Crematoriumpolitiek

Niet dat je graag een avondje met hem zou pokeren, maar Fons Borginon was wel een politicus met stijl. Bijna te ongevoelig voor de hatelijke afwezigheid van (publiek) leven. Fons werd van de Open Vld-lijst in Antwerpen afgevoerd. Voor een fractieleider komt dat hard aan. Allicht was hij ontgoocheld, maar hij wou niet natrappen. Kom daar in deze tijden van crematoriumpolitiek nog eens om: een gevallen politicus die niet natrapt. Ook nog geroemd voor zijn expertise.

Borginon was op zijn manier sexy, goedaardig apolitiek. Als ik hem zag, dacht ik er altijd een regenjas bij. Brit, maar dan niet in de hiërarchie van Englishmen, horses, dogs en foreigners. Veeleer stalknecht, een enkele keer butler. Ik vond het moedig dat de VLD - toen nog niet Open - dit masker van de rede positioneerde als opvolger van de overspelige Rik Daems. Schuinsmarcheerders komen sowieso het beste tot hun recht in de luwte. Daems trekt wel de lijst, Borginon valt af. Wat zijn ze toch onbetrouwbaar, morele criteria.

Nee, een stemmentrekker zou hij nooit geworden zijn. Niet in Antwerpen, waar communicatie automatisch tot zaligverklaring leidt. Maar het was wel hoopgevend dat er in het parlement nog één fractieleider zat die van zichzelf geen schreeuwlelijk wou maken. Jammer genoeg altijd slecht gekleed, dat had hij beter moeten doen.

Het uitvalsverschijnsel Fons Borginon heeft politieke betekenis. Het leert ons dat je het in deze democratie niet meer redt zonder toeters en bellen, zonder veren in de kont, zonder geiten. De democratie is versmald tot gejoel van kermisbazen. Type Pieter De Crem. Het parlement als ereterras van minachting voor alles wat niet uit de onderbuik komt. Of uit een soapscenario.

In dát parlement was Borginon de binnenste ring - hij jungelde niet naar buiten. Dat wou hij niet. Fons mag nu gaan tuinieren, in regenjas. Hugo Camps