DE WEEK VAN GRIET

Ik ben daar nogal voor. Voor mensen die zich kwetsbaar durven te tonen. Ik heb zelf gemerkt dat je daar ongeveer iedereen een plezier mee doet. De anderen die zich geraakt en dus erkend voelen in hun eigen emotie, en jezelf omdat je durft te verwoorden wat is, en dat helpt, vind ik toch. Maar dan zijn er mensen die het concept blote eerlijkheid naar een heel ander niveau tillen. Zoals Kim Noble, een Britse artiest die vorige week in het fijne Campo te gast was met zijn voorstelling I Am Not Alone. Theater zoals ik het nooit eerder zag. En dat klinkt als een foute promozin, maar het was écht zo, in dit geval.

Bij Campo durf ik dat. Naar een voorstelling gaan kijken van een buitenlandse artiest waar ik nog nooit van heb gehoord, zonder te weten wat te verwachten. Omdat artistiek leider Kristof Blom, opvolger van de illustere Dirk Pauwels, de contacten én de neus én de goeie smaak heeft. Hij nodigt keer op keer bijzondere projecten uit, producties die je het gevoel geven van iets te hebben meegemaakt, van getuige te zijn geweest van iets uitzonderlijks. Ook dat maakt van het Gentse kunstencentrum een te koesteren plek in het podiumlandschap.

Maar Kim Noble dus. Wat een man. Ooit een gewaardeerd stand-upcomedian. Ooit op Channel 4 een talkshow gekregen die na één uitzending werd afgevoerd wegens te provocerend. Daar mentaal een stevige mot door gekregen en dan een bocht genomen in zijn eigen parcours. En nu maakt hij voorstellingen als deze. Theater waarin hij zo dicht bij zijn eigen angsten, lastige en fundamentele vragen, onzekerheden en onaantrekkelijkheid durft te kruipen, waarin hij zo totaal aangaat, daarbuiten, in de echte wereld, wat hij nadien wil aankaarten op de scène, dat het je als toeschouwer onmogelijk onberoerd kan laten. En ondertussen heb je ook keihard gelachen en naar buitengewoon slim gecomponeerde podiumkunst zitten kijken. Wie doet het hem na?

Toeschouwers komen binnen en hij is te zien op het grote projectiescherm, gefilmd door zijn webcam. Kim Noble. Een bleke, harige borstkas, een blik die richting verlegen gaat. Hij schrijft dat hij het moeilijk heeft met eindes. Hij schrijft, Orson Welles achterna: "We're born alone, we live alone, we die alone. Only through our love and friendship can we create the illusion for the moment that we're not alone." En dan begint het. Hij komt op in een buitengewoon trieste onderbroek, één been in een netkous, één voet in een schoen met hak. Hij kiest meteen een medestander, iemand om - fluisterend bijna - deelgenoot te maken van zijn zoektocht naar contact, naar manieren om zich te tonen in deze wereld waar mensen zo makkelijk niet gezien worden. Niet echt.

Je zou zijn voorstelling een soort verslag kunnen noemen van zijn pogingen om niet alleen te zijn. Meer dan een jaar heeft hij, met alle moderne middelen, gestreefd naar vormen van nabijheid. Met een gecultiveerde naïviteit die evengoed echt voelt.

Zonder te veel te willen weggeven, toch een paar voorbeelden om u een idee te geven. Hij ziet een opschrift in een toilet van een kerel die wel eens andermans vrouw een beurt wil geven als die daar zin in zou hebben, met daaronder een telefoonnummer, en Kim Noble stuurt die man een sms, met alle onvoorspelbare gevolgen van dien. Of hij verdiept zich in een verlopen vijftiger die achter de kassa zit in zijn supermarkt. Hij observeert de man, probeert boodschappen te verstoppen in de aankopen die hij door die kassier laat inscannen, en hij gaat zelfs nog verder. Geestig en pijnlijk en gedurfd en aandoenlijk.

Als een kind

Alles wat hij onderneemt, lijkt hij aan te pakken zoals een kind het zou kunnen: met zijn hele hebben en houden, niet bang om zichzelf belachelijk te maken, schijnbaar wars van elke vorm van commentaar. Wanneer de wc-oproep-man vraagt om hem een foto van de tieten van zijn vrouw te laten zien, en die echtgenote is natuurlijk niet voorhanden, dan scheert hij in beeld zijn eigen borstkas en manipuleert hij zijn lijf zo dat hij na wat vrolijk photoshoppen een tiet kan doorsturen per sms. Het is pas in het ruime kader van de dramaturgisch vernuftige voorstelling dat je zijn bedenkingen voelt bij de wereld zoals die vandaag is.

Terwijl ik naar I Am Not Alone zat te kijken, dacht ik: ik wil Kim Noble zeggen 'Kom eens hier, dat ik u meeneem en onder een dekentje stop', en ik dacht evengoed het tegendeel. Omdat hij je ook confronteert met al je eigen onvermogen, al je eigen kloterij, al je eigen grote schrik.

Misschien is dat wel een van de grote opdrachten in dit leven, dacht ik ook nog: proberen om niet alleen te zijn. En dat helemaal zelf te doen, los van liefde en vriendschappen, omdat relaties in al hun varianten alleen maar beter worden als je hen daar niet meer voor nodig hebt. En verder: ga alstublieft naar Kim Noble kijken, want hij komt terug met deze voorstelling. Hou de site van Campo in de gaten.