Chef d'huiver

1. Evil Dead 2

(Sam Raimi, 1987)

"Sam Raimi is een ongelooflijk uniek talent. Hij heeft als een van de weinigen de gave om horror en comedy te combineren zonder dat ze elkaar uitschakelen, integendeel: bij hem maken ze elkaar net nog krachtiger. Evil Dead 2 is het toppunt van die combinatie. Hij is die gave later een tijdje kwijtgeraakt - ik ben niet zo'n fan van zijn Spider-Man-films - maar met zijn Drag Me To Hell zag je onlangs dat hij het toch nog altijd kan.

"Evil Dead 2 is uiteraard een volstrekt debiele film met een volstrekt debiel verhaal, maar dat is niet erg. De makers wéten ook dat het onnozel is, maar ze halen wel alles uit de non-premisse: het plezier van het filmmaken druipt er gewoon af, en dat was destijds enorm aanstekelijk voor mij. Ik was ongeveer vijftien toen ik hem zag, en Evil Dead 2 was voor mij de trigger om ook eens een camera aan een brommer te hangen en zo. En acteur Bruce Campbell is tien jaar lang mijn held geweest."

2. Dellamorte Dellamore

(Michele Soavi, 1994)

"Mijn all-time lievelingsfilm. Ik heb hem ongeveer op dezelfde leeftijd gezien als Evil Dead 2, en nadat ik deze film gezien had, wou ik Rupert Everett zijn. En op een kerkhof gaan werken. (lacht)

"Het mooist - en moeilijkst - om te maken vind ik horrorfilms waar poëzie in verwerkt is, en dit is er zo één: Shakespeare wordt erin geciteerd en regisseur Michele Soavi, een protegé van Dario Argento, is een soort Italiaanse Terry Gilliam. Ik vind Soavi eigenlijk beter dan Argento: Argento's Suspiria is nog altijd geniaal, maar het acteerwerk is niet echt top. Soavi is speelser, én hij kan mensen regisseren.

"Bovendien: Dellamorte Dellamore is de film met de schoonste, geilste seksscène: die waarin Anna Falchi - een Italiaans supermodel, ik vind haar een van de mooiste vrouwen op aarde, met de grootste tepels op aarde - die op het graf van haar overleden man vrijt met Rupert Everett, die toen al geout was al een hele grote en duidelijk trotse homoseksueel. Méér sex & death wordt het niet."

3. Evil Dead Trap 2

(Izo Hashimoto, 1992)

'De Evil Dead Trap-films zijn een heel rare en heel moeilijk te vinden reeks Japanse horror, begonnen in de eighties. Iemand had voor mij deel 1 en 2 op een cassette gekopieerd, in de tijd dat je nog cassettes had.

"Deel 1 is geen echt goede film, maar hij is wel een heel grote invloed geweest op Welp, omdat het een film is vol zeer inventieve vallen is. En deel 2 is gewoon Evil Dead Trap 2 genoemd omdat deel 1 een succes was, maar heeft verder compleet niéts met deel 1 te maken.

"Er zit een scène in waarin twee grieten elkaar met messen aanvallen in een ruimte die vol lakens hangt, terwijl je op de achtergrond heel melancholische, Goblin-achtige celestamuziek hoort. Ook weer zo'n scène die bij elkaar gedroomd lijkt, en die op zich de film al de moeite waard maakt."

4. Singapore Sling

(Nikos Nikolaidis, 1990)

"Ik dacht dat ik alles gezien had, maar deze Griekse film uit 1990, een recente obsessie van mij, was toch weer iets nieuws. Ik heb hem gevonden op een of andere lijst met de Tien Meest Choquerende Films. Als ik zo'n lijst zie, is mijn eerste reflex altijd: wat heb ik hier nog niet van gezien?

"Ik hoop dat ik fout ben, maar dit is volgens mij een film die nu onmogelijk nog gemaakt kan worden. Alleen al het idee dat iemand denkt dit te kunnen pitchen: 'Mannen, we gaan een zwart-witfilm maken over een moeder en dochter die samen seks hebben, die meestal bloot rondlopen, die soms in de camera spreken en soms ook niet, die soms Engels praten, maar soms ook Frans en Grieks, en die een gast lobotomiseren en daar tijdens de lobotomie seks mee hebben. En ondertussen is er ook nog een detectiveverhaal aan de gang.' Hoe krijgt je dat verkocht? (lacht)

"Er wordt ronduit hysterisch geacteerd, en de meeste mensen vinden dit dan ook helemaal niet goed. Maar, net zoals in de films van John Waters, is dat soort fout acteren hier net heel goed: het helpt mee om een wereld te creëren die totaal far out is, en die je alleen maar gelooft omdát er zo gespeeld wordt.

"Tussen haakjes: deze film doet me heel erg denken aan het werk van het Mechelse theatergezelschap Abattoir Fermé, waar ik een grote fan van ben."

5. Beyond The Black Rainbow

(Panos Cosmatos, 2010)

"Veel filmmakers van mijn leeftijd zijn net zoals ikzelf heel erg geïnspireerd door de eighties: je ziet dat in de posters, in de muziek... Je moet daar wel erg mee oppassen vind ik, want voor je het weet ben je een pastiche of een kopie aan het maken. Het is een heel moeilijke evenwichtsoefening om een ode te brengen aan de jaren 80 en om tegelijk iets nieuws te vertellen. Maar Beyond the Black Rainbow doet dat wel, en doet dat goed.

"Het is vrij pretentieuze film, die poogt om een Kubrickachtige sfeer te creëren, wat uiteraard zowat onmogelijk is in deze tijd, tenzij je Jonathan Glazer heet. Maar tegelijk is het een heel bedwelmende film: zowat elk shot is graaf, en vooral de soundtrack is supergoed. Hij is gemaakt door de gasten van Sinoia Caves, en sterkte mij in het idee om ook voor Welp in die richting te gaan: eighties, maar dan zonder te veel rechtstreeks te refereren."

