CAMPS

Eindelijk rokjesdag.

Wie de laatste dagen door winkelstraten liep, zag het al: de gruwelijke panty's zijn afgelegd. Vrouwen hebben weer benen, blote benen. Alsof ze verveld zijn, komen ze tevoorschijn onder het warme lentezonnetje. Weg de zware winterjas, berenvellen en sjaals - katoentouch!

Het maakt de donkere wereld er toch lichter op.

Je zou ook kunnen zeggen: bloesjesdag. De hals bevrijd uit een gevangenis van wol, metal-mash, dichtgesnoerde frutsels van costumières.

Remco Campert en Martin Bril hebben rokjesdag en bloesjesdag innig beschreven. Als in een lentekriebel. De tomeloze vreugde van het eerste gewapper in het straatbeeld, na een doffe winter. Einde ook van het rijk der ingeduffelde bombolina's.

Of zit er meer binnenkant aan?

Een kort rokje is ook een statement: Zie mij, hoe mooi los, en zelfbewust! Het is een soort vrijmaking - vaak esthetisch, soms ordinair. Wel: eerst grondig harsen, natuurlijk.

De mooiste zin over vrouwenbenen komt van Campert in zijn ode aan Marlène Dietrich. "Had ik er maar één, zo'n been."

Wie een stoet van korte rokjes wil zien, moet naar Milaan-Sanremo kijken. Aan de bloemenriviera komt geen einde aan de blotebenenparade van podiumdames en rennersvrouwen. Daarom is deze klassieker ook zo'n vluchtkoers.

Hop, naar de (blote) meisjes, hotverdomme!

Hugo Camps