Controversiële centrale bankier is niet meer welkom in de Fed

Twaalf jaar geleden kreeg de Federal Reserve er met Sarah Bloom Raskin een topbestuurder bij, vonden destijds alle politici. Nu is ze daar niet langer welkom. Te omstreden en te activistisch, vinden de Republikeinen.

Het had dinsdag een rentree door de grote poort moeten zijn voor Sarah Bloom Raskin. Slechts één Republikein moest opdagen in de bankencommissie van de Senaat opdat de Democraten haar voor de tweede keer naar de Amerikaanse centrale bank konden sturen. Er kwamen er nul. Daardoor waren er niet genoeg aanwezigen voor een rechtsgeldige stemming. Niet alleen over haar benoeming, maar ook over die van Lisa Cook en Philip Jefferson.

Daardoor blijft de Federal Reserve kampen met onderbezetting. Waar de Board of Governors - zeg maar het dagelijks bestuur van de centrale bank - normaal gezien zeven leden telt, zijn er dat nu maar vier. Samen met de gouverneurs van vijf van de twaalf lokale Fed-kantoren moeten zij het monetair beleid uitstippelen. Een heikele opdracht, aangezien ze de torenhoge inflatie moeten indammen zonder de economie in de prak te rijden.

Wat is er sinds Raskins moeiteloze passage in 2010 zo veranderd? De Republikeinen wrijven de zestigjarige Raskin aan dat ze sinds haar overstap naar de private sector in 2017 misbruik zou hebben gemaakt van het netwerk dat ze voordien als ambtenaar heeft opgebouwd. Maar een nog grotere steen des aanstoots lijkt haar visie op de doelstellingen van de Amerikaanse centrale bank.

“Waarom spendeert de Fed zoveel geld aan een wegkwijnende industrie?”, vroeg Raskin in 2020 in een opiniestuk in The New York Times. Raskin hekelde daarin dat de centrale bank was belobbyd om tijdens de pandemie goedkope leningen te geven aan olie-, gas- en steenkoolbedrijven. “Een risicovolle investering in het verleden”, volgens Raskin. “We kunnen het ons niet veroorloven om de klimaatverandering te negeren, vooral niet om de belangen van deze bedrijven te dienen.”

Daar steigeren de Republikeinen van. Dit zou volgens hen betekenen dat de Fed dan zijn boekje te buiten gaat. De centrale bank zou zich moet beperken tot haar dubbel mandaat van prijsstabiliteit en het nastreven van volledige werkgelegenheid.

Raskin is nooit bang geweest om het op te nemen tegen machtige lobby's en gevestigde belangen. Bij haar eerste doortocht bij de Fed, die liep tot 2014, maakte ze al geen vrienden op Wall Street. Zo was ze voor de strikte toepassing van de Volcker-regel, die depositobanken beperkingen oplegt bij speculatieve handel voor eigen rekening. Ze had de aandacht getrokken van Barack Obama vanwege haar focus op het effect van de economie op het dagelijks leven. Voordat de toenmalige Democratische president haar voordroeg voor de Fed, was Raskin financieel toezichthouder in de staat Maryland, waar de consumentenvereniging haar een prijs gaf voor haar verdediging van de belangen van Main Street.

Hoewel Fed-bestuurders een termijn van veertien jaar krijgen, hield Raskin er dus al na vier jaar mee op. Ze stapte over naar de regering-Obama om daar te dienen als eerste vrouwelijke viceminister van Financiën ooit. Daarna ging ze de private sector in, met onder meer het controversiële commissariaat bij Reserve Trust. Volgens de Republikeinen kreeg die fintech dankzij een schimmige interventie van Raskin als eerste in zijn soort toegang tot het betalingssysteem van de Federal Reserve. Harde bewijzen dat er iets onoorbaars is gebeurd zijn er niet.

De patstelling rond Raskin is niet los te zien van de toegenomen polarisatie in het Amerikaanse politieke landschap. Het was lang traditie dat de Senaat, ongeacht haar samenstelling, instemde met de benoeming van een door de president gekozen bestuurder, als die maar niet te controversieel was. Daar kwam in 2009 een einde aan met de voordracht van Peter Diamond door Obama. De Republikeinse meerderheid in het Congres schoot die af omdat de MIT-hoogleraar ‘te onbekwaam’ was. Een jaar later won Diamond de Nobelprijs voor de Economie.

Raskin is best aan polemiek gewend. Haar echtgenoot Jamie Raskin, die ze na het behalen van haar economiediploma tijdens haar rechtenstudie aan Harvard University heeft leren kennen, zetelt voor de staat Maryland in het Huis van Afgevaardigden. Hij was vorig jaar hoofdaanklager in de afzettingsprocedure voor Donald Trump. De dan al oud-president was volgens de Democraten schuldig aan ‘verraad van historische proporties’ omwille van de rol die hij had gespeeld in de bestorming van het Capitool. Tot een veroordeling kwam het niet omdat daarvoor te weinig Republikeinen tegen hem stemden in de Senaat. Toen kwamen ze dus wél opdagen.