Delphine van Saksen-Coburg, de dansende prinses

Jarenlang kreeg Delphine Boël een kerstcadeautje van haar echte papa Albert II. Tot hij eind 2000 aan die traditie abrupt een einde maakte en zo de woede bij zijn vierde kind ontstak. Maar nu hij haar erkend heeft, wil prinses Delphine (53) in Dancing with the Stars tonen dat ze ‘bevrijd is’.

‘Zeg maar Filip, want in de ruimte is er geen protocol”, zei kroonprins Filip in 1992 tegen astronaut Dirk Frimout aan boord van het ruimteveer Atlantis. Bijna dertig jaar later is Filip koning en heeft hij met prinses Delphine een nieuwe zus die zwierig in het rond walst in het Play4-programma Dancing with the Stars. Ook daar is er volgens haar Nederlandse danspartner Sander Bos geen sprake van protocol. In Dag Allemaal van deze week liet hij optekenen dat hij niet voor elke nieuwe dans voor haar hoeft te buigen. “Ik zeg gewoon: ‘Het is tijd om te stretchen, meid. Let’s go!’”

In 1992 leefde kroonprins Filip allicht nog in de overtuiging dat prins Laurent zijn enige broer en prinses Astrid zijn enige zus was. Het extreemrechtse satirische roddelblad ’t Scheldt berichtte begin 1997 als eerste over de vermeende buitenechtelijke dochter van koning Albert II en diens minnares barones Sybille de Selys Longchamps. De primeur van de op dat moment net geen 29 jaar oude Delphine Boël was toenmalig ’t Scheldt-hoofdredacteur Bert Murrath ingefluisterd door Rudy Bogaerts, voormalig privéleraar van Laurent en hoofdredacteur van het eveneens uiterst-rechtse Brusselse satirische blad Père Ubu. Eerst publiceerde Murrath en vervolgens deed Bogaerts alsof Père Ubu zijn mosterd bij ’t Scheldt haalde.

Op 28 februari 1997 vroeg deze krant een reactie aan Delphines wettelijke vader, de industrieel Jacques Boël. “Ik heb geen enkele commentaar”, antwoordde die. “Delphine is míjn dochter; ze is een uitstekende artieste.” De scoop van ’t Scheldt en Père Ubu veroorzaakte amper deining.

Op 4 december 1999 trouwde Filip van België met Mathilde gravin d’Udekem d’Acoz. Hun huwelijk ging de annalen in als de laatste koninklijke bruiloft van de 20ste eeuw. Besmuikt gespreksonderwerp aan het avondlijke banket was wellicht de scheve schaats van vader Albert II. Want anderhalve maand eerder had de amper 18-jarige auteur Mario Danneels voor internationale consternatie gezorgd met één zinnetje uit zijn biografie over koningin Paola: ‘De eega’s van de drie Leopolds en van Albert I mochten dan berusten in de buitenechtelijke kinderen van hun echtgenoot, Paola weigerde zich lijdzaam neer te leggen bij de halfzus van haar kinderen.’

Op 19 oktober van datzelfde jaar kopte de ernstige Britse kwaliteitskrant The Times: ‘Liefdeskind van Belgische koning leeft in Londen’. De toen 31-jarige Delphine Boël bleek al jaren als beeldend kunstenaar in West End te leven en te werken. Overdag liep ze volgens The Times over straat in ‘losse werkkledij met verfspatten’. ‘s Avonds verscheen ze af en toe op een feestje, waar ze een ‘glamoureuze indruk’ naliet. Ze had gestudeerd aan de gerenommeerde Chelsea School of Art, waar ze in de ban raakte van de Belgische schilder James Ensor en de Frans-Amerikaanse beeldhouwster Niki de Saint Phalle. Haar zelfgeschreven bio leek te suggereren dat haar werk hints over haar koninklijke afkomst bevatte: “Delphine deelt met haar papier-machéwerken haar gevoelens over het leven, gebaseerd op haar eigen ervaringen. Door haar creaties geeft Delphine een dramatische toets aan de realiteit.”

Strangers in the night

In die laatste weken van 1999 trachtten vooraanstaande politici koning Albert II ervan te overtuigen zijn vierde kind de hand te reiken. Dat lukte amper; koningin Paola’s weigering om zich ‘lijdzaam bij de halfzus neer te leggen’ gold meer dan ooit. In zijn kerstboodschap gaf Albert deemoedig toe dat zijn huwelijk dertig jaar eerder op springen stond. “Die crisisperiode werd ons onlangs in herinnering gebracht”, sprak hij. “Daar wensen we niet verder op in te gaan. Samen slaagden we erin die moeilijkheden te boven te komen.”

