Binnenkijken in een brutalistische bungalow

“Ik heb jaren in het centrum van Antwerpen gewoond en de laatste vier jaar in een loft in Borgerhout, maar ik had nood aan meer rust”, vertelt Peter (51). Dus kochten hij en zijn partner Alexandra (44) een bouwgrond in de groene rand rond Antwerpen. “In eerste instantie wilden we dichter bij de stad blijven, maar dat was onvindbaar of onbetaalbaar.”

“Op blogs ontdekten we het privéhuis van architect Eddy François. We waren meteen mee met zijn stijl. Alexandra houdt van warme materialen en ik houd van strak en puur. Nadat we zijn woning bezocht hadden, waren we het onmiddellijk eens: we hadden onze architect gevonden. François heeft maar één plan moeten tekenen – het was meteen goed. Helaas was het ook zijn laatste volledig afgewerkte woning. Drie weken nadat ons huis was opgeleverd, stapte hij uit het leven. Dat raakte me diep, omdat ook mijn moeder op die manier is overleden. Het heeft me op het spoor gebracht om het ­documentair fotografieboek (Un)expected uit te brengen over mensen die ook iemand verloren aan zelfdoding.

“Ik hou al heel mijn leven van modernistische architectuur en brutalisme. Het huis uit de film A Single Man (van Tom Ford, 2009, red.) vonden we bijvoorbeeld ongelooflijk mooi.”

De buitenstructuur van het huis is grotendeels in beton. Binnen werkte François het af met een plafond in houten balken en ramen in afzeliahout. Typisch voor zijn stijl is de vloer in baksteen. Het warme hout vraagt veel aandacht, dus lieten Peter en Alexandra de inrichting bewust sober qua kleuren. De voordeur is rood geverfd en op het terras vooraan staan twee kleurrijke vlinderstoelen, maar daar houdt het wel op. François was veel bezig met de Japanse wabi-sabifilosofie: kleur komt binnen door mensen, bloemen en planten, niet door