Couleur Café legt lat festivalseizoen hoog
Regen zorgt voor mindere slotdag van tiende editie
Met in totaal een kleine zestigduizend belangstellenden heeft Couleur Café zijn bezoekersaantal ten opzichte van vorig jaar bijna verdubbeld. Het exotische stadsfestival in de schaduw van het historische Thurn & Taxis-gebouw programmeerde, gespreid over drie dagen, eenendertig groepen, die meestal aan de hooggespannen verwachtingen beantwoordden. Behalve voor een reeks gevestigde waarden was er traditiegetrouw ook plaats voor minder bekende namen, en vooral die lieten op de slotdag een goede indruk na.
Waar Couleur Café de eerste twee dagen baadde in tropische temperaturen, zaten de omstandigheden zondag tegen. De regen plenste naar beneden, en meteen was ook de zuiderse sfeer zoek. Er waaiden kraampjes weg, en wie een hoed droeg, kon die voortdurend achternahollen. Zo zie je maar weer dat het welslagen van een festival toch voor een groot deel afhangt van een factor waar zelfs de beste organisator geen vat op heeft: het weer.
Door de minder uitgelaten sfeer zondag leken ook sommige muzikanten er minder zin in te hebben. Zo viel DAAU, vorige week nog huiveringwekkend mooi tijdens het Brusselse Fète de la Musique, dit keer tegen. Die Anarchistische Abendunderhaltung zou een samenwerkingsverband aangaan met Alma Flamenca, maar in praktijk kwam daar weinig van in huis. Beide bands vertoefden weliswaar tegelijk op hetzelfde podium, maar de interactie bleef beperkt. Terwijl de enen speelden, luisterden de anderen, en vice versa. Hooguit werd er hier en daar een beetje meegeklapt, maar verder ging de verbroedering niet. Bovendien hadden de Anarchisten hun voorgeprogrammeerde beats thuisgelaten, terwijl dat toch een wezenlijk onderdeel van hun modern-klassieke sound is geworden.
Dan liever het Orchestre National De Barbes, een kleurrijk uitgedost stelletje ongeregeld dat in het kader van de Planet Raï thema-avond was overgevlogen, maar de beperkingen van het genre meteen aan zijn laars lapte door bij allerlei andere muzieksoorten te leen te gaan. Er werden drumbreaks ingelast, saxofoons bovengehaald, fluiten afgestoft en kelen geschraapt alsof er prijzen mee te verdienen waren, en de ritmes die het dozijn muzikanten uitstrooiden, werkten zo hypnotiserend dat het niemand had verbaasd als de groep na het concert gewoon was opgestegen. Het publiek verkeerde in de zevende hemel en smeekte na afloop om een bisnummer, dat door de strenge uurregeling echter uitbleef. Wie meer wilde, moet dus troost zoeken op Onb Poulina, de gloednieuwe, bruisende feestplaat van dit twaalfkoppige orkest.
Faudel, de nieuwste ster aan het raï-firmament, bracht nadien het meeste volk op de been. Sinds een jaar of wat is deze prille twintiger een begrip geworden, maar het waarom ontgaat me eerlijk gezegd een beetje. Op Baïda, zijn eerste cd, staat muziek die alle stereotypen van een raï-plaat bevestigt en daar eigenlijk weinig of niets aan toevoegt. Feit is wel dat Faudel bij de meisjes in de smaak valt, maar dat heeft meer met het frisse uiterlijk van deze knaap dan met zijn muziek te maken. Op Couleur Café trapte hij alleszins alleen maar open deuren in, en zelfs de Arabische versie van Sinatra's 'My Way' - een origineel idee - getuigde van weinig creativiteit. Raï heeft nu zijn eigen Backstreet Boy, maar of dat als een aanwinst moet worden gezien, is de vraag.
Hoe het wel moest, werd nadien voorgedaan door Cheb Mami, een man die zijn status als Le Petit Prince du raï alle eer aandeed, en ondanks zijn kleine gestalte over een charisma beschikte waar Faudel alleen kan van dromen. Mami nam de kronkelende ritmes van de raï als basis, maar voegde naar believen een snuifje rap, rock en reggae toe. Dat lukte wonderwel, er ontstond een geluid dat eigenlijk nergens mee te vergelijken viel. Zijn begeleidingsgroep kreeg volop ruimte om te improviseren, en meer dan eens kregen de songs een onverwachte wending. Violen en accordeons omsingelden de glasheldere stem van Mami zoals een bende hyena's dat met een jonge gazelle zou doen, en de percussionist betimmerde de cimbalen op het ritme van de neerstortende regen. Een mooier slot had deze tiende editie van Couleur Café zich nauwelijks kunnen wensen. De twee vorige dagen meegerekend behoorde deze uitgave alvast tot de sterkste ooit, en meteen is de standaard gezet voor alle festivals van de volgende maanden. Ze zullen van ver moeten komen om beter te doen.
Bart Steenhaut
Vooral minder bekende namen lieten op de slotdag een goede indruk na
