De clash om de catwalk

De grote modesteden zijn in een felle strijd verwikkeld om de beste plaats op de showkalender. Londen, Milaan, New York of Parijs: wie lokt de meest trendy ontwerpers en de rijkste kopers? De Britse hoofdstad is deze week als verliezer uit de clash gekomen. Onder druk van haar drie grote zussen moet de London Fashion Week vanaf volgend jaar een dag van shows inleveren. Maar eeuwige underdog Londen vecht terug, stelde De Morgen vast. Door Kim De Craene

De London Fashion Week is van een helse week aan het bekomen. 'Fashion Week - Is It Over?', blokletterde The Independent in de maandageditie. Volgens de Britse krant zou de zesdaagse Londense modeweek op aandringen van haar Amerikaanse rivaal ingekort worden tot een evenement van vier dagen.

Afgelopen zondag was het nochtans allemaal mooi begonnen. "Londen is een van de spannendste steden ter wereld, zeker op het vlak van mode", zei Harold Tillman, voorzitter van de British Fashion Council (BFC), in zijn openingsspeech. "De London Fashion Week is de belangrijkste ter wereld in termen van diversiteit. Ze is geïnspireerd op onze multiculturele samenleving."

Al jaren is de stad de underdog en moet ze het opnemen tegen concurrenten als Milaan, New York en Parijs. De Britse hoofdstad heeft al sinds 1961 een modeweek, maar helaas wordt ze vaak vergeten door de vermeende modekenners. De London Fashion Week valt immers tussen de modeweken van New York en Milaan en wordt door de internationale pers, kopers en topmodellen beschouwd als een rustpunt in een hectische periode en bijgevolg meestal overgeslagen. Slechts de echte enthousiastelingen zakken elk seizoen af naar de hoofdstad om de defilés van grote namen als Paul Smith en Luella Bartley mee te pikken. Nadien lassen ze een pauze in.

Tillmans speech mag dan lovend geweest zijn, achter de schermen rommelde het al enkele weken. Maandag werd het slechte nieuws bekendgemaakt. Diane von Fürstenberg, voorzitster van de Council of Fashion Designers of America, wil de modeweek van New York later op de planning zetten en met enkele dagen uitbreiden. De Belgisch-Amerikaanse Von Fürstenberg voert aan dat de Amerikaanse ontwerpers te weinig tijd hebben om hun collecties tijdig af te werken door de jaarlijkse vakantiedag Labor Day (eerste maandag van september, KDC) en doordat dat de Italiaanse fabrikanten in de zomermaanden hun deuren sluiten. Von Fürstenberg zou honderden brieven ontvangen hebben van ontwerpers die klagen dat de New Yorkse modeweek onmogelijk vroeg valt.

New York stond jarenlang als laatste op de kalender, maar ook daar waren de designers niet tevreden mee. Velen van hen werden destijds beschuldigd van plagiaat en wilden daarom eerst aan de beurt komen. Dat gebeurde, de Amerikanen kregen hun zin. Het nieuwe voorstel van de Amerikanen zou een zware klap betekenen voor de Britse hoofdstad. Ofwel zou de Londense modeweek samenvallen met die van New York ofwel ingekort worden tot vier dagen. Een verschuiving van de Milaanse modeweek bleek onbespreekbaar. De starre houding van de Italianen omschreef Von Fürstenberg zelfs als "dictatoriaal". Londen vreesde dat in beide scenario's niemand meer zou afzakken naar het vierdaagse evenement en dat sommige ontevreden designers Londen zouden inruilen voor een andere modestad. Dat zou rampzalig zijn voor de Britse mode-industrie, die goed is voor een jaarlijkse omzet van 40 miljard pond (51 miljard euro, KDC).

Nochtans heeft de Londense modeweek, net als de drie andere, haar bestaansrecht en eigen stijl. De New Yorkse ontwerpers kiezen vaak voor preppy, Parijs is op en top chic en Milaan gaat voor glitter en glamour. Londen staat dan weer bekend voor zijn mix van highstreetmerken, gevestigde ontwerpers en jong talent. In de jaren zestig werd de stad een van de meest trendy steden ter wereld, dankzij ontwerpster Mary Quant, label Biba, kapper Vidal Sassoon, fotograaf David Bailey en fotomodel Twiggy. Sindsdien volgden de trends 'made in London' elkaar op: in de jaren zeventig ontstond punk, de jaren tachtig waren gekenmerkt door new wave en new romantics, en daarna kwamen rave, britpop en nu rave.

In London is het diversiteit troef, maar een ding hebben alle ontwerpers er gemeen: ze halen hun inspiratie op de straat. Trendspotters zijn gek van Londen, maar met de status van de stad als modemekka gaat het op en neer. Om de zoveel jaren weet een generatie Britse ontwerpers de aandacht te trekken van de internationale modewereld. Maar zodra ze naam hebben gemaakt, wijken ze jammer genoeg naar andere steden uit waar de grote investeerders zitten. Zo blijft Londen talentloos achter.

In het verleden gebeurde dat toen John Galliano voor Dior in Parijs begon te ontwerpen of toen Matthew Williamson voor Pucci in Milaan ging tekenen. Ook Vivienne Westwood, Stella McCartney en Alexander McQueen ruilden hun thuisbasis jaren geleden al in voor Parijs. Dit seizoen trekt Gareth Pugh, een jonge ontwerper die de afgelopen vijf seizoenen in Londen defileerde, voor de eerste keer naar Parijs, waar hij een investeerder heeft gevonden. "Je kunt slechts een aantal keer showen in Londen. Nadien moet je geld verdienen en dat kan nergens beter dan in Parijs", zegt hij.

Pugh is weg, maar de stad heeft nog veel meer talent in de aanbieding. De laatste twee jaar is Londen weer de modestad bij uitstek met jong talent als Christopher Kane en Giles Deacon, die zich ontpoppen als modekoningen. Behalve hen toonden deze week nog vijftig andere talentrijke ontwerpers hun creaties in Londen.

Maar nu heeft Londen genoeg in de kijker gelopen en wil New York zijn kroon terugwinnen, beweren insiders. "De Amerikanen doen alsof ze begripvol zijn, maar eigenlijk willen ze onze ontwerpers in een positie plaatsen waardoor ze Groot-Brittannië wel moeten verlaten", zegt Alexandra Shulman, hoofdredactrice van de Britse editie van Vogue. Ze beschuldigt de Amerikanen openlijk van sabotage.

Ook Luella Bartley is aangedaan. De Britse ontwerpster verkaste enkele jaren geleden naar New York, maar keerde vorig jaar triomfantelijk naar haar thuisstad terug. "Het is een nachtmerrie", vertelde ze maandag backstage na haar defilé in Hyde Park. "Showen doe ik het liefst in Londen." Volgens haar zouden alle grote Britse designers en labels terug naar hun thuisstad moeten komen. Sommige kenners verwijten de British Fashion Council dat die niet genoeg opkomt voor Londen. Ook politici krijgen ervan langs. Volgens The Evening Standard opperde een politica dat er geen sponsorgeld meer mocht komen van de stad, zolang er problemen waren met te magere modellen.

Uiteindelijk was het veel geruzie voor niets. Na een crisisberaad van de afgevaardigden van de vier modesteden kwam het bericht dat de London Fashion Week gered is. Het rampscenario van een vierdaags event is uitgebleven. Vanaf september 2009 zal de London Fashion Week ingekort worden van zes naar vijf dagen. New York mag zijn week een paar dagen opschuiven, zodat de Amerikaanse ontwerpers tevreden zijn. Londen slaakt een zucht van opluchting en ook Diane von Fürstenberg is blij met de afloop. "We vonden het allemaal belangrijk om London Fashion Week te behouden, aangezien het een poel van talent is waarvan we allemaal mee profiteren", verklaarde ze na de vergadering.

De Londense modeweek blijft dus bestaan, maar de vraag is of de opkomende talenten die nu een plaats krijgen op de kalender er in de ingekorte week nog zullen bij zijn. Gevestigde waarden krijgen wellicht voorrang, het beginnende talent zal sneuvelen. Jammer, want jong talent promoten behoort tot het DNA van de London Fashion Week. Mocht de beslissing over de vijfdaagse modeweek tien jaar geleden al gevallen zijn, dan had de wereld misschien nooit gehoord van Alexander McQueen, Stella McCartney of Luella Bartley.

Diane von Fürstenberg (Council of Fashion Designers of America):

Alle vier de modesteden vinden het wel belangrijk om de London Fashion Week te behouden. Het is een poel van talent waarvan we allemaal mee profiteren