Al in de jaren 70 schoten Italiaanse paparazzi kiekjes van het overspelige paar Albert en Sybille. In 2013 vertelde zij aan televisiemaker Eric Goens hoe Albert haar in 1966 in een discotheek in Athene op de tonen van Frank Sinatra’s ‘Strangers in the Night’ het hof maakte. Toen hield ze de boot nog af. “Ik was getrouwd, hij was getrouwd. Ik wilde al die herrie niet.” Een half jaar later ontmoetten ze elkaar opnieuw op een society-etentje in Brussel. Albert regelde dat Sybille naast hem aan tafel zat en deze keer schoot Cupido raak. Ze begonnen een affaire en spraken af in een geheim liefdesnest diep in het Zoniënwoud.

Op 22 februari 1968 zag Delphine Boël het levenslicht in het Brusselse Edith Cavell Ziekenhuis. Het huwelijk van Sybille de Selys Longchamps en Jacques Boël zat al veel langer dan negen maanden in het slop. De industrieel wist wel zeker: dit pasgeboren meisje was niet zijn dochter. Toch erkende hij haar.

Op het moment van Delphines geboorte reed haar echte vader prins Albert zenuwachtig rondjes in het Zoniënwoud. Drie dagen later kwam Sybille hem daar opzoeken met zijn dochter in een draagzak.

Sybille de Selys Longchamps en Jacques Boël gingen uit elkaar. Jarenlang zocht Albert Sybille en Delphine op in hun huis in Knokke. “Hij pakte Delphine vast, kuste haar, nam haar in zijn armen”, herinnerde Sybille zich in september 2013 in een interview met Humo. “Albert is nooit een warme papa geweest. Maar ik merkte wel dat hij zeer bezorgd was om Delphine.”

Tot haar 32ste verjaardag in februari 2000 stuurde Albert elk jaar een kerst- en verjaardagscadeau naar Delphine. Maar eind 2000 kwam er geen kerstgeschenk. Delphine belde haar vader en vroeg hem wat er scheelde. Hij zou haar toen vlakaf gezegd hebben dat ze zijn dochter niet is en ontstak zo de woede in haar.

In 2003 verhuisde Delphine van Londen naar Brussel, waar ze na jaren van stilzwijgen over haar afkomst geen blad meer voor de mond nam. Tien jaar later, in de zomer van 2013, begon ze haar gerechtelijke queeste naar erkenning. Ze daagde koning Albert, prinses Astrid, prins Filip én Jacques Boël voor de rechter. Via hun DNA wou ze bewijzen waar intussen zowat iedereen van overtuigd was: dat ze Albert II’s vierde kind is.

Op 27 januari 2020 erkende de volledig in een hoek gedreven en inmiddels gepensioneerde koning Albert zijn biologische vaderschap van Delphine. In oktober van dat jaar volgde onder impuls van halfbroer koning Filip de grote familiale verzoening. Delphine Boël werd herdoopt in prinses Delphine van Saksen-Coburg. Op 21 juli 2021 vierde ze voor het eerst de Belgische nationale feestdag samen met haar koninklijke familie.

Make-A-Wish

Voor haar deelname aan Dancing with the Stars vroeg prinses Delphine geen toestemming aan koning Filip. “Zo zet ze haar broer voor schut”, oordeelt koningskenner Herman Matthijs in Dag Allemaal. “Filip wil haar ongetwijfeld tegenhouden, maar kan dat niet. Want ze krijgt geen dotatie.”

Delphine zelf wil met haar deelname tonen dat ze ‘bevrijd’ is, maar ook dat ze sowieso graag op feestjes danst. “Zeker als ‘Never Give Up’ van Sia wordt gedraaid”, zei ze vorig weekend in Het Laatste Nieuws. “De waarheid kan je bevrijden. Niet dat alles perfect is, maar ik weet dat mijn strijd de moeite waard was.” Tezelfdertijd wil ze naar eigen zeggen met haar openheid taboes doorbreken. Want ondanks haar dyslexie, waardoor ze amper het verschil tussen links en rechts kent, dingt ze toch mee naar een zo hoog mogelijke plaats. “Ik denk niet dat openheid in tegenspraak is met de monarchie. Een prinses is er om zo goed mogelijk te helpen, ook al is mijn manier ietwat onconventioneel.”

Ze koppelt haar deelname ook aan Make-A-Wish, een organisatie die de hartenwensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte wil vervullen. Haar danspassen draag ze op aan Adam, een jongen met leukemie. “Strategisch goed gespeeld”, vindt royaltywatcher Kathy Pauwels. “Filip kan zo nog moeilijk zeggen dat ze zich niet mag inzetten voor een ziek kind.”