Binnenkijken in een omgebouwd schooltje

Een gebrek aan ruimte en rust dwong kunstenaarskoppel Warre Mulder en Yasmine Willems over de Nederlandse grens. In een stuk niemandsland midden in de Zeeuwse polders vielen ze voor een vervallen dorpsschooltje. ‘Maar goed dat we er zo naïef zijn ingevlogen, anders begin je hier niet aan.’

Voor het Antwerpse kunstenaarskoppel Warre Mulder (38) en Yasmine Willems (37) en hun kinderen Ilya (12) en Dorian (8) kan een huis niet groot genoeg zijn. Tel daarbij nog twee aparte ateliers, plus voldoende ruimte om werken en materialen te stockeren, en je botst al snel op de limieten van de Belgische vastgoedmarkt. Waarom dan niet eens over de grens kijken? Dankzij een insidertip kwamen ze uiteindelijk in Zeeland terecht. Warre: “Mijn ouders zijn enkele jaren geleden naar Zeeuws-­Vlaanderen verhuisd. Ze wisten van een oud dorpsschooltje dat te koop stond in het poldergehucht Hengstdijk, niet zo ver van waar zij wonen. Misschien was dat wel een project voor ons?”

Die unieke buitenkans bleek in eerste instantie een ­serieuze tegenvaller te zijn. Zo imposant als het schoolgebouw uit 1880 er vanbuiten uitzag, zo bouwvallig was het vanbinnen. Yasmine: “Het schooltje was sinds 2010 gesloten en stond al meer dan vier jaar leeg. Behalve de buitenmuren was alles vervallen en verouderd. Grootste afknapper waren de lelijke verlaagde plafonds die de ruimtes volledig uit proportie trokken. Zelfs in de grote refter voelde het benauwd. Het gebouw had ongelofelijk veel potentieel, maar op dat moment zagen we geen begin aan de renovatie.”

Kamperen in de kleuterklas

Toch konden ze het droombeeld moeilijk loslaten. Warre: “Alle projecten die we daarna nog bezochten, verbleekten bij het schooltje. Op vakantie in Frankrijk besloten we dan maar onze intuïtie te volgen en een stout bod te doen bij de gemeente. We kregen snel bericht dat de onderhandeling met de bevoegde ambtenaar kon starten. Na enkele keren heen en weer bellen kwamen we tot een akkoord. Voor we het goed en wel beseften, hadden we vanuit Frankrijk een schooltje gekocht in Nederland.”

Na een jaar pendelen verhuisde het gezin in 2017 definitief naar Zeeland, waar het eerst een tijdje in een caravan en vervolgens twee jaar in de vroegere kleuterklassen kampeerde. Een publiek gebouw omvormen tot een leefbare gezinswoning vergt nu eenmaal een doordachte aanpak. Yasmine: “Geen enkele ruimte in het schooltje had een woonfunctie. Dat gaf ons de vrijheid om volledig onze goesting te doen.” Warre: “We hadden eerst een maquette gemaakt om te kunnen spelen met de indeling. Daarna hebben we samen met Yasmines zus, die architect is, het ontwerp verder uitgewerkt. Een fijne wisselwerking. Terwijl zij meezocht naar structurele oplossingen, konden wij ons toeleggen op het creatieve.”

undefined

De omvang van het project werd meteen duidelijk bij de start van de afbraakwerken. “Het was maar goed dat we er zo naïef ingevlogen zijn, anders doe je zoiets niet”, lacht Yasmine. Om binnen het budget te blijven, deden ze zoveel mogelijk zelf, met gerecupereerde materialen die ze overal verzamelden. “Dat bracht ons op de zotste ideeën”, vertelt Yasmine. “De hoge plafonds in het hoofdgebouw wilden we absoluut niet wit verven. Naar analogie met oude sporthallen dachten we aan houten latten, maar die bleken onbetaalbaar.” Warre: “En toen vonden we bij een opkoper een restpartij van duizend houten deurkozijnen tegen 1 euro per stuk. Perfect! Van op een hoge stelling heb ik dagen aan een stuk alle latten één voor één vastgespijkerd met een luchtdrukpistool. Een gigantische klus, maar we zijn nog altijd blij met het resultaat. Onze keuken komt dan weer uit de vroegere woning van mijn ouders. Alleen al het natuurstenen werkblad woog zeker een halve ton.”

De sculpturale trap die onderaan verbonden is met de zelf­ ontworpen keukenkast bouwde Warre samen met zijn vader Rolf, die ook beeldhouwer is. “De stalen trapdelen lieten we op maat maken door een lokaal bedrijf. Daar botsten we toevallig op een lot fineerhout dat we als basis gebruikten voor de keukenkast. Eigenlijk hebben we ontzettend veel geluk gehad. Het kastje in de badkamer is een afdankertje dat we op straat vonden, met daarop een oude wastafel die we tweedehands kochten. Ook de oude voordeur van de school paste wonderwel in het gat tussen de leefruimte en de gang naar de klassen waar Yasmines schildersatelier is ondergebracht.”

Hét verrassingselement in de open leefruimte is toch wel de Space Invaders-achtige marmoleumvloer, geïnspireerd op de oude tegels in de gang. Yasmine: “We hebben ons een jaar lang geamuseerd met het patroon, waarbij we telkens voortborduurden op elkaars ontwerp. De tegels volgens plan in elkaar vastklikken als een XL-vloerpuzzel was trouwens een fantastisch familieproject. Alleen jammer dat het na drie dagen al klaar was.”

Crêpepapier

De bewoners kozen bewust voor tactiele materialen in verschillende texturen en een gedurfd kleurenpalet dat in alle ruimtes terugkeert. Warre: “We wilden gewoon ons ding doen. Zo’n grote ruimte kan wel wat opvulling gebruiken. Vandaar ook de meubels van de Amsterdamse School die we op tweedehandssites vonden. Toch hoor je de mensen denken: word je dat dan niet snel beu? Nee dus.”

Yasmine: “Jammer genoeg hebben we geen speciale vondsten gedaan tijdens de verbouwing. Vlak voordat de school naar het nieuwe gebouw hiernaast verhuisde, mochten de mensen uit het dorp de rest van de meubels meenemen. Van onze overbuurvrouw kregen we een originele ladekast waar vroeger het knutselmateriaal in bewaard werd. Het etiketje met ‘crêpe­papier’ plakt er zelfs nog op.”

Dorpsleven

Het huis is sinds een jaar zo goed als af. Enkel de gang naar Yasmines atelier en de tuin moeten nog verder worden afgewerkt. Met de betonnen stoeptegels van de vroegere speelplaats willen ze tuinpaadjes aanleggen, maar daar is geen haast bij. Na jaren intensief verbouwen is de fut er wat uit en nu willen ze vooral genieten van hun paradijs.

Warre: “Als kunstenaar moet je niet per se in de stad wonen om kunst te ontdekken en te delen. Ik doe binnenkort mee aan Art Rotterdam, een grote internationale kunstbeurs in Nederland. Eigenlijk houden we vooral van de afwisseling: we zoeken weleens graag de drukte van de stad op, maar kunnen net zo goed genieten van de rust thuis. Het plattelandsleven heeft trouwens ook z’n voordelen. Onze boodschappen doen we in de coöperatieve landwinkel en we maken regelmatig lange natuurwandelingen door de polders en de kreken. Hier wonen voelt soms als een eindeloze vakantie.”