Crisis
Het IOC zit in zak en as. In een speciale uitgave van de Griekse Playboy staat een reportage met foto's waarin de ringen en het olympische vuur compromitterend worden afgebeeld. Ergo: het olympische charter 'sneller, hoger, sterker' wordt verbasterd tot 'harder, dieper, langer'.
Crisisberaad in het Hilton.
De 'board' wil het blad uit de handel halen. Tsja, begin daar maar aan: Griekenland is Vaticaanstad niet. Neem in Athene de metro tussen Larissa en Omonia en je ziet alleen Griekse mannen die onafgebroken in het kruis tasten. Zij hebben hun eigen vuur. De Griekse vrouwen? Een wiegende zee van dansende navels, ook als ze al wat ouder zijn.
Ik begrijp dat iedere olympische verwijzing van een blad als Playboy voor de markies Juan Antonio Samaranch pure blasfemie is. En Samaranch is niet de enige die graag koketteert met een optisch puritanisme. Met aftrek van Jacques Rogge is het motto van de doorsnee-IOC-bobo: alles wat God verboden heeft, is toegestaan, maar niet in Playboy. Niets is olympischer dan het beest in de mens, zo weten ook de delegate members van Rogge, maar zij rekenen er wel op dat duisternis ook haar werk doet. Zoals ze dat in de katholieke kerk zo goed begrepen hebben.
Het is een aandoenlijke schizofrenie.
Wat is er wereldser dan brood, spelen en seks? Als Coca-Cola zich mag vergrijpen aan dit universele oerinstinct, waarom dan de Griekse Playboy niet? Tussen haakjes, de condooms zijn in het olympische dorp niet meer aan te slepen. Roeiers doen het met roeisters, sprinters met meerkampers, worstelaars en worstelaarsters met zichzelf, maar ook zij willen het behang een beetje netjes houden.
IOC-lid Anton Geesink, een reus van een vent, heeft net als zijn collega's onschuld als wapen. Hij praat wel niet als een hockeystick. Geesink is als gewezen judoka van de brute macht. Aan schoonspringen, pingpong, de gevleugelde foetussen van het turnen heeft hij een gloeiende hekel. Dat kan hij niet met zoveel woorden zeggen, maar leg het hem in de mond en hij hakkelt je instemmend na: verkleutering van de olympische gedachte loert om de hoek.
Louis Major zou in zijn tijd gezegd hebben: "Wijven moeten niet zoveel complimenten hebben." Louis heeft het dan ook nooit gered als IOC-lid.
Na twee weken Athene vertrouw ik mezelf niet meer. Op de avond dat dressuuramazone Anky van Grunsven olympisch goud won, zei ze: "Voor de huldiging in het Holland Heineken House wil ik nog even langs de stallen gaan om Gestion Salinero wat appeltjes en bananen te geven. Dat heeft hij wel verdiend."
Appeltjes en bananen voor een paard, ik schoot bijna vol. Pas later denk je weer een beetje Marlene Dietrich-achtig: waar is het prachtige havergewas heen? En een goeie emmer water? Olympische kak, zelfs de paarden hebben er last van.
Hugo Camps
