Cd-tips

DAWN MCCARTHY & BONNIE 'PRINCE' BILLY

What the Brothers Sang

Het lijkt vreemd, een duettenplaat opnemen met songs die eerder al door de legendarische Everly Brothers werden vertolkt, maar van iemand die tegenwoordig zijn eigen parfum én een gepersonaliseerde condoomlijn heeft, hoeft niets nog te verbazen. Bonnie 'Prince' Billy heeft van zijn eerbetoon aan Don en Phil een mooi eerbetoon gemaakt. Het geheel klinkt uiteraard wat retro, maar de gekozen songs liggen niet voor de hand, en 'So Sad' en 'It's All Over' doen zo melancholisch aan dat ze zich kunnen meten met zijn allerbeste werk. Een hoogst opmerkelijke tributeplaat. (Domino)

KAVINSKY

Outrun

Als Outrun de soundtrack is bij een film die nog niet gemaakt is - wat her en der geopperd wordt - krijg je op basis van de muziek wel een idee van hoe die eruit zal moeten zien: bloedstollende achtervolgingen, verschroeiende actiescenes en een retespannende ontknoping. De muziek is zo eighties als Miami Vice, houdt het midden tussen Daft Punk, de electro-trash van Justice, en het muzikale equivalent van Top Gear. Het twee jaar oude 'Nightcall' - met Lovefoxx als gastzangeres - is een zeldzaam

rustpunt, en straalt zelfs erotiek uit. Dancemuziek waar je bloed sneller

van gaat stromen. (Universal)

EMELI SANDÉ

Live at the Royal Albert Hall

In amper een jaar tijd is Emeli Sandé uitgegroeid tot een van de meest succesvolle zangeressen uit Groot-Brittannië. Van Our Version Of Events werden inmiddels twee miljoen exemplaren verkocht, ze mocht optreden tijdens de Olympische Spelen en stond eind vorig jaar in een nokvolle Royal Albert Hall. Dat optreden staat nu op cd en dvd, en hoewel de setlist niet echt verrast - logisch, na één plaat - doen de live-versies dat wél: opvallend sobere uitvoeringen met veel ruimte voor strijkers en, uiteraard, de volle soulstem van Sandé zelf. De gastrolletjes van rappers Professor Green en Labrinth zorgen bovendien voor een heel andere klankkleur. (EMI)

Emeli Sandé staat op 5 maart in de AB. Dit concert is uitverkocht.

WALRUS

Op de valreep

Het lijkt inmiddels een beetje vergeten, maar in eerste instantie had Yevgueni twee zangers en songleveranciers. Geert Noppe is mettertijd wat meer naar de achtergrond verdwenen, maar met Walrus neemt hij nu opnieuw een plek op het voorplan in. Niet onterecht: hij schrijft intelligente, spitse popteksten en heeft een stem die misschien wat karakter mist, maar wél meteen goed in het oor liggen. Ook muzikaal valt er - met cello, harp, harmonium, klavecimbel en Pink Floyd-achtige achtergrondkoortjes- heel wat te beleven. Helaas ook één domper op de feestvreugde: het matte, zelfs wat doffe geluid van de plaat. (Eigen beheer)

Walrus treedt op 13 maart op in de AB. Nadien staan Dranouter (16/3, Muziekcentrum) en Sint-Genesius-Rode (21/3) op het programma.

JOHN PAUL WHITE

The Long Goodbye

Bizar: eind vorig jaar gaat het alom bejubelde folkduo The Civil Wars na amper één cd uit elkaar. Nog vreemder: John Paul White - de mannelijke helft - blijkt daarvoor al een rockplaat te hebben opgenomen die in het vriesvak was beland. The Long Goodbye heeft minder met country en folk gemeen dan met de bombastische stadionrock van Muse. White heeft een wat gezwollen, gloedvol stemgeluid dat aan Matthew Bellamy herinnert, en de songs zijn zo op maat van de Amerikaanse college-radio's geschreven. Niet slecht, maar minder innemend dan zijn werk met Joy Williams. (Bertus)

JOHNNY MARR

The Messenger

Johnny Marr is als de helft van de creatieve tandem bij The Smiths verantwoordelijk voor een paar handenvol van de mooiste melodieën die de popmuziek de voorbije 35 jaar heeft opgeleverd. Er is ook een reden waarom hij tot nog toe vooral met anderen samenwerkte, in plaats van zelf op de voorgrond te staan. The Messenger - nu verkocht als zijn eerste soloplaat, in de hoop dat iedereen de flop met The Healers vergeten is - laat Marr horen als een weinig indrukwekkende zanger, een redelijke songschrijver en een buitengewoon veelzijdig gitarist. Zeer oké, maar je had hem een wereldplaat gegund. (Rough Trade)