De Mars voor Trump is gemoedelijk. En dan botsen de Proud Boys met Black Lives Matter-activisten

Lange tijd is de Mars voor Trump, zaterdag in Washington, best gezellig – tenminste, zolang de deelnemers gelijkgestemden tegenkomen. Hier heeft Trump de verkiezingen nog lang niet verloren.

Ze hebben zich uitgedost in Trump-shirts en leggings met de Amerikaanse vlag erop en een paar hebben zelfs een Trump-masker op. Het is hetzelfde masker dat twee weken geleden, tijdens Halloween, nog bedoeld was om mensen te laten schrikken, maar hier meer als eerbetoon wordt gezien, want zo kun je ook naar dat hoofd kijken.

Wie je het ook vraagt: Trump heeft hier gewoon gewonnen. Of dat ook erkend zal worden is iets anders – Trump heeft bijna alle door hem aangespannen rechtszaken verloren – maar Trump zal altijd hun president zijn, ook al is Biden straks president.

De fanatiekelingen hopen: “Er is niets voorbij totdat wij besluiten dat het voorbij is!”, roept een man, en iedereen om hem heen valt in: “Nog vier jaar! Nog vier jaar!”

De realisten berusten: “Het wordt moeilijk de uitslag op dit punt nog te veranderen, maar we willen wel dat de verkiezingen van 2024 eerlijk worden”, zegt Stephanie Holcombe, die uit South Carolina naar DC is gereden. “Dan maakt Trump weer een kans.”

Weesgegroetjes

Het is prachtig weer, de stemming is opperbest: het is altijd fijn om je geloof door tienduizenden anderen bevestigd te zien. Er zijn veel christenen op de been: er worden psalmen gezongen, weesgegroetjes gebeden, en op het grasveld voor het Hooggerechtshof, waar de mars eindigt, prevelen tientallen aanhangers in extase met hun handen ten hemel een geïmproviseerd lied. Op een vlag staat: ‘Jezus is mijn redder, Trump is mijn president.’ De twee idolen worden slechts door een komma gescheiden.

Daarmee heeft het wel iets van een familiedag. Het is eerder een viering dan een betoging – er heerst meer blijdschap dan boosheid, want voor gelovigen komt het uiteindelijk altijd goed. “Trump weet wanneer hij moet passen en wanneer hij moet doorgaan”, zegt Blake Adams, een dertiger die met Holcombe uit South Carolina is gekomen (“Ik heb er een dag vissen voor opgegeven.”) Wat Adams met die pokerwijsheid bedoelt: Wat Trump ook doet, hij doet altijd het juiste.

Er is een hele familie van 27 leden uit Michigan naar Washington gereden: voor sommigen van hen een rit van zestien uur. Vrijdagmiddag vertrokken, zaterdagochtend aangekomen, en “straks gaan we weer terug”, zegt Eva Helminen. “Maar het is het waard, dit is fantastisch. Het is goed om te zien hoeveel mensen hier zijn. Dan ziet de president op wie hij kan rekenen.”

De president rijdt zelf ook even langs

“Honderdduizenden mensen laten hun steun zien in DC”, twittert Trump zaterdagmiddag goedkeurend. “Zij laten de Gemanipuleerde en Corrupte verkiezingen niet zomaar passeren!” Ter verhoging van de feestvreugde rijdt de president zelf langs de demonstranten, op weg naar zijn golfresort in Virginia.

Op het grasveld naast het Hooggerechtshof melden zich ook enkele tientallen activisten van antifa en Black Lives Matter, in het zwart gekleed. Ze staan hoofdschuddend en met opgestoken middelvingers te kijken naar de Trump-aanhangers die voorbijtrekken, en bij wie de blijdschap omslaat in woede en haat. “Ga je douchen!”, schreeuwen de Trump-aanhangers. “You fucking losers!” En, heel sluw, hebben ze zich een Black Lives Matter-kreet toegeëigend: “Van wie zijn die straten? Van ons zijn die straten!” Dat is een kreet die je kan extrapoleren, voor beide partijen. Van wie is het land? Van ons is het land!

De menigte wordt toegesproken door figuren uit de marge die in het centrum van de macht terecht zijn gekomen. Marjorie Taylor Greene, de kersverse Republikeinse Congresvrouw en Qanon-gelovige uit Georgia. Roger Stone, de ritselaar die Trump heeft geholpen met het winnen van de vorige verkiezingen. En Sebastian Gorka, de extreemrechtse ex-adviseur in het Witte Huis, die de bijeenkomst aangrijpt om een soort revolutie te ontketenen. “De president geeft het niet op, en dus moeten jullie dat ook niet doen. We willen dat de rest van het land de furie voelt van Amerika’s patriotten!”

Gorka heeft zelfs een pad naar de overwinning uitgestippeld. Hij wil dat de aanwezigen naar hun hoofdsteden teruggaan, en daar de parlementariërs in hun staten zo onder druk zetten dat die het kiescollege laten vallen. “We hebben 28 dagen! Dit is aan jullie! We laten ons de verkiezingen niet afpakken! Jullie kunnen het! Jullie zijn het hem verplicht!” En ‘hem’, dat is natuurlijk de man aan wie iedereen hier zich schatplichtig voelt.

Vuurwerk

U-S-A! U-S-A!, scanderen de aanwezigen, en daarna gaan de meesten naar huis. Maar niet iedereen. Sommigen gaan nog wat eten in Washington. Bij één restaurant krijgen Trump-supporters vuurwerk naar zich toe gegooid door tegendemonstranten. Een zwarte vrouw en haar kinderen worden belaagd door zwarte betogers, waarna een Trump-fan om zich heen begint te slaan en valt, daarbij een van de kinderen met zich meesleurend. Andere Trump-aanhangers zoals de Proud Boys, met hun vuisten in vechthandschoenen gestoken, zoeken zelf ruzie, en gaan in de aanval tegen Black Lives Matter en antifa-activisten, die, naarmate de avond vordert, steeds meer in de minderheid zijn. “Clean the streets!”, roepen de Proud Boys, waarbij ze met een enorme Amerikaanse politievlag door de straten lopen, waarop ‘Trump’ en ‘law en order’ staan.

Bij één van de schermutselingen wordt een linkse activist neergestoken en zwaargewond afgevoerd naar het ziekenhuis.

Bij het plein voor het Witte Huis waar de laatste maanden veel Black Lives Matter-demonstraties zijn geweest, trekken de Trump-mannen de houten schotten van de vensters waarop ‘Black Lives Matter’ staat geschreven, en ze breken die onder hun voeten.

Tegen middernacht zwaaien, een paar straten verderop, de 17-jarige Michael Ferguson en drie vrienden voor de neus van zo’n driehonderd Trump-aanhangers met een Biden-vlag. Sommige Trump-fans breken door het politiekordon en lopen scheldend en tierend op de jongens af. Een paar agenten komen net op tijd weer tussenbeide, terwijl Ferguson ‘losers’ blijft roepen. ‘Waarom ik dit doe?’ vraagt Ferguson. ‘Om te laten zien dat deze straten nog steeds van ons zijn. Om te laten zien dat wij gewonnen hebben. Daar moeten ze steeds aan herinnerd worden.’