'De eerste zot bepaalt wanneer het hier begint'

Haacht

Van onze verslaggeefster

Kim Herbots

V orig jaar kwamen de eerste wachtenden omstreeks zeven uur aan. Dit jaar zat nummer een, Gerrit Gielis, er al om 16 uur stipt. Hij is niet lang alleen gebleven: een kwartiertje later arriveerde nummer twee al. "Nadat de school uit was, ben ik hier komen zitten", vertelt Gielis. "Ik wilde er zeker van zijn dat mijn dochter er bij was. Zelf ben ik hier ook naar school geweest en ik heb hier twintig jaar geleden een fantastische tijd gehad. De school heeft ook een goede reputatie."

Tegen de tijd dat de dochter van Gielis ingeschreven is, zal haar vader er achttien uur wachten op hebben zitten. Waarom staan bijna tweehonderd mensen urenlang aan te schuiven om hun kind ingeschreven te krijgen? "Wij hebben een enquête gehouden onder de ouders", zegt directeur Frans Leën, "en er blijken vier redenen te zijn waarom mensen hun kinderen naar hier willen sturen. Wij zijn heel erg leerlinggericht, de ligging is goed, er zijn prima busverbindingen én de kans dat hun kind hier zes jaar kan blijven is zeer groot, want we bieden, op topsport na, àlle ASO-richtingen aan en een breed gamma TSO en BSO." "Dat kan", zegt Arnold Mortier, die als nummer 157 vrij achteraan bengelt, "maar volgens mij is het hier niet zo uitzonderlijk beter dan op een ander. Nee, wij wonen hier in de buurt en voor mij is het belangrijkste dat ik mijn zoon weg kan houden uit de stad. Als mijn zoon op mij lijkt, dan is het niet slim om hem in de buurt van de Oude Markt in Leuven naar school te sturen." En dus begon Mortier om tien na elf 's avonds aan zijn bivak. "We zitten goed", denkt hij. "Vorig jaar was iedereen erbij die hier voor twee uur was. Al moet ik wel zeggen dat het eigenlijk waanzin is, maar ja, de eerste zot bepaalt wanneer we beginnen, hé. Al met al is het nog wel gezellig: we hebben al het nodige bij."

Dat is zeker het geval: Mortier houdt het met zijn slaapzak, tuinstoel, koffie en fles jenever nog vrij sober. Sommige wachtenden hebben volledige sets tuinmeubilair bij. Velen waren echter verrast door het vroege uur waarop het aanschuiven begon. "Wij wilden veel later beginnen aanschuiven", vertelt Griet Servranckx, die haar man komt aflossen, "maar om zes uur belden ze ons dat we snel moesten komen. Dat was even paniek. Mochten we geweten hebben dat je hier een tent kon opzetten dan hadden we dat zeker gedaan. Nu zijn de kinderen bij oma en opa. We hebben altijd gezegd dat we hier niet aan zouden meedoen, maar ja, er zijn weinig alternatieven. Op deze manier bewijs je als ouder ook wel dat je echt begaan bent met je kind."

Stipt om elf uur gaat de schoolpoort open en beginnen de inschrijvingen. Doordat iedereen een volgnummer heeft gekregen is er geen gedrum en verloopt alles rustig. De ouders die in hun doel geslaagd zijn, komen triomfantelijk en vooral opgelucht naar buiten. "We waren hier al om tien voor vijf", zegt Maggy Mertens, die net voor zoon Floris een van de fel begeerde plaatsen bemachtigd heeft. "Dat we hem konden inschrijven was zo goed als zeker maar je blijft toch wat zenuwachtig."

Niemand wist bij aanvang namelijk precies hoeveel plaatsen er nog waren. Dat wordt pas 's morgens duidelijk: 173 plaatsen zijn al ingenomen door broertjes en zusjes van kinderen die al in Don Bosco naar school gaan en kinderen van leerkrachten.

"Volgens het gelijkekansendecreet mag dat inderdaad niet", zegt Leën, "maar wij zijn nu een procedure gestart bij de Raad van State. De uitspraak is gepland voor juni. Op dit moment zitten we dus in een juridisch vacuüm. Als we ongelijk krijgen, dan mag minister Vanderpoorten eens komen uitleggen aan onze leerkrachten dat ze hier 's nachts moeten komen aanschuiven. Dit is geen goede maatregel voor scholen waar de vraag groter is dan het aanbod. Stel je voor dat je ene kind wel binnengeraakt en het andere niet. Dan kun je 's morgens naar twee verschillende scholen rijden die kilometers uit elkaar liggen."

De meeste ouders hebben begrip voor die inschrijvingspolitiek, al is er ook ongenoegen te horen, zeker bij diegenen die net niet binnengeraken. Arnold Mortier ziet het laatste inschrijvingsformulier nipt aan zijn neus voorbijgaan. Het geduld van 150 wachtenden werd beloond. De anderen keerden met een voorlopige aanmelding terug naar huis. In juli weten ze of ze toch nog binnengeraken. "Vanderpoorten mag een school voor mijn kind gaan zoeken", zegt Mortier boos. "Als hij er in juli niet bij is, doe ik ze een proces aan. Dit mag niet."

'Stel je voor dat je ene kind wel binnengeraakt en het andere niet. Dan kun je naar twee verschillende scholen rijden'