column
Ronde van San Luis, Qatar, Oman, de Omloop, Kuurne-Brussel-Kuurne, Strade Bianche, Tirreno, Paris-Neige, Handzame Classic: steek ze waar u plaats heeft, geniet ervan als u desgevallend heeft gewonnen, maar besteed er voorts niet te veel aandacht aan. Vandaag begint de wielerlente, vandaag is de eerste echte koers.
Bijna 300 kilometer vlak en dan een heuveltje over, zo wordt Milaan-Sanremo nog weleens al te simpel voorgesteld. De capi voorafgaand aan de Poggio en natuurlijk de Cipressa zijn lopers, maar in een nerveuze, snelle wedstrijd worden dat flinke kuitenbijters waar de sterke renners de jus uit de benen halen van de minder sterke. In de laatste kilometer vóór de top van de Poggio en de drie laatste kilometers licht bergaf naar de streep wordt het verschil gemaakt.
Naar het schijnt hebben wij dit jaar een paar kanshebbers om Milaan-Sanremo te winnen. Dat wordt dan tijd, want het is geleden van Fons De Wolf in 1981 dat een Belg won (Andrei Tsjmil, winnaar in 1999, was een Moldaviër met een Belgisch paspoort).
Overigens circuleert op Twitter een interessant grafiekje met de gemiddelde klimsnelheden op de Poggio van de laatste 35 jaar. Vanaf 1991 (Claudio Chiappucci), met een piek in 1994 (Giorgio Furlan), gingen die snelheden door het dak. In 1990 was men nog tegen een modale 31,5 kilometer per uur naar boven gereden. Een jaar later werd dat meteen 36,5 en Furlan haalde in 1994 zelfs een fenomenale 38,5 op een klim van 4 kilometer met een stijging van om en nabij de 4 procent.
Als de Poggio de Epoggio wordt. Want aan de hand van de snelste klimtijden kan men perfect de geschiedenis van de bloedmanipulatie reconstrueren. In 1994 stond het Italiaans epogebruik op zijn hoogtepunt. Furlan reed voor Gewiss-Ballan van dokter Michele Ferrari en die wonnen dat jaar ook de Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik, de Ronde van Italië en werden tweede in de Ronde van Frankrijk.
Na 1997 (hematocrietcontrole) daalden de gemiddelde snelheden geleidelijk, om na 2001 (epo-urinetest) zelfs te zakken tot 34 kilometer per uur. Vervolgens steeg de snelheid weer (bloedtransfusies), al plafonneerde die tussen 36 en 36,5. Na de invoering van het bloedpaspoort in 2008 zakte die weer elk jaar. Vorig jaar was een uitschieter met 34,5 per uur, maar in 2013 en 2014 was de snelste klimmer amper boven de 32 uitgekomen.
Milaan-Sanremo is een van de vijf monumenten, samen met de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. Samen hebben die iets meer dan vijfhonderd edities georganiseerd. Belgische renners hebben er daarvan meer dan tweehonderd gewonnen, jammer genoeg de meeste daarvan voor of kort na de Tweede Wereldoorlog, met een piek rond de jaren 70. Eddy Merckx alleen nam er negentien voor zijn rekening. Roger De Vlaeminck is tweede op die lijst met elf en Tom Boonen staat zevende met zeven overwinningen, één minder dan Rik Van Looy.
Jammer, maar resultaten behaald in het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. We hebben de laatste drie jaar in geen enkele van die monumenten prijs gereden en dat is nooit eerder gebeurd in de geschiedenis van het wielrennen. Zowel in Parijs-Roubaix als de Ronde Van Vlaanderen wachten we al sinds 2012 (het Boonen-jaar) op een Belg. In Luik-Bastenaken-Luik wachten we sinds 2011 (het Gilbert-jaar) en in de Ronde van Lombardije moeten we al teruggaan naar 2010 (het begin van het Gilbert-jaar). In Milaan-Sanremo zijn we nooit erg succesvol geweest. We hebben slechts twintig keer op de mythische Via Roma gewonnen, maar Eddy (zeven) en Roger (drie) nemen al de helft van die overwinningen voor hun rekening.
Van de zestien edities tussen 1966 (Merckx) en 1981 (Fons De Wolf) kon slechts vijf keer een niet-Belg in Sanremo winnen. Nadien won nooit nog een Belg. Milaan-Sanremo is net als Luik-Bastenaken-Luik een klassieker voor de grote motoren en daarom meer de maat der dingen in het moderne wielrennen dan Vlaanderens Mooiste. We wachten al even op eerste Belg die daar kan winnen en zo het kasseiknotsen overstijgt.
