Binnenkijken in een erfgoedparel in Oostende

Een doordeweekse strandwandeling leidde kunstenares Nakke Van Loo en Ben Gérard naar een droomappartement op de meest iconische locatie van Oostende. Met veel liefde en weinig budget creëerden ze er een creatieve stilteplek.

De skyline van de Belgische kust blijft een heikel punt van discussie, maar tussen de opzichtige nieuwbouwprojecten herinneren de laatste erfgoedpareltjes nog aan de begindagen van het verblijfstoerisme. Residentie Beau-Site op de Zeedijk in Oostende is zo’n beschermd monument dat tot op vandaag tot de verbeelding spreekt. Het iconische hoekpand uit 1949 verrees op de plaats van het Hôtel du Kursaal et Beau-Site, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog werd platgebombardeerd. Oostends bouwmeester Georges Boutelier ontwierp er ruime appartementen met spectaculair zeezicht, helemaal op maat van de beau monde. Het gemeenschappelijke dakterras kreeg zelfs een gesloten prieeltje waar de bewoners in alle weersomstandigheden van het panorama konden genieten. Het restaurant op de benedenverdieping – bedoeld om het verblijf van de gasten zo aangenaam mogelijk te maken – werd later omgedoopt tot een hotelschool, tegenwoordig vind je er een brasserie en een kunstgalerie.

Dat Mechels kunstenares Nakke Van Loo (56) en ondernemer Ben Gérard uitgerekend hier een creatief toevluchtsoord vonden, lijkt wel voorbestemd. Ze waren niet eens op zoek naar een stekje aan zee toen ze zeven jaar geleden toevallig op dit unieke appartement botsten. “Tijdens een wandeling in Oostende zagen we een bordje ‘te koop’ voor het raam hangen. We waren onmiddellijk gecharmeerd door de nostalgische uitstraling van het gebouw. In een vlaag van nieuwsgierigheid belde ik het nummer op de advertentie. De eigenares had net een bezichtiging gepland en we mochten mee aansluiten. Het was meteen raak. Alleen al de inkomhal, met de marmeren vloeren en de houten liftkoker met smeed­ijzeren deurtje, leek wel een film­decor. Het appartement zelf was in de jaren zeventig blijven stilstaan. De donkere meubelen en de dikke oranje gordijnen maakten de ruimtes kleiner, maar het potentieel was enorm. En dan dat uitzicht... Ik probeerde zo kalm en onbewogen mogelijk te blijven, maar toen ik de Cubex-keuken zag, kon ik mijn glimlach niet meer verstoppen.” Achteraf bleek haar onderdrukte enthousiasme bepalend te zijn geweest bij de verkoop. “Het was een emotionele beslissing”, vertelt Nakke. “De eigenares is in dit appartement opgegroeid en kon er moeilijk afstand van doen na het overlijden van haar ouders. Ze zocht iemand die dezelfde bezieling voelde. We houden nog steeds contact.”

Witruimte

Met de hand op de knip werd het appartement in drie maanden tijd volledig gerenoveerd. Om in de nostalgische sfeer van het gebouw te blijven, werden de oorspronkelijke elementen in hun originele staat hersteld. “De Servische aannemer, een fantastische klusjesman, begreep niet waarom ik alles weer oud wilde maken”, lacht Nakke. De grootste metamorfose was voor de badkamer die er verrassend authentiek uitziet. “De groene tegeltjes werden uitgebroken en het ligbad werd een douche. Ik heb het hele land doorkruist op zoek naar dezelfde gele keukentegeltjes om de muren mee te bekleden. De originele vloer bleef behouden, alleen misten we een vierkante meter om het stukje voor de douche te kunnen afwerken. Na lang zoeken bleek dat een bewoner van de residentie nog een restje had liggen. In ruil voor een fles wijn mocht ik het hebben. De porseleinen wastafel heb ik gerecupereerd bij een verbouwing.”

Door de aankoop van het appartement bleef er amper budget over voor de inrichting, maar dat was voor Nakke net het leuke. “Ik doe niets liever dan tweedehandssites afspeuren of op schattenjacht gaan in de kringwinkel. Soms vind je de dingen ook gewoon op straat, zoals de stoelen rond de eettafel die tussen het grof huisvuil stonden. Het vintage vitrinekastje in de gang kocht ik online en ben ik in Nederland gaan ophalen. De Jules Wabbes-kast in mijn tekenkamer kon ik in de kringwinkel van Oostende voor 50 euro op de kop tikken, hier twee straten vandaan. Ik heb wel drie keer heen en weer moeten lopen om alle stukken boven te krijgen.”

Monnikencel

De minimalistische huisstijl in ton sur ton wit is een verlengstuk van Nakkes persoonlijkheid. “Ik streef constant naar witruimte. Wit brengt verstilling en ontprikkelt, maar schept tegelijk ruimte om zelf op te vullen.” Dat gevoel van rust en sereniteit ervaar je nog het meest in de grote slaapkamer die uitblinkt in soberheid. Eyecatcher daar is de grote, zwevende tak die met twee koorden aan het plafond hangt en afwisselend dienstdoet als kapstok en organisch kunstobject. Die stilistische eenvoud is typerend voor Nakkes kunstwerken, waar ze uiterst spaarzaam mee omspringt. “Exposeren is niets voor mij. De confrontatie met mijn werk brengt automatisch de perfectionist in mij naar boven.”

In al haar creaties staat de vergankelijkheid centraal. Nakke houdt ervan om dode of weerloze objecten nieuw leven te geven. Voor het collectief Postkantoor 00/00/00 maakt ze tekeningen op handgeschreven brieven naar overleden mensen om zo de nabestaanden door het rouwproces te helpen. “Ik heb altijd al een enorme fascinatie voor takjes, veertjes en dode diertjes gehad. In mijn atelier heb ik lades vol met allerlei vondsten die ik integreer in mijn werk. Overal liggen de schatten voor het oprapen, als je er maar oog voor hebt. Laatst vond ik kapsels van roggeneitjes langs de vloedlijn. Die zogenaamde mermaid’s purses zijn voor mij pure kunst recht uit de natuur.”

In het zeenestje werd de kleinste slaapkamer als tekenkamer ingericht. Nakke: “Nog zo’n doe-het-zelf­project. Het werkblad is een houten plank met een uitsparing rond de gootsteen, het bijbehorende ladekastje is op maat gemaakt door de klusjesman. Mijn atelier is mijn rustplek, mijn monnikencel. Soms zit ik hier dagenlang te creëren en verlies ik alle tijdbesef. Mijn hoofd lijkt wel een flipperkast, ik doe altijd honderd dingen tegelijk.” De beste manier om te vertragen is volgens haar wandelen. Of beter: therapeutisch uitwaaien. Nakke: “Ik kom het liefst in de winter, dan heb ik het strand voor mij alleen. Aan zee kun je vrij ademen en krijg je meer energie. Ook het licht is hier altijd anders. Dat alleen al is superinspirerend.”

Het appartement is ook te huur, mailen naar nakke@nature.be