"Brian Chippendale tekent zoals hij drumt: hyperkinetisch, vol beweging"

Een open huwelijk tussen undergroundmuziek en beeldende kunst, zo noemt het festival Uncanny Valley zichzelf. En Brian Chippendale past wonderwel in dat plaatje: kunstschool-drop-out, waanzinnige drummer van het avant-garde-punkduo Lightning Bolt en maker van comics en graphic novels met welluidende titels als Puke Force.

Centrale gast ook van dit Gentse undergroundfestival: Chippendale speelt hier met Lightning Bolt, op zijn eentje als Black Pus en hij toont hier zijn beeldend werk in Gouvernement.

Undergroundgod

De aanloop liep een tikkeltje moeizaam. Zoals het een undergroundgod betaamt beantwoordde Chippendale zijn mails met behoorlijk wat vertraging, maar sinds gisteren hangen ze klaar: een dertigtal zeefdrukken. Abstracte werken vol kleur, repetitieve patronen en cartooneske figuurtjes.

De man is wellicht eerder bekend om zijn comics en collages, maar: “Ik was enorm geïnteresseerd in die werken, omdat Chippendale de laatste tijd erg met zeefdruk bezig is en hij die abstracte werken nog niet echt getoond heeft”, vertelt programmator Wouter Vanhaelemeesch van Vooruit.

Uncanny Valley gaat over underground, over muzikanten die beeldend werk maken of beeldende kunstenaars die muziek maken. Bij Chippendale laten de verbanden zich makkelijk leggen. "Hij tekent zoals hij drumt: hyperkinetisch, vol beweging en heel dens. Er gebeurt veel."

Wie nog nooit een optreden van Lightning Bolt heeft meegemaakt, moet maar eens online opzoeken hoe dat er aan toe gaat. Kort samengevat: het duo ramt er op los, het zweterige publiek staat rond hen opeengepakt, als in trance.

Het is een intense, rauwe en tegelijk intieme wereld die Lightning Bolt zo creëert, en die Chippendale graag lijkt op te zoeken. Ook zijn absurde comics schetsen een vreemde microcosmos, en op YouTube staat een filmpje waarin je zijn werkruimte ziet: een verlaten industrieel gebouw in Providence, Rhode Island.

Compleet volgestouwd met pluche knuffels en andere vreemde objecten, een plek waar allerlei obscure bands passeerden en waar Chippendale niet hoeft op te ruimen. "In de VS, een land zonder vangnet, hebben die undergroundcircuits meer urgentie. Er zit meer betekenis in", vindt Vanhaelemeesch. "Zo'n eigen wereld biedt ook een zekere onkwetsbaarheid."

En ook: "Chippendale drumt zo snel en hard dat de muziek bijna abstracte ambient wordt. Dat zie ik ook terug op papier, als hij steeds weer die patronen herhaalt", vertelt Vanhaelemeesch. "Tegelijk zit er zoveel spontaniteit in. Lightning Bolt had in de beginjaren geen set, en ik voel dat in zijn beeldwerk. Hij begint te tekenen en gaandeweg krijgt zijn tekening vorm."

Vanhaelemeesch wijst naar een ingewikkelde compositie: figuurtjes die lijken te vechten, elkaar optillen, een zon aanbidden of vooroverbuigen, explosies van paars, roos en geel en schreeuwerige woorden. Lijkt makkelijk, is het niet, zegt de programmator.

"Zo'n tekening wordt algauw heel chaotisch of geforceerd. Technisch is Chippendale heel goed, je ziet meteen dat hij handen en voeten kan tekenen als hij wil. Hij heeft ook een techniek ontwikkeld waarin hij tegelijk lijnen tekent en kleurt, met twee pennen. Dat geeft zijn beelden die frisse vuilheid."

Uncanny Valley, tot 5/5 op verschillende locaties in Gent. vooruit.be