De kneedbare mens

Op een ochtend vind ik mezelf niet meer terug in bed. Ik tast tussen de zeven hoofdkussens vol donsveren. Ik spreid mijn armen over het dekbed in Egyptisch katoen. Ik ga dwars over de matras liggen. Ik maak met mijn lijf een cirkelbeweging zoals de Vitruviusman in de tekening van Leonardo da Vinci. En nog blijft er immens veel plek over. Ik kan nergens het einde van het bed raken.

Ik denk: als Sneeuwwitje een dwerg zou zijn geweest en de kabouters zeven volwassen mannen, en ze zou in de zeven bedden in het diepe bos als een blok in slaap zijn gevallen, dan zou ik nu met grote zekerheid kunnen vertellen: "Op een dag werd ik wakker als Sneeuwwitje." Het is acht uur. Te vroeg om te denken.

En iedere volwassen vrouw weet dat de kans om wakker te worden in een sprookje nihil is.

Maar toch is alles op deze plek ernaar gemaakt.

Ik word wakker in Agadir.

Aan het strand.

In een vijfsterrenluxehotel.

In een luxesuite.

De ramen naar het balkon staan open. De lucht is helder. Ik zie brede ligbanken voor mij alleen. Ik zie palmbomen wiegen, maar geen mensen. Ik hoor alleen het zuchten van de zee. Ik zie verse bloemen en fruit. Ik zie mijn kamerjas klaarhangen. Ik zie een Nespresso-koffiemachine. Ik zie dat iemand op de ronde tafel gazellenoren heeft neergezet.

Er zijn van die momenten waarop een mens beter ook onder het bed kijkt. Dat doe ik. Ik til de matras op. Het is lang geleden dat ik nog zo diep heb geslapen, ik wil weten waarop. "U kunt uw bed mee naar huis nemen", staat in een brochure op het nachtkastje. Het hotel heeft zijn eigen beddenmerk, zijn eigen matrassen, zijn eigen katoen. Ik neem de afmetingen van het bed. Ik ga naar de badkamer. Het bad heeft de vorm van een groot ei. Ik laat het vollopen met water en giet er de Hermès-badshampoo in. Ik kruip in het ei.

Het idee van een utopisch thuisland, een homeland, een ongrijpbaar verlangen dat even werkelijkheid wordt, beheerst ook de retoriek van de luxe - denk ik bij het lezen van de hotelbrochure. Er staan woorden in als 'vredige oase', 'een onvergetelijk verblijf', 'een onuitwisbare ervaring van harmonie'.

Later ontdek ik dat de gazellenoren ook deel uitmaken van het concept. Ze vormen de perfecte Marokkaanse koekjes naast het Franse gebak.

Anesthesisten van de onrust, architecten kunnen dat zijn. Ik wandel door het hotel, een moderne versie van een Marokkaans paleis. Een lange oprijlaan, witte gebouwen, een breed warm zwembad, en daarachter de Atlantische Oceaan. De eenvoud van strakke geometrische lijnen die tot stoïcijnse levenskunst leidt. En binnen kleine verwijzingen naar Arabische pracht. In al die gangen staat discreet personeel klaar, attent, wachtend. Ik hoor pas later dat er in dit hotel 250 mensen werken en 163 kamers zijn. Het valt niet op. Zelfs bij het uitgebreide ontbijt niet. Ik eet zes pannenkoeken met zicht op zee.

De stad is dichtbij. Ik ben nog nooit in Agadir geweest. We rijden naar de oudste stadswallen. Daar staat een vrouw onder een Red Bull-parasol. Zij verkoopt foto's van Agadir voor de aardbeving. In 1960 werd de stad bijna plat gegooid door de natuur. Later ontwikkelde ze zich tot de grootste kuststad van Marokko. Hotels in alle stijlen. Een mooi klein jachthaventje, met een H&M en andere westerse winkelketens. Geen plekken om lang te blijven.

Het Sofitel Agadir Thalassa Sea & Spa werd getekend door de Marokkaanse architect Jamal Alaoui en de Franse binnenhuisarchitect Didier Rey, en opende begin dit jaar. Hotelketen Sofitel wil zich op de luxemarkt vestigen.

"Met dit hotel willen we voldoen aan de nieuwe luxestandaarden van Sofitel door Franse ervaring en lokale culturele elementen samen te brengen", zegt de marketingverantwoordelijke. Daar horen stelregels bij, ook voor het personeel. Antropologisch onderzoek heeft uitgewezen dat mensen die in luxeresorts in goede omstandigheden werken, zich ook beschouwen als een deel van de wereld van de rijken. De verantwoordelijke voor de personeelsvorming in het hotel vertaalt de verplichtingen aan haar personeel zo: "Beschouw julliezelf als ambassadeurs van de luxe. De belangrijkste dienst die jullie verlenen, is het zeker maken en bevestigen van de hotelgast. Jullie moeten magnifieke herinneringen creëren. Niemand mag hier ongelukkig buitengaan. Straal Franse elegantie uit: zeg iedereen bonjour."

"Bonjour", zegt Fatima, de volgende dag.

Ze gebaart mij te gaan liggen in een van de grote kamers in het Thalassocentrum waar de traditie van de hamam, het stomen, het scrubben, het masseren tot in de fijnste details wordt uitgevoerd.

Ik lig op een bed. Ik voel mij een kind. Ze is voorzichtig, maar niet bang. Ze trekt mijn ene arm hoog en wast die. Zij wast mijn gezicht. Ze wast mijn neus. Zoals een moeder met haar kind doet. Een particuliere universele omhelzing. Luxe is een deken. De ene mens zorgt voor de ander. Ze wrijft en masseert alle spieren los.

"Ik kneed graag in de mens", zegt Fatima. "Daar worden ze nieuw van."

"Drie omhelzingen per dag, Fatima. Daar wordt een mens gelukkiger van."

En ze kneedt alsof ze omhelst.

Ik ga een uur later als een ander zwemmen in de Atlantische Oceaan.

"We moeten als luxehotel kunnen anticiperen op de noden van de mensen die hier komen", zegt het meisje van de marketing 's avonds. "Proactief zijn, niet wachten tot de mensen iets vragen. Altijd in de plaats van de klant denken. Op voorhand al aan de behoeften voldoen." Luxehotels leggen zichzelf op een 'ervaring' te creëren. Ze willen meer zijn dan een plek waar een mens een herberg en wat eten vindt. Luxe is niet meer bling. In een recent rapport van BCG, waarin de levensstijl van de rijkste mensen ter wereld werd bestudeerd, bleek dat exclusieve ontsnappingen uit het dagelijkse leven veel belangrijker zijn geworden dan een nieuwe Hermès-handtas. Psychologen zeggen het al langer: nieuwe ervaringen opdoen, het maakt de mens gelukkiger. Het is beter om vele kleine nieuwe dingen te ontdekken, een serie concerten, een reeks kleine vakanties, dan al je geld in een keer op te maken.

's Avonds worden de kaarsen overal tegelijkertijd aangestoken. Als een ritueel. En iedereen die ik tegenkom, knikt vriendelijk.

Bonsoir, madame.

Ik ben een ander.

Sofitel Agadir

Thalassa Sea & Spa

• Vijfsterrenhotel in Agadir, met als drie kernwoorden: rust, natuur en water. Het hotel kijkt uit op de Atlantische Oceaan en heeft een privéstrand. Je kunt er de lokale Marokkaanse keuken ontdekken in een van de drie restaurants.

• Agadir is een havenstad aan de westkust van Marokko en de grootste badplaats van het land.

• www.sofitel.com