De stok van de vooruitgang

Beeld je even het gefrons in bij archeologen die binnen een paar eeuwen restanten van selfiesticks opgraven. Of bij toekomstige historici, starend naar de schaars overgebleven digitale beelden uit de eerste helft van de 21ste eeuw waarop ogenschijnlijk gelukkige mensen zichzelf lijken te fotograferen met behulp van een stok.

Zouden ze het hoofd schudden bij zoveel naïef narcistisch geweld? Of zou de selfiestick een glimlach op hun lippen toveren, net als bij ons wanneer we kijken naar torenhoge pruiken, Victoriaanse korsetten of vroegmoderne rolkragen?

Vandaag vormt de selfiestick het zoveelste symbolische strijdtoneel tussen zij die onze maatschappij zien afglijden naar een oppervlakkige, digitale dystopie en zij die elke nieuwe technologie en gadget omarmen.

Toegegeven, dankzij de stok kunnen meer vrienden en geliefden op de foto, met betere belichting en precies zoals jij het wil. En je hoeft geen onbekenden lastig te vallen, die in de regel toch maar armzalige foto's nemen. Of is dat net de charme en schuilt achter die queeste naar het perfecte plaatje met de perfecte mensen in de perfecte achtergrond, gehashtagd en geshared op sociale media, niet een breder destructief gevaar? Niet alleen geestelijk, maar ook materieel. Hoe ultiem zou de ironie niet zijn wanneer een onbehouwen toerist met selfiestick een zelfportret van Albrecht Dürer beschadigt?

Gehaat of gehypet, de selfiestick is er om te blijven. Nu al circuleren er luxeversies van meer dan 70 euro. Er is een hotel in Texas dat ze, net als paraplu's, gratis ter beschikking stelt voor zijn gasten. En er duikt al een eerste variant op: de 'belfiestick', waarmee je trots je eigen achterwerk - butt - kunt fotografen.

Een stok is altijd hét werktuig geweest van grote historische transformaties. We leerden er vuur me maken, het land bewerken en machines onderhouden. Wees dus welkom, selfiestick, ook al blijf ik de neiging hebben om je op mijn knie te breken.