De brief van Jules

Geachte heer Simoni, beste Matteo,

Vorige week belde buurvrouw Sonja 's avonds laat in licht verwilderde toestand aan. Haar verrimpelde gezicht was tot een pijnlijke grimas vertrokken en in haar ogen blonken tranen. Net toen ik me afvroeg of ik niet beter meteen de hulpdiensten kon verwittigen, kwam het hoge woord eruit. "Ons Yvetje is dood", snikte ze en via mij - "Gij kent daar toch veel mensen" - wilde ze haar deelneming betuigen aan de verweesd achterblijvende Thuis-familie. Hulpvaardig van nature maakte ik haar condoleances netjes over op het door de openbare omroep in het leven geroepen rouwregister, en probeerde haar bij een kop koffie aan het verstand te brengen dat madam Toertjes niet écht bestond, maar slechts een personage was, gecreëerd door een verdienstelijke actrice. Het mocht niet baten. "Weet jij niet wanneer de begrafenis is?"

Zodra ze was vertrokken om verder te rouwen, verbaasde ik me een beetje lacherig over de grenzeloze goedgelovigheid van kijkers die een schijnwereld met de echte verwarren. Tot ik zelf (bijna) een krop in de keel kreeg tijdens de televisionele uitvaart van callboy Jay Vleugels. Pijnlijk aan zijn einde gekomen toen hij met zijn door jou gepimpte paardenstaart tussen de liftdeuren verstrikt raakte en naar hogere sferen werd gesleurd. Ik voelde oprecht medeleven toen ik zag hoe ook jij overmand door verdriet afscheid nam van je collega en tegelijk van je onweerstaanbare alter ego Devon Macharis.

Het maakte mijn bewondering voor goeie acteurs zo mogelijk nog groter dan ze al was. Wonderlijk toch hoe ze als kameleons naadloos van het ene typetje naar het andere fladderen zonder zware successierechten te moeten betalen op de erfenis van vorige rollen. Ze staan een paar trapjes hoger dan de voor eeuwig en drie dagen tot Balthasar Boma, Frank en Simonneke, zatte Rita, nonkel Jan of de Kotmadam veroordeelde collega's die - met alle respect overigens - op een dag voor de rol van hun leven en werkzekerheid opteerden.

Jij bent zo'n toppertje, Matteo. Een rasacteur die zich niet door één rol laat vangen, gestuurd wordt door passie en nooit zal rusten voor hij elk hoekje van zijn talent heeft ontdekt. Nu weer geloofwaardig als Limburgse gigolo met het volmaakte sixpack en het verstand van een amoebe. Een door Jan Eelen magistraal tot leven gewekte, blinkende testosteronbom die samen met neukbroeders Jay, Wes en Randy als vleesgeworden karikatuur een stukje controversiële tv-geschiedenis schreef, vrouwelijk Vlaanderen op onkuise ideeën bracht en het mannelijke deel onbedaarlijk liet lachen. Zes weken lang de Cristiano Ronaldo van het scherm met een in de fitness opgebouwde kathedraal van een lichaam, strakke blote kont en discreet aan de verbeelding overgelaten - "Een slappe piet ziet eruit als een dood vogeltje" - 'werkinstrument'.

Er was geen spoor meer te bekennen van 'de Smos', de vertederend onnozele bewakingsagent in Safety First die onder het motto discipline, dedication and friendship twee seizoenen en een speelfilm lang 'vies grappig' mocht zijn met onsterfelijke oneliners als "Uwe punt komt eruit" of "Heeft de poes al pap gehad?" Voor velen voldoende voor een lange en lucratieve carrière. Niet voor jou. Jij durfde - "Ik ben helemaal klaar met de Smos" - afscheid te nemen van een waanzinnig populair personage om nieuwe en niet zelden risicovolle wegen te bewandelen.

Daarom doet het me oprecht plezier dat je in geen tijd uitgegroeid bent tot de publiekslieveling voor alle leeftijden en geaardheden. Niet slecht voor een ventje met Italiaanse roots dat ik tot voor enkele jaren nog als een acteurtje van dertien in een dozijn klasseerde. Niet veel meer dan het zoveelste leuke smoeltje dat mocht opdraven in gelukkig lang vergeten ondingen als 16+ , Happy Singles of als het nieuwsgierige seksreportertje in het verschrikkelijke 100 hete vragen. Via bijrolletjes in LouisLouise, Sarah en Spoed klaargestoomd voor het grote tv- en filmwerk. Zonder evenwel nooit zijn eerste liefde, het theater, te verloochenen. Met de ambitieuze missie om mensen te ontroeren met "het beste theater ter wereld", samen met onder anderen Bart 'Randy Paret' Hollanders en Stef 'Wesley Biets' Aerts oprichter van het licht chaotische acteurscollectief FC Bergman. Een kweekschool voor onstuimig jong talent dat na de planken langzaam maar zeker ook het scherm verovert.

Het verbaasde me dan ook niet dat je onlangs liet weten dat het "even genoeg was geweest" en besloot om een jaartje onzichtbaar te blijven. De meesten zouden, met het gevaar zich te verbranden, het ijzer smeden terwijl het zoals bij jou gloeiend heet is. Jij laat het zeker van je stuk - "Ik weet perfect waar ik binnen vijf jaar wil staan" - gewoon afkoelen. Een position switch die kan tellen. Reculer pour mieux sauter. Dat durven alleen de hele groten, Matteo. Chapeau!

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Ooit zag ik je in het Gentse NTG poedelnaakt rondlopen in Een bruid in de morgen van de grote Hugo Claus. Een beklijvende voorstelling die een tijdje aan de ribben bleef plakken en waarin je me samen met Els Dottermans en An Miller meenam tot in de donkerste hoekjes van de Vlaamse ziel. Toen waren Devon Macharis en de Smos ver weg.

Nog steeds onder de indruk kwam ik je amper een half uurtje later tegen in de foyer, waar je op onverklaarbare wijze weer gewoon Matteo was. De zwierige danser die schijnbaar moeiteloos eender welke identiteit kon aannemen zonder zichzelf te verliezen. Zelden heb ik zo'n warme sympathie gevoeld voor acteurs als toen. In Heylen en de herkomst ging ik samen met jou, je papa Vittorio en je onlangs overleden bompa Bruno mee op zoek naar je roots in het Italiaanse Borgo. Geen theater dit keer, maar pakkend mooie, want uit het leven gegrepen televisie. Geamuseerd keek ik vorige week toe hoe je de show van Jonas Van Geel - toch ook geen kleine jongen - omdoopte in 'Matteo & Simoni' en zo je status als jonge superster officieel mocht bevestigen.

Bij deze wil ik je feliciteren met de hoge vlucht die je carrière genomen heeft en, vooral, met de beslissing om je populariteit even on hold te zetten. Al zal dat wel meevallen, want je blijft nog een tijdje all over the place. Deze week al te bezichtigen als nieuw lid van het fijne Wat als?-gezelschap en druk bezig met de opnames van de historische fictiereeks De bende van Jan de Lichte, waarin je als Aalsterse struikrover op de kijkers zal worden losgelaten.

Hoe dan ook wens ik je een deugddoende periode van relatieve rust toe. Geniet samen met je Gudrun volop van het leven buiten de schijnwerpers en weet dat Vlaanderen, net als ik, nog lang niet op je is uitgekeken.

Met hartelijke groeten,

je vriend Jules