De Vlaamse Vanessa Paradis

Als u ouder bent dan 35 en gekeken hebt naar Liefde voor muziek - toegegeven: twee voorwaarden, maar ze zijn niet per se noodzakelijk om verder te lezen - dan hebt u ongetwijfeld iets gevoeld.

Misschien werd u getroffen door een nostalgisch gevoel: de jaren negentig zus of zo. Voor de iets jongere medemens: in die jaren droegen we epauletten en we vonden dat mooi. We wilden bekjes in ons haar - niet al te subtiele golven te verkrijgen door een toestel dat nog het best te omschrijven valt als een wafelijzer - en we vonden dat sexy. Misschien hebt u gedacht: nou, die Isabelle A is ook ouder geworden. Of: ze ziet er nog goed uit. Of: leeft die nog?

Waar u niet hebt over moeten denken, was de tekst van haar bekendste nummer. Zij was vijftien, spatte huppelend van het podium en ze zong: 'Ik weet nog hoe jij zei: hé lekker beest.' De rest vult u zelf maar aan.

Veel Vlaamse kindsterren zijn er niet. Sandra Kim uiteraard, Silvy - Ben, you've got a friend in me - Melody én Isabelle A. Ja, Isabelle A.

Net-niet-verhaal

Daar zit zij dan. Mooi. Tussen Koen en Kris Wauters, Josje, Natalia en Bart Peeters. Een beetje op de achtergrond te wezen. Verlegen. Geen tafelspringer, ook al doet ze in de tweede aflevering een schuchtere poging om met een kussen te zwaaien. Altijd weer low profile.

En toch valt ze op. Als ze haar versie van Natalia's nummer 'I've Only Begun to Fight' begint te zingen, lost ze een verwachting in. Eentje waar we jaren op hebben moeten wachten. Ze kan het nog, en hoe. Zucht van verlichting. Nu niet twijfelen, meiske.

Natuurlijk hoopt ze op een comeback. Niet voor het eerst trouwens. Dat maakt haar zo... is frêle het woord? Maar telkens is er ook die onzekerheid. Hoe herkenbaar kan het zijn. "Het voelt alsof ik me keer op keer moet bewijzen. Ik heb ook niet altijd kunnen laten horen wat ik kan. Misschien ben ik wel altijd een net-niet-verhaal geweest", geeft Isabelle Adam, zoals ze heet als ze aan de schoolpoort van haar zoon staat, toe.

Het telefoongesprek voelt vertrouwd, ook al spreken we elkaar voor het eerst. Adam: "Je zou voor minder onzeker worden. Maar vandaag voel ik me sterker. Ik heb het verleden naast me neergelegd. Ik kan relativeren. En ik heb één voordeel: ik heb nog altijd mijn naam."

Angelina en Brad

"Het is gedaan met de medeklinkers. We luisteren." Walter Capiau en ongetwijfeld de rest van Vlaanderen ziet haar naam op het bord staan, maar de onfortuinlijke kandidate in Het rad van fortuin zegt, aarzelend gokkend: "Asibille O?" Lachen. Later is de vergissing als 'Osebolle O' de geschiedenis ingegaan.Vandaag draagt de vzw van Isabelle A die naam.

Er zijn momenten dat de grap bekender wordt dan haar talent. Na haar eerste successen als kindster, verdwijnt ze in de anonimiteit. Af en toe is er een opflakkering. En telkens weet ze te prikkelen. Misschien lukt het nú dan?

Alex Callier, producer van haar laatste solo- plaat die alweer dateert van 2008, liet al verstaan dat ze een van de meest onderschatte stemmen van Vlaanderen is. Valère Pieraerts, lang haar manager in de periode na die andere manager, waarover later meer, stelt het zonder meer duidelijk: "Ze is de beste zangeres van Vlaanderen."

Maar er is meer. Zij heeft iets meer. "Die puppyogen, die tristesse die daarachter verscholen lijkt te gaan. Die engelachtige stem. Ze zou de Vanessa Paradis van Vlaanderen kunnen zijn", zegt een productielid van het VTM-programma. Geef ze maar eens ongelijk.

