De melaatsheid der dingen

Sinterklaas, ik hoop dat u daar ondertussen achter bent gekomen, dat zijn uw ouders. Maar wie schetst mijn verbazing toen ik de afgelopen week een poster van Pater Damiaan bij mijn krantenwinkel zag hangen waaruit ik na enige studie maar één conclusie kon trekken: Pater Damiaan, dat is Johan Vande Lanotte.Het mag dan ook geen wonder heten dat tegelijk met de mediatieke terugkeer van de topfiguur uit Tremelo ook de eertijds nogal populaire Professor Basket Ball uit de verre provincie is herrezen. Hij heeft voor zover ik weet, en dat in scherpe tegenstelling tot onze man in Molokai, nooit één mirakel gepleegd. Dat belet hem niet om tegenwoordig weer orakelend plaats te nemen aan allerhande praattafels.Met de discrete charme van een doodshoofdaapje, de handen fijntjes samengevouwen als was hij een houtsnede van Albrecht Dürer, hoor ik de man weer uitgebreid doceren dat het vroeger allemaal beter was, en binnenkort ook wel weer, maar dat het nu, net terwijl het sympathieke vriendenclubje dat sp.a heet landelijk wat aan de kant staat , toch even vierkant draait.Terwijl de heiligheid van de leprozenlover De Veuster nu voorgoed buiten kijf staat, zou ik bij de tweede slimste mens van Oostende toch eerder pleiten voor de status van schijnheilige.Een dichtbevolkte club trouwens, waartoe ik ook graag een zekere Thomas Siffer zou rekenen, een wat schimmige bladenman die wanneer hij niet in een kano rond de wereld vaart als zogenaamde hoofdredacteur verantwoordelijk is voor de diepgaande inhoud van het literaire tijdschrift Story. Siffer - ook lid van het oplichtersgild der ‘media-consultants’ - geeft tegenwoordig in bijberoep tevens lessen in fatsoen aan zijn collega’s van de schrijvende pers : ze zouden zich naar aanleiding van de dood van Yasmine in dubieuze termen uitgelaten hebben over de gemene rol die de ex van de dode zangeres in deze droevige zaak gespeeld zou hebben.Dat was niet geheel naar de zin van Heer Siffer, die volgens mij ook ooit nog een halve dag op de mimeschool doorbracht en daar geleerd heeft hoe je je gezicht in de ‘verontwaardigd’-modus moet zetten. Derhalve toetert hij graag rond dat ze bij zijn gevierde weekblad alleen maar zweren bij de hoogste morele normen en waarden en er zelfs niet aan zouden denken de privacy van hun geliefde BV’s te schenden.Wat overigens helemaal blijkt uit de Story van deze week, waar op de cover te lezen valt dat binnenin het maatschappelijk dringende vraagstuk zal beantwoord worden over waarom de notoire lesboerin Conny haar geliefde Brigitte nu écht moest dumpen.Nee, dan maar de cinema in, en daar met volle teugen genoten van Felix van Groeningens briljante verfilming van de terechte bestseller De helaasheid der dingen.Ik ging er eerlijk gezegd met een beetje loden voeten naartoe, omdat ik wat argwanend werd van al die reeds uitgestrooide lof en ook de affiche voor de film un peu vulgaire vond, maar de prent was nog geen kwartier bezig of ik wist al dat dit de beste Belgische film was sedert Le silence de Lorna en dus een van de beste van alle tijden.Dat lag natuurlijk aan het immense talent van het filmdier Van Groeningen, aan het wonderlijke boek van Dimitri Verhulst dat de basis en nog veel meer voor deze film leverde, aan het slimme scenario dat Christophe Dirickx en de regisseur daaruit gedistilleerd hebben, aan het uiterst verzorgde beeld en geluid en muziek en zeer zeker aan de fabelachtige cast , waar enkele van onze absolute topacteurs ook nog eens boven zichzelf gingen uitgroeien. Ik bedoel daarmee dat ik mensen als Koen De Graeve, Gilde De Bal of Wouter Hendrickx eigenlijk nooit ergens anders beter heb zien spelen. En als het waar is dat God in de details zit, dan was de te korte verschijning van Natali Broods als de zus van al die zatte nonkels zeker van een waarlijk goddelijk kaliber.Het mooiste aan deze Helaasheid vond ik echter dat het zo’n poëtische, warme film is geworden, zo’n diep ontroerend verhaal vanuit die kop van die kleine Gunther, waarvoor je, tot de laatste seconde van de film toe, toch maar blijft hopen dat het later goed met hem zal gaan.Nu, later is nu. Verlaat uw huis en ga deze film bekijken. Hij toont u Vlaanderen, maar ook de wereld. Hij toont u de hel, maar ook de hemel. Hij toont u de anderen, maar ook uzelf!Een meesterwerk is een woord dat zelden uit de kast mag komen, maar deze week wel en gaarne.Valt er dan echt niets meer te morren? Jawel. Ik heb tot mijn spijt moeten vaststellen dat Goedele Wachters zonder mijn advies in te winnen een stuk van heur haar heeft laten snijden.Persoonlijke vrijheid, zal u zeggen en ik ga daar een eind in mee, maar de vraag is waarom Goedele die afgesneden lokken niet op de wijze van Elvis via eBay ter beschikking gesteld heeft van haar fans, waaronder ik mijzelf de grootste acht. Nu goed, het is haar vergeven: ik zie deze Goedele zo graag dat wanneer zij het late nieuws presenteert, ik nog altijd een halfuur spontaan opblijf om er in gedachten zeker van te zijn dat ze veilig thuis is geraakt.Een lelijke mens is trouwens op deze aarde enkel aanwezig om te lijden en daar zeg ik u, Goedele: voor u doe ik dat graag.