brieven

Zucht

Het kan altijd beter, dat is juist. Het is geen makkelijke oefening om mekaar te vinden, maar een bevolkingsgroep zo met de vinger wijzen getuigt van heel wat hoogmoed. Wat met de viering van het Suikerfeest op het Laar in Borgerhout op 11/10? Iedereen was uitgenodigd, gratis eten en drinken voor iedereen, optredens... Veel volk, maar weinig of geen 'autochtonen'. Waar was mevrouw De Coster? 26/12 in de Roma, moslimjongeren organiseren gratis maaltijd voor 600 daklozen! Komt niet in de pers. Zucht.

Firas Al Alwani

Openheid

Beste mevrouw De Coster, ik ben moslim en lees uw boeken, mijn 'eerste-generatie-moslim-ouders' koken bijna dagelijks een extra potje voor hun bejaarde niet-moslim-buurvrouw, mijn man is Vlaming en mijn vriendenkring is een bonte verzameling van moslims, atheïsten, agnosten, katholieken, vrijzinnigen, holebi's, ouderen, jongeren en noem maar op. Het feit dat dit van grote openheid getuigt is moeilijk weerlegbaar, denk ik. Ik raad u bovendien aan om eens Lamrabet, Bouazza of Benali te lezen.

Samira Hamdaoui

Moeilijk

Ik woon in een moslimwijk, op 500 meter van een moskee, en begrijp perfect wat Saskia De Coster bedoelt. Met een moslim contact krijgen is aartsmoeilijk. Als man een moslima aanspreken is zelfs af te raden. Ik weet trouwens niet hoe ik het zou moeten doen. Ze kijken systematisch naar de grond en in het beste geval langs je heen.

Guido Vanhee

Thuisgevoel

Wij wonen in Borgerhout tussen moslims, die in tegenstelling tot uw ervaring hartelijke mensen zijn, die ons van meet af aan een thuisgevoel hebben gegeven. Het is vooral door mijn eigen vrouw, die geen moslim maar Japans is, dat er afstand is. Ergens is dat ook comfortabel want te dicht brengt ook verplichtingen met zich mee, die ik dan weer niet vraag.

Benedikt Bogaert

Ik voel dat niet

Beste Saskia, ik heb met veel interesse je brief aan 'de Borgerhoutse moslims' gelezen. En ik begrijp wat je bedoelt. Je voelt dat je gemeden wordt, dat moslims niet meedoen met het 'gezellige' blanke buurtfeest dat je organiseert in je straat.

Ik werk nu bijna tien jaar in hartje Borgerhout. En ik voel dat niet. Moslims lopen niet in een boog om me heen. En ik steek de straat niet over. Ik eet in de snackbars van de Turnhoutsebaan, maak een praatje met mensen die ik tegenkom.

Denk je dat moslimhaat voortkomt uit het feit dat er weinig contact is tussen moslims en niet-moslims? Vind je nu echt dat 'de moslim' nu, na al drie generaties in Antwerpen gediscrimineerd te zijn, je de hand moet reiken en zeggen: 'sorry, we moeten wat meer met mekaar praten'?

Maar ik begrijp je, het moet van alle kanten komen. Maar heel misschien moet je je redenering even omdraaien en bij de eerste vergadering voor de organisatie van het volgende straatfeest je moslimbuur uitnodigen en vragen of hij het eigenlijk wel zo gezellig vindt op die feestjes. En hoe het beter kan, of anders kan. En kom je er niet uit, so be it. Ook dat is geen ramp. Dan doet ieder toch zijn eigen feestje, twee keer feesten is ook plezant.

Toon Van Deuren

Onzichtbare scheiding

Als plattelandsbewoner kan ik slechts vragen stellen: is er enkel een onzichtbare scheiding met moslims, of ook met joden, rijken en armen enz.? Is het een buurtfeest met ruimte voor elkaars eten, manier van feesten, respect voor tradities, aandacht voor elkaars gevoeligheden, ja ook taal? Jazeker, Nederlands spreken is belangrijk, maar kennen veel buren ook een mondje Arabisch? Tenslotte, praten is een begin maar zit het probleem niet veel complexer en dieper geworteld?

Hugo Jansen

Je moet wel willen

Wanneer er van een bepaalde culturele groep die zich in een ander land vestigt voldoende leden zijn, zullen die zich op zichzelf terugplooien en geen contact zoeken/willen met de nieuwe gemeenschap. De realiteit wijst dat uit. De multiculturele samenleving, dat klinkt goed, in de praktijk werkt dat niet. Je moet het wel willen, hé? Hoeveel niet-joden, het hoeft echt niet steeds om moslims te gaan, kennen mensen die orthodox-joods zijn in Antwerpen? Laat staan dat ze er vrienden hebben?

Eugeen De Vijlder

Van twee kanten

Tot hiertoe weerklonk bijna altijd het verwijt dat het allemaal aan ons, discriminerende Belgen, ligt. De toenadering (om dan maar eens niet het woord integratie te gebruiken) moet inderdaad van twee kanten komen. En dat gebeurt tot hiertoe niet of veel te weinig.

Koen Vermeiren

Welk Borgerhout

In welk Borgerhout woont Saskia De Coster? Toch niet in het mijne, waar allerlei activiteiten worden georganiseerd waar moslims en niet-moslims elkaar ontmoeten, praten, uitwisselen, samen eten en koken en zich engageren voor een betere wereld.

Peter Terryn-Lybaert