden, hebben een bestelwagen gehuurd en hebben alles ingeladen.

“We hebben een heel goede verstandhouding. We horen elkaar elke week wel eens. De oudste zoon studeert intussen in Leuven en springt af en toe binnen. Als ik bij hen over de vloer kom, voel ik met meteen deel van de familie. Ik bekijk hen niet als verhuurders, we zijn vrienden geworden. Hun zoon wilde zijn rijbewijs halen maar had geen auto. Dus heb ik aangeboden om het hem te leren: ik heb tijd en een auto. Of hij geslaagd is? Jazeker. Dat maakt me fier.

“Dat het als een sprookje klinkt? Ja, de mooie kant ervan. Van de slechte kant – wat ze in Afghanistan en onderweg naar hier hebben meegemaakt – weten we niet veel. Die familie is hier in een zeer precaire situatie terechtgekomen. Onze samenleving doet al heel veel om hen te ondersteunen. Maar soms is dat niet genoeg. Dan moeten particulieren een handje helpen.”

‘Toen onze zoon ziek werd, wilden we iets goeds doen’

Annelies Vandenbussche (41)

“Tien jaar geleden hebben we het huis van onze buren gekocht. De dag nadien is onze zoon, toen 4 jaar, heel erg ziek geworden en op intensieve zorg beland. Het deed ons nadenken. We hebben toen besloten dat als we iets met dat huis deden, we er goed mee wilden doen.

“Zo blijven we renoveren in het huis: het dak is geïsoleerd, we plaatsen driedubbele ramen, er is een nieuwe gascondensatieketel en we bekijken of we zonnepanelen kunnen installeren. We sparen het huurgeld steeds op en doen daarmee nieuwe investeringen. Eigenlijk zoals je in je eigen ­woning ook zou doen.

“Dat zijn zaken die je als huurder niet kan doen. We doen dat om hen te beschermen. Het is ook een investering. Na twintig jaar zouden we dat geld kunnen ‘terugwinnen’ als we het huis verkopen. Al is het ons daar niet echt om te doen. We willen uit onze kosten komen, niet meer dan dat.

“Ik ben vorig jaar een jaar schepen van Wonen geweest (Vandenbussche is nog altijd schepen van Klimaat en Milieu voor Vooruit, PG). Ik heb toen veel schrijnende verhalen gehoord. Dan was ik wel heel blij dat wij hier al langer een mooie, degelijke en betaalbare woning kunnen aanbieden. Het kan dus.

“We verhuren het huis altijd aan mensen die het echt nodig hebben. Nu zit er een familie vluchtelingen uit Noord-Macedonië: een mama, twee puberende dochters en één zoon. Eigenlijk passen we ons een beetje aan als er nieuwe huurders binnenkomen.

“Toen het huis vier jaar geleden opnieuw op de markt kwam, hadden we onze huurprijs eigenlijk een beetje naar boven getrokken. Tot het OCMW, dat ons in contact bracht met onze huurders, zei dat hun huurprijs maximaal 580 euro was. Voor zo’n huis, met een eigen parkeerplaats, kelder, nieuwe keuken en badkamer, betaal je hier in Kuurne al snel 800 euro. Toch gaat onze prijs niet omhoog.”

“Natuurlijk zou ik op de privémarkt veel meer verdienen”

Lorens De Vriendt (37)

“Ik verhuur enkele panden via het Sociale Verhuurkantoor Zuid-Oost-Vlaanderen. Ik sluit een contract van negen jaar met hen af: ik geef hen het huis voor die periode en zij zorgen ervoor dat er huurders zijn en ik mijn huur altijd krijg.

“Ja, op de privémarkt zou ik meer kunnen verdienen. Ik heb net een nieuwbouwwoning aan het socialeverhuurkantoor aangeboden en zal die verhuren aan 550 euro. Voor datzelfde huis zou ik op de ­privémarkt wellicht 200 euro meer kunnen krijgen. Dus ‘technisch’ gezien verlies ik elke maand geld. Maar ik heb de stress niet die ik bij andere mensen wel hoor: ik word niet gebeld als er een kraan kapot is of moet niet op zoek naar nieuwe huurders.

“Hoe ik erop gekomen ben speciaal een woning te bouwen voor sociale verhuur? Ik had al enkele keren verhuurd via hen en was daar zeer tevreden over. Ik dacht: ik heb nog een bouwgrond waar ik een woning op kon zetten met twee slaapkamers, ideaal dus. Wat ook een voordeel was: door te beloven te verhuren via het Sociale Verhuurkantoor werd het btw-tarief voor de bouw van het huis verlaagd naar 12 procent in plaats van 21 procent.

“Wat ik ook altijd doe in de huizen en appartementen die ik verhuur, is de ramen en het dak isoleren. Dat zijn twee grote zaken die een grote rol spelen. En als er nog geen gascondensatieketel stond, plaatste ik meteen ook een nieuwe ketel. Dat ik dat niet moet doen? Op dat vlak ben ik wel groen. Anders smijt je de energie toch via de ramen en deuren naar buiten? Dat zou gewoon zonde zijn.

“Bovendien, een dak isoleren, zoveel kost dat niet in woningen die niet heel groot zijn. In vijf jaar tijd heb je dat terugverdiend. Akkoord, ik verdien dat dan niet meer. Maar ik zit er anders mee in mijn hoofd. Ik zou niet graag hebben dat er daardoor meer CO₂ uitgestoten wordt.”