Democratie is een kwaad in onze Joodse staat
De kinderen van de Joodse staat vormen een gevaar voor zichzelf en hun omgeving
In de straten van Jeruzalem vallen Joodse jongeren Palestijnen aan, zoals in de straten van Europa christelijke jongeren ooit Joden aanvielen. Op sociale netwerken gaan de Israëlieten met een ongekend duivelse haat en wraaklust te keer. Het zijn de kinderen van een nationalistische en racistische generatie. Het zijn de kinderen van premier Benjamin Netanyahu.
Al vijf jaar lang horen ze van hun grote opvoeder Netanyahu niets dan opruiende taal, bangmakerij, en de boodschap dat ze beter zijn dan de Arabieren. Nooit een menselijk woord, nooit een woord over medelijden of gelijke behandeling.
Zij zijn opgegroeid met de provocerende eis van Israël als 'Joodse staat'. Ze hebben er de onvermijdelijke conclusies uit getrokken. Niemand weet immers hoe die staat eruit zou zien. Zal hij gebedsriemen dragen en Mezuzots, doosjes met gebedsteksten bij de voordeur, kussen? Zal die staat amuletten vereren, op de sabbat stilstaan en de koosjerregels strikt respecteren? Niemand weet het, maar de meute heeft het al begrepen.
De meute weet wat het echt betekent. Een Joodse staat is een staat met alleen maar plaats voor Joden. Afrikanen worden naar het detentiecentrum Holot in de Negevwoestijn gestuurd, Palestijnen lijden onder pogroms. Zo werkt de Joodse staat. Alleen op die manier kan hij Joods zijn.
In de toekomstige Joodse staat zal er geen plaats zijn voor Arabieren. Zelfs niet wanneer ze hun uiterste beste doen om brave Arabieren te zijn, zoals de schrijver Sayed Kashua. In een Joodse staat onderbreekt de voorzitter van de Knesset, Ruth Calderon van de centrumpartij Yesh Atid, het Arabische parlementslid Ahmed Tibi. Hij is overstuur na een bezoek aan de familie van de vermoorde Arabische jongen uit Shoafat. Haar reactie? Ze zegt schaamteloos dat hij ook over de vermoorde Joodse tieners moet spreken, wat hij net heeft gedaan.
Racistische wetten
In een Joodse staat laat het Hooggerechtshof het huis slopen van een man, verdacht van moord, maar nog niet veroordeeld. Een Joodse staat legitimeert racistische en nationalistische wetten.
De media in de Joodse staat kunnen niet zwijgen over de moord op drie Joodse studenten. Tegelijkertijd tonen ze nauwelijks belangstelling voor de Palestijnse jongeren van dezelfde leeftijd, die het leger de voorbije maanden heeft gedood. Meestal zonder reden. Niemand is daarvoor gestraft, want een Joodse staat heeft een wet voor de Jood en een andere voor de Arabier, wiens leven goedkoop is.
Internationale wetten en verdragen worden niet nageleefd. Een Joodse staat kent alleen medevoelen en menselijke gevoelens voor Joden, alleen rechten voor het Uitverkoren Volk. Een Joodse staat is er alleen voor Joden.
De nieuwe generatie die in de schaduw van de Joodse staat is opgegroeid, vormt een gevaar voor zichzelf en haar omgeving. Netanyahu is haar minister van onderwijs, de militaristische en nationalistische media zijn haar pedagogisch episch gedicht, het onderwijs dat haar meeneemt naar Auschwitz en Hebron is haar gids.
De nieuwe sabra's, in Israël geboren Israëliërs, zijn een nieuwe mensensoort, stekelig vanbinnen en vanbuiten. Ze hebben hun Palestijnse tegenhangers nooit ontmoet, maar weten er alles over. Palestijnen zijn wilde beesten die hen willen doden, monsters en terroristen.
Ze weten dat Israël geen partners heeft om over vrede te onderhandelen. Dat hebben ze keer op keer gehoord van premier Netanyahu, minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman en minister van Economie Naftali Bennett.
Mainstream, geen marge
Links zijn of rechtvaardigheid nastreven is een misdaad in de ogen van een Joodse staat. Het maatschappelijk middenveld pleegt verraad en echte democratie is een kwaad. In een Joodse staat, waar niet alleen rechtse, maar ook centrum-linkse politici als Tzipi Livni en Yair Lapid van dromen, is democratie een troebel begrip.
Het echte probleem van Israël zijn niet de skinheads, maar de hypocrieten die doen alsof ze geschokt zijn, het tuig, extreemrechts en de kolonisten. Het probleem is niet de marge, maar de hoofdstroom. Die is ofwel fel nationalistisch, ofwel onverschillig.
In een Joodse staat blijft er niets over van het Bijbelse voorschrift dat zegt dat je minderheden of vreemdelingen rechtvaardig moet behandelen. Er zijn geen Joden meer die met Martin Luther King hebben gestapt of met Nelson Mandela in de cel hebben gezeten. Israël wil dat de Palestijnen de Joodse staat erkennen, maar eerst zal die staat zichzelf moeten erkennen. Na deze vreselijke week lijkt de Joodse staat een racistische en nationalistische staat. Alleen voor Joden.