"Het is een meisje waar niet is uitgekomen wat erin zit", vindt Frank Daniels van het artiestenbureau Rocket België. "Zelfs op haar terrein, het commerciële, is ze miskend geweest." Geef hem maar eens ongelijk.

Aan haar uitstraling zal het alvast niet liggen. "Wij zijn de Brad Pitt en Angelina Jolie van Gent", merkte wijlen Luc De Vos, met wie ze haar laatste plaat maakte, in zijn gekende laconieke stijl op. Geef hem maar eens... inderdaad.

Er is haar voorkomen, er is haar talent én er is dat verleden. "Dat vallen en opstaan zie je bij veel kindsterren. Ik heb het voordeel dat ik tenminste niet op het slechte pad ben geraakt", laat Adam weten.

Tja. Schitteren op je vijftiende en achterblijven met niets omdat de manager je een blanco papier heeft laten ondertekenen. Wist zij veel, toen op die leeftijd. Vaak alleen op de baan om acht optredens per weekend af te draaien en in de week half slapend les te volgen.

Haar middelbareschoolcarrière zet ze stop. Een leercontract kapster geeft haar meer tijd en vrijheid om met haar muziek bezig te zijn. Stiekem hopend op een carrière in de mode, maar de ideale maten laten op zich wachten.

Liefde en schulden

Een meisje uit de arbeiderswijk Muide in Gent. Dochter uit een arbeidersgezin. Een papa's-kindje wordt beweerd. Papa was dakwerker. Mama poetsvrouw. Het gezin breekt op het hoogtepunt van Isabelles roem.

De top komt snel. In Zele wint ze een soundmixshow. Twaalf is ze en producer Marc Van Beveren ziet haar talent, of zag hij toen al de goudmijn? Winst in De nationale soundmixshow gepresenteerd door Walter Capiau volgt. Op haar veertiende presenteert ze TV Tam Tam. Een Ketnet-wrapster avant la lettre, maar dan wel eentje die zelf nog naar Samson en Gert kijkt.

'Hé lekker beest', zonet opgenomen in de Eregalerij van Radio 2, katapulteert haar naar eenzame hoogten. ''t Klonk toen in mijn oren als een feest', moet ondertussen manager Van Beveren gedacht hebben. Het verlegen meisje Adam bleek als Isabelle A het podium te pakken, en springerig - haren in de nightieskrul - te vullen.

Het nummer gaat verder als volgt: 'Hebben wij gelachen, dag na dag. Ik kon me zo verwarmen aan je lach. Het is voorgoed voorbij...'

Een paar onvergetelijke hits later, gaat de manager - rarara - er met het geld vandoor, en blijft de jonge godin Isabelle A achter met schulden en een verbod om nog nieuw materiaal uit te brengen. Ze is amper twintig. De boekskes smullen. Mythes ontstaan.

Adam: "Er is toen van alles over mij geschreven. Dat ik jaren als kledingverkoopster door het leven gegaan ben bijvoorbeeld. Ja, ik heb in een kinderkledijzaak gewerkt: welgeteld drie maanden. Als je niet meer kunt zingen, dan moet je op een andere manier je brood verdienen. Dat moet toch iedereen?"

Er zijn de liefdesaffaires. Dat ook. Haar relatie met de 23 jaar oudere Willy Sommers gaat over de tongen alsof zij zijn naïeve slachtoffer is en hij een vieze oude man. Andere tijden. Aan vooroordelen geen gebrek.

Comebackkid

Muzikaal stille jaren gaan voorbij. Ze duikt op in Het swingpaleis. Een nog steeds jonge vrouw met nog steeds die stem en sexappeal. Swingend en vrolijk. Maar ook: met de puppyogen en de tristesse erin.

Ze doet mee aan de selectie van Eurosong. Resultaat: veel kritiek. Ze probeert het in het Engels, en in de dance. De mayonaise pakt niet.

Adam geeft toe: "Ik deed maar. Vaak gepusht door een management zonder dat ik erachter stond. Ik heb waarschijnlijk ook te veel verschillende dingen willen doen. Vandaag voel ik wat ik wil. Het zal te nemen of te laten zijn."