6. The Birthday

(Eugenio Mira, 2004)

"Geen pure horror, maar een soort fysieke comedy waarin allerlei absurde dingen gebeuren. De film speelt zich af in een The Shining-achtig hotel. En de hoofdrol wordt gespeeld door Corey Feldman, het kindsterretje uit The Goonies en Stand By Me, die als volwassene geen werk kon krijgen en naar Spanje is moeten uitwijken om nog rollen te vinden. Het bizarre is dat Feldman de hele film lang Jerry Lewis nadoet, en dat ls kijker weet je niet waarom hij dat doet, want het scenario vraagt daar helemaal niet om. (lacht) De film eindigt met een soort apocalyps, en net voor je denkt 'What the hell is dit allemaal?' stopt het.

"Ook weer zo'n compleet unicum dus, en een film waarvan ik denk: hoe zijn ze er ooit in geslaagd geld los te krijgen om dit te maken? Dat zo'n films bestaan, geeft mij altijd hoop."

7. Deadgirl

(Marcel Sarmiento & Gadi Harel, 2008)

"Dit is echt een vuile film, eentje waarbij ik dacht: wow, die durven echt wel ver gaan. En het is uiteraard ook weer een echte sex & death-film: het gaat over twee jonge gasten die in een verlaten gebouw een griet vinden, en die haar vervolgens puur als seksobject gebruiken. Het klinkt verschrikkelijk, ik weet het, maar het is gebaseerd op de rare hersenkronkel van sommige zestienjarige jongens die nog niet beseffen dat een meisje ook een persoon is: voor hen is de vrouw een alien, maar eentje die je wel enorm sexy en opwindend vindt. Dat gegeven wordt in deze film heel goed gebruikt. En als die griet op het einde wraak neemt, wordt het helemaal goed.

"De film is geschreven door Trent Haaga, met wie ik ondertussen contact heb: hij heeft me een scenario voor deel 2 laten lezen en dat ging nog verder. Maar die film zal wegens rechtenkwesties niet gemaakt worden.

"Ik lees ook veel horror, en dit deed me heel erg denken aan het werk van Richard Laymon, een auteur van horrorkortverhalen. Toen ik dat aan Haaga voorlegde, antwoordde hij: 'Oké, je hebt me door.'"

8. Berberian Sound Studio

(Peter Strickland, 2012)

"Berberian Sound Studio is geen horrorfilm - het is een Hitchcockiaanse en Lynchiaanse arthousefilm - maar het is wel de perfecte ode aan giallo, de Italiaanse horrorfilms uit de jaren zeventig. Het gaat over een hele brave man die als foley artist werkt, zo iemand die de geluiden bij films maakt. Hij laat zich overhalen om van Engeland naar Italië te trekken, om daar in een geluidsstudio aan een Dario Argentoachtige horrorfilm te gaan werken. Van die film zie je nooit iets, je hoort alleen maar de dialogen en geluiden, van die man die door fruit in stukken te hakken het geluid van afgehakte hoofden moet creëren. Hij vat perfect het gevoel van een giallofilm, zonder één frame van een giallo te laten zien: puur suggestie, dus. En Toby Jones is fantastisch. Hele coole film."

9. Nekromantik 2

(Jörg Buttgereit, 1991)

"De titel zegt het al: dit is ook weer sex & death. Deel 1 heb ik nooit gezien, maar ik kende wel de reputatie van die film: Jörg Buttgereit is een regisseur die bekendstaat als 'die gast van die supervettige Duitse pornohorror'. Maar eigenlijk zijn zijn films superpoëtisch: oké, hij gaat heel ver op het vlak van gore, maar tegelijk is het keischoon.

"Als ik gewoon vertel wat er in de film gebeurt, zullen de mensen zeggen: allez, waarom zou je daar nu naar kijken? Het gaat over een vrouw die haar ex opgraaft en constant seks met hem heeft. Haar nieuwe vriend komt dat te weten, en wordt vervolgens ook vermoord, tijdens de seks. Dat klinkt natuurlijk als pure exploitation, maar je moet het zien: het is een heel poëtische horrorfilm. De vrouw die de hoofdrol speelt is Monika M: een enorm mooie, atypische horrorverschijning, die haar rol heel serieus en lief en schoon speelt.

"O ja: af en toe komen er, bij wijze van interludium, een paar muzikale nummers tussen: heel mooi, waarvan je als kijker niet weet wat ze opeens in die film komen doen. Maar Jörg Buttgereit zegt gewoon: waarom niet?"

10. Kill List

(Ben Wheatley, 2011)

"Dit is een Britse horrorfilm, die begint als een Ken Loachachtig drama: een koppel dat tegen elkaar zit te roepen dat hun geld op is en dat ze niet op vakantie kunnen. Heel langzaam sluipt het occulte daarin - je begint pas na een hele tijd door te hebben dat de man eigenlijk een huurmoordenaar is.

"Ik weet niet hoe, maar we zijn met Welp op het London Film Festival binnengeraakt, en het leuke aan die festivals is dat je er je helden kunt ontmoeten. Op een avond zijn we met een hele bende naar een café getrokken waar Neil Maskell zat, de hoofdrolspeler van Kill List. Nu moet je weten: mijn moeder was met ons mee op café gegaan. Opeens zag ik een beeld van mijn moeder die aan het babbelen was met de acteur uit met de meest indrukwekkende film van de laatste tien jaar - waarschijnlijk over gordijnen of zo. (lacht) Dat beeld zit nu in mijn geheugen gebeiteld als een van de meest surrealistische momenten uit mijn leven."