WedstrijdverslagMarokko - Spanje (0-0)
De Leeuwen van de Atlas tonen discipline en moed op weg naar kwartfinale
De dolle taferelen, de totale ontlading, de tranen. Het was allemaal even mooi, in Doha, tijdens en na de strafschoppenserie. Marokko is het eerste Noord-Afrikaanse land in de geschiedenis in de kwartfinales van het WK.
Hakim Ziyech zit op de schouders van een teamgenoot. Hij kon, na de laatste strafschop van de thriller tegen Spanje, niet eens meer een feestelijk sprintje trekken. Zo moe. Collega’s knielen voor de tribunes.
Dan de Spanjaarden. Drie strafschoppen gemist. Ja, dan houdt alles op. Schitterend gekeept ook door de spectaculaire doelman Yassine Bounou van Sevilla. “We hebben ons leven gegeven”, zegt de zichtbaar geëmotioneerde uitblinker Sofyan Amrabat voor de camera’s.
En dan die pingels van Marokko. Daarop is duidelijk getraind. Ziyech: kneiterhard door het midden. Achraf Hakimi, als laatste: een alternatieve panenka, omdat doelman Unai Simon snel duikt naar de hoek. Terwijl de bal de lijn nog niet eens is gepasseerd, is de euforie totaal.
Vertrouwen in Ziyech
Hoe doen ze het? De Marokkanen houden massaal tegen. Met hart en ziel, met hun alles. Zie Amrabat juichen als hij zich voor de bal werpt en een kans verijdelt. Discipline, opofferingsgezindheid. Moed. Het is een team, een vechtmachine die de bijnaam eer aandoet: Leeuwen van de Atlas. De een weet precies wat de ander doet.
En hoe moe Ziyech ook is, bondscoach Walid Regragui vertrouwt hem volledig. Een speler die iets extra’s kan gewoon opstellen, laten staan en knuffelen. De bondscoach omhelst Ziyech langdurig voor de aftrap en spreekt hem apart toe voor de laatste verlenging. De boodschap: kom, nog even, sleep de strijd naar de strafschoppen, die nemen wij beter dan de Spanjaarden.
Beide ploegen spelen 4-3-3, de speelwijze die door Nederland is verlaten. Systeem tegen systeem, dat is soms ook saai omdat het evenwicht in de hand werkt. Het systeem, zo blijkt opnieuw, zegt niets over aanvallende intenties. Bijna driekwart van het balbezit is voor Spanje, met zijn voortdurende schijnoverwicht. Ongelooflijk is het vermogen tot fluiten van de supporters van Marokko. Ze fluiten voortdurend als Spanje de bal heeft, en dat is meestal. Steeds harder fluiten, tot het einde toe. Arabieren zijn in de meerderheid tijdens het eerste WK in een Arabisch land. Ze zijn de twaalfde en dertiende man.
Marokko staat steeds meer op de eigen speelhelft vastgepind en komt steeds minder toe aan een gevaarlijke tegenaanval. Beide ploegen stellen een defensieve middenvelder op. Oudgediende Sergio Busquets en Sofyan Amrabat, die een schitterend WK speelt en gerust een van de uitblinkers mag heten in het moeilijke genre van de middenvelder die de ploeg bij elkaar houdt. Hij heeft overzicht, spieren, rust, gevoel voor ruimte en voor waar het gevaar dreigt. Techniek ook.
Heerlijke sfeer
Ziyech is in trance voor de aftrap. Ogen dicht. Alleen omdat Vahid Halilhodzic werd ontslagen, keerde hij terug bij Regragui. Zijn trainer durft te speculeren op die ene actie, dat ene schot, die ene pass.
Heerlijk is de sfeer in het stadion. Rood tegen rood, al voetbalt Spanje dan in fletsblauw. Het aanhoudende gefluit, het olé olé, komt soms van de Spanjaarden, dan van de Marokkanen. De sfeer is aanmerkelijk beter dan het voetbal, want het is afgezien van de spanning een zware bevalling, deze wedstrijd, omdat Marokko steeds verder naar achteren kruipt en Spanje steeds machtelozer aanvalt.
Spanje, met zijn aanbidding voor de eeuwige combinatie, begint opnieuw zonder echte spits, tot de komst van Alvaro Morata. Maar als die eindelijk een kans krijgt, durft hij niet met links te schieten. Het spel van Spanje is het equivalent van de liefde bedrijven zonder hoogtepunt. Altijd maar tikken, de ene kant op, dan weer naar de andere kant. Nooit schieten. Nooit verrassend zijn. Spanje is in het WK een veredeld Duitsland geworden. Sinds de wereldtitel in 2010 is de reeks: uitgeschakeld in de groep (2014) en tweemaal na strafschoppen in de achtste finale, voor het eerst vier jaar geleden tegen Rusland.
Marokko wacht geduldig op zijn kans, met speelsheid op de vleugels, bij Soufiane Bouchal van Angers en Hakim Ziyech van Chelsea, die zeker in de verlenging stikkapot zit, als Walid Cheddira zelfs de kans krijgt om het duel al te beslissen.
Dan is daar die strafschoppenserie met het falen van Spanje, in de geest van Japan een dag eerder. Marokko is ongelooflijk blij en dat is terecht. Kameroen, Senegal en Ghana uit West-Afrika hadden de kwartfinales van het WK al eens gehaald. Marokko is het eerste land uit Noord-Afrika.
Volksfeest in Belgische steden na historische zege
In verschillende Belgische steden zijn supporters massaal de straat opgekomen om de historische overwinning van Marokko op het WK te vieren. In Antwerpen, Brussel en Gent barstte het feest los na de beslissende strafschop. De straten vulden zich met jonge en oudere fans met Bengaals vuur en vuurwerk.
De politie was sterk aanwezig, dit wegens de rellen na eerdere wedstrijden van Marokko tegen België en Canada. Mensenkettingen van buurtbewoners zorgden ervoor dat de feestvierders en ordediensten van elkaar gescheiden bleven. Dat was bijvoorbeeld het geval op de Turnhoutsebaan in Antwerpen.
Er werden wel ongeregeldheden gemeld in Brussel, waar jongeren met stenen gooiden. In de buurt van de Lemonnierlaan werd brand gesticht in een container en moest de politie traangas en het waterkanon inzetten. Ook in Antwerpen kwamen traangas en het waterkanon er even aan te pas.
Eerder op de dag werden berichten op sociale media verspreid “om de Meir leeg te halen”. In verband met die oproep tot geweld zijn twee minderjarigen opgepakt. (Belga)