Even lijkt het goed te komen. Een liefdesduet met Helmut Lotti op zijn album The Crooners, een opmerkelijke passage met Luc De Vos op het podium van de 0110-concerten in Gent. Tegen racisme, voor verdraagzaamheid. 'Hé lekker beest' wordt massaal en driftig meegezongen. Isabelle A wordt even cult. Zucht.

In 2008 is er het album De macht der gewoonte. Daarmee zet ze de stap van pop naar rock. Ze verwacht er veel van. De samenwerking met, alweer, Luc De Vos, maar ook met Mauro, Stijn Meuris en Sarah Bettens, doen haar deugd en even is daar het geloof.

Maar alweer - we vallen in herhaling - blijft het verhoopte succes uit. "Door te kiezen voor een ander genre is ze veel fans van het eerste uur kwijtgespeeld", vertelt Daniels. "En in het alternatieve rockcircuit werd ze dan weer niet echt verwelkomd."

Op de pot

Ze wordt verliefd op muzikant Hans Forceville. Ze krijgen een zoon Storm. En ja, ze blijft zingen. Dit jaar viert ze haar 25 jaar op de planken. Naar eigen zeggen is ze altijd kunnen blijven leven van de muziek. Stilletjes dan toch eerder.

In coverbandjes leeft ze zich uit over de genres heen. Op bedrijfsfeestjes zijn mensen verbaasd over haar kunnen. Met De Grietjes vermaakt ze samen met Ianthe Tavernier en Anneke van Hooff het publiek in Kruishoutem en Handzame. Mooie gemeentes, maar glamoureus zijn de planken er niet.

Vorige week stapte Isabelle A, dankzij Liefde voor muziek, voor het eerst sinds lang terug in de volle aandacht. Het geeft haar stress. Zingen voor die andere artiesten zoals de broers Wauters en Natalia? Iconen noemt ze ze zelf.

Het moet wat zijn: terwijl je zoonlief trakteert op een dagje pretpark, belt VTM met die ene vraag die alles kan doen veranderen. We weten hoe het Stan Van Samang na het programma vergaan is. Boem paukenslag.

Ze heeft er even over moeten nadenken, zegt ze. Ze heeft gevraagd om terug te bellen. En natuurlijk heeft ze ja gezegd. Dit is haar kans.

Het idee voor die trage, bijna bluesachtige versie van 'I've Only Begun to Fight' kreeg ze op toilet, jawel. En op die plek heeft ze het ingezongen, voor het eerst, alleen, op haar dictafoontje. "Goede akoestiek daar in dat kamertje", voegt ze er laconiek aan toe.

Stilletjes is ze aan een nieuwe plaat aan het werken. "Ik wil een goede Isabelle A-plaat maken", poneert ze. Wat dat dan mag zijn? "Ik weet wat ik wil: pop voor een breed publiek." Haar tweede cover, deze week nam ze 'Eyo!' van K3 onder handen, doet alvast in die richting vermoeden. "Ik ben blij dat ik kan tonen dat ik kan zingen. Ik ben niet de beste, maar ik moet ook niet te bescheiden zijn. Een beetje minder verlegen mag wel."

Hopelijk heeft ze geleerd uit het verleden en kan ze zich goed omringen nu. "Wees maar zeker. Ik werk samen met mensen die ik ken en vertrouw." De tragiek van dat verleden zal haar helpen om ballades met diepgang te brengen. Elk nadeel heb zijn voordeel.

Isabelle Adam is ondertussen een vrouw van 41. Met een man, een zoon en een hond. Met een fragiele stem en een openbaar verleden. Of ze als zangeres een toekomst heeft, zal moeten blijken. Of ze na alle ups en downs nog een naam heeft, dat is zeker.

Isabelle A, vrouw met de trieste puppyogen en de engelenstem: 'Jij mag altijd op me rekenen, als je levenskracht verdwijnt. Ook al struikel je, ik help je overeind.'

Het is je gegund. Nu dan?