De Nieuwe Belgen
Claudia Caluwé en Gunter Van Campenhout hebben hun verleden tegen. De eerste maakte tot voor kort deel uit van Sha-Na, de tweede was lange tijd de creatieve spil van Mama's Jasje. Samen zijn ze bijgevolg verantwoordelijk voor een paar van de grootste miskleunen die de Vlaamse popmuziek de laatste twintig jaar heeft voortgebracht. Geen geringe verdienste, want in een genre waarin haast iedereen ervan droomt om tot de elite van de wansmaak door te stoten, is de concurrentie nauwelijks te harden. Toch is Spark een verdienstelijke poging om weer met een propere lei te beginnen. De twee schrijven pretentieloze popsongs met aanstekelijke refreinen, en Claudia Caluwé beschikt over een stem waarmee ze een eeuwenoude eik omver kan blazen. Woensdagavond maakte de groep, met ook de van Hooverphonic bekende David Poltrock in de rangen, een vrij behoorlijke beurt.
Akkoord, sommige songs klonken zo glad dat de band er bij momenten haar evenwicht op dreigde te verliezen, en een paar extra repetities hadden evenmin kwaad gekund. Maar de single 'Someday' en het van John Hiatt geleende 'Have A Little Faith In Me' doorstonden desalniettemin de toets der kritiek.
Even daarvoor was de Gentse singer/songwriter Sioen er op datzelfde De Layensplein wél in geslaagd om de hoge verwachtingen van zijn fraaie debuut-cd naar een pakkend, erg persoonlijk optreden te vertalen. Opvallend hoe zo'n jong kereltje al meteen een eigen geluid ontwikkeld heeft: powerpiano en elektrische viool vulden elkaar aan als een echtpaar dat al dertig jaar lief en leed heeft gedeeld, wat onder meer resulteerde in ronduit briljante uitvoeringen van 'Cruisin' en 'Wild Wild West'. Hoogtijd dus dat Sioen door een breed publiek wordt ontdekt.
Nog niet eens zijn we klaar met het cd-debuut van Sioen, of daar dient zich met Bjorn Awouters en Hale-Bopp alweer een andere singer-songwriter-met-band aan die een ontzagwekkende belofte in zich draagt. In zijn eigen Hasseltse studio schaafde de Limburger zeven jaar lang aan Queen Of The Night, een overrompelende intentieverklaring die popperfectie, pompende rock en gloedvolle soul in zich verenigt. Ook op het podium van het Hogeschoolplein bleek vrijdag hoe songs als 'Ashbury Haight' of het op gezette rhythm and blues hinkende 'To the Bush' tot in de puntjes zijn afgewerkt, zonder dat ze al te gepolijst aandoen. Awouters is naar het schijnt dan ook een perfectionist die uit een louter 'goed genoe' geen voldoening put. Ook zijn teksten, die hij overigens met een formidabele, want krachtige en toonvaste stem uit de ribbenkast perst, getuigen van vindingrijkheid. Belgisch debuut van het jaar? Onze duiten zijn ingezet.
Ook Ozark Henry heeft jarenlang naar een luisterend oor moeten zoeken, maar toen hij het dan eindelijk gevonden had, was de vreugde bij de Kortrijkzaan zo groot dat hij er ter plekke een nieuw muziekgenre voor uitvond. Vlaamse soul: het heeft iets van een Kongolees die het tot wereldkampioen alpineskiën schopt, maar Piet Goddaer vindt dat het kan, en heeft ondertussen ook een paar wereldsongs in huis om zijn stelling te stutten. 'Sweet Instigator' en 'Word Up' dienden zich ook op de volgestroomde Oude Markt aan als kippenvelmomenten, en toen Sarah Bettens even dag kwam zeggen tijdens de Sedes & Belli-classic 'You Always Know Your Home' kon je -heel even maar- dertienduizend mensen met ingehouden adem horen luisteren. Zoveel schoonheid, dat waren ze zelfs in Leuven niet gewend. Na de indrukwekkende set van K's Choice zaterdagnacht maakte iedereen zich op de Oude Markt klaarrr voor het gevaarrr van de discobááár. Daar kwam, al was het maar mentaal, ook een zekere voorbereiding aan te pas, want het tempo waarin dj Loveboat, dj Lars Capaldi en vooral de immer bescheiden dj Bobby Ewing door dertig jaar dansmuziek zapten, was nauwelijks te volgen. Discobar Galaxie zoefde op speed door een heelal waar Jermaine Jackson, Daft Punk en Leila K nog als echte sterren aan de hemel stonden te fonkelen, en dat bleek voor duizenden nieuwe en oude jongeren een vrolijke gedachte. Dit olijke drietal ontkrachtte het cliché dat er aan een dj-set nooit lol valt te beleven, en lardeerde het plaatjesdraaien met prachtige visuals, vuurwerk en het soort slogans dat door alle aanwezige vrijradiopresentatoren - zich van geen kwaad bewust - meteen ijverig genoteerd werd. Het superieure kitchfeest waarmee Discobar Galaxie de tweede Marktrock-dag afsloot was er één om, getuigde de stramme spieren, de ochtend nadien, niet snel te vergeten. (BS / KB)
