De punker-songwriter

Frank Turner

Tape Deck Heart (Xtra Mile/Polydor)

Frank Turner is pas eenendertig, maar heeft inmiddels al vijf platen uit, naast twee compilaties waarop losse nummers verzameld staan, en vijf ep's met nog meer onuitgegeven werk. Druk druk druk dus, en op de luxeversie van Tape Deck Heart staan nog eens zes extra tracks. Voor hij zichzelf heruitvond als akoestische singer-songwriter voerde Turner bovendien ook al de posthardcoregroep Million Dead aan, maar solo heeft hij echt een eigen identiteit ontwikkeld, en Tape Deck Heart, opgenomen in Californië, bevat zijn sterkste werk tot nog toe. Hij speelt voornamelijk akoestisch, maar luidt daaruit niet af dat hij zich in dezelfde wereld voortbeweegt als bijvoorbeeld James Blunt of Passenger. Dit is weliswaar een kerel met een peperkoeken hart, maar er groeit wel haar op zijn tanden.

Openingsnummer 'Recovery' ontwikkeld zich al gauw tot een rijkelijk ingekleurde popsong die een gezwind tempo aanhoudt, en even verderop is ook 'Plain Sailing Weather' - een van de beste passages hier, overigens - een nummer dat een stevige vaart maakt. De kordate aanpak verraadt dat Turner een punkverleden heeft, en zijn stem is wellicht geen toonbeeld van zoetgevooisde esthetiek. Maar hij draagt het hart op de tong, en draait zijn ziel binnenstebuiten. "Just give me one fine day of plain sailing weather / And I can fuck up everything", klinkt het kwaad. "It was a wonderful life when we were together and now I've fucked up every little goddamn thing." Wie zulke teksten uit zijn pen krijgt heeft geen psycholoog meer nodig. Nadien volgt 'Tell Tale Signs', een open brief aan een vrouw die nog af en toe zijn leven binnenwalst, om dan na haar grote verdwijntruc voor de zoveelste keer een spoor van vernieling achter te laten. 'Four Simple Words', dat halverwege in een heus punkanthem verandert, biedt evenin ruimte voor optimisme. "I want lust and love and a smattering of romance / But I'm not good at dancing." Tel al de songs op Tape Deck Heart samen, en je hebt wellicht de grootste pechvogel aller tijden uit de popmuziek te pakken.

Kiss en Motley Crüe

Gelukkig is de knipoog nooit veraf, en verstaat Turner de kunst om zichzelf te relativeren. Op de koop die schrijft hij vaak teksten met een originele insteek. In 'Good and Gone' rekent de Brit bijvoorbeeld af met Mötley Crüe, die hun excessieve levensstijl romantiseren maar de donkere pagina's in het verhaal gemakshalve overslaan. In 'Wherefore Art Thou, Gene Simmons' waarschuwt hij meisjes voor jongens in rockgroepen die hen versieren met een liedje, om nadien weer met de noorderzon te vertrekken. En in 'Tattoos' heeft hij het over hoe moeilijk het is om werk te vinden wanneer je hele lijf vol tatoeages staat, terwijl ze eigenlijk gewoon een index van je leven zijn.

Conclusie: Frank Turner heeft zeker niet het meest originele geluid, maar schrijft wel originele verhalen vanuit een heel eigen invalshoek. Dat is op zich al niet min. Dat hij dat met een verkwikkelijk gevoel voor humor doet, én op een manier dat je zijn authenticiteit niet in vraag stelt, maakt van Tape Deck Heart een plaat die je moeiteloos mee door de zomer helpt.

Frank Turner komt op 16 augustus naar Pukkelpop.