InterviewKatrien Demeestere
De jongste vrederechter van Vlaanderen: ‘Op mijn dertigste was ik zeker nog niet klaar voor deze job’
Beter goed gejat dan slecht bedacht: elf jaar na de start van De rechtbank zijn ze nu ook bij VTM op het idee gekomen om de deuren van enkele zittingszalen open te zwaaien. Vrederechters spitst zich echter louter toe op, welja, vrederechters. Zoals Katrien Demeestere uit het kanton Tielt, bijvoorbeeld, die tijdens de werkuren al eens in een zompig weiland terug te vinden is.
Katrien Demeestere: “Ik behandel vooral huurgeschillen en onbetaalde energiefacturen, maar daar kruipt veel minder tijd in dan in de discussies tussen landbouwers over perceelgrenzen en erfdienstbaarheden – dat is dagelijkse kost in een landelijk kanton als het onze. Je moet je namelijk veelal ter plekke van de situatie gaan vergewissen. Bijna twee jaar geleden, toen ik net mijn eed had afgelegd, heb ik me eens schromelijk vergist: ik meende dat we naar een rusthuis gingen in verband met een bewindvoering, maar we trokken het drassige veld in. Sindsdien heb ik altijd een paar rubberlaarzen in mijn koffer liggen. (lacht)”
Waarom doet u mee aan Vrederechters?
“Justitie komt vaak op een negatieve manier in de media: ik hoop daar met mijn deelname iets positiefs tegenover te stellen. Wat ik bijvoorbeeld zo aangenaam vind aan mijn job, is dat ik kort op de bal kan spelen. Het gebeurt niet zelden dat mensen ’s morgens bij mij in de zittingszaal staan, en dat ik diezelfde avond al op plaatsbezoek kan. De achterstanden die zo typisch zijn voor bijvoorbeeld het hof van beroep in Brussel, daar word ik niet of amper mee geconfronteerd. Dat geeft me voldoening.”
Met uw veertig lentes bent u behoorlijk jong voor een vrederechter.
“Op dit moment ben ik veruit de jongste vrederechter in West-Vlaanderen, wellicht zelfs de jongste van heel Vlaanderen. Maar er zit een pensioneringsgolf aan te komen, dus over een paar jaar zou de situatie er heel anders kunnen uitzien. Niet dat je een horde twintigers hoeft te verwachten: om vrederechter te kunnen worden, moet je minstens 35 zijn. Voor mezelf was dat een goede zaak: op mijn dertigste was ik zeker nog niet klaar voor deze job. Je hebt levenservaring nodig, mensenkennis en geduld, en dat is met de jaren zeker groter geworden.”
À propos: staat u erop dat men u in de rechtbank met ‘u’ aanspreekt?
“Nee, ze mogen van mij gerust ‘je’ zeggen. Maar als iemand me Katrien noemt, dan grijp ik in: ‘Het is mevrouw de vrederechter.’ Nu, de meeste mensen doen echt hun best. Sommige jongeren noemen me zelfs ‘edelachtbare’: geen idee uit welke tv-reeks ze dat hebben, maar ik weet dat het vriendelijk is bedoeld.”
In een rechtbank laten mensen zich niet altijd van hun mooiste kant zien. Heeft dat uw mensbeeld in negatieve zin veranderd?
“Nee. Integendeel zelfs: als vrederechter is het mijn taak om mensen met elkaar te verzoenen, hoe uitzichtloos de situatie soms ook oogt. Telkens als dat lukt, verandert mijn mensbeeld in positieve zin.”
Vrederechters, woensdag om 21.50 uur op VTM.
© Humo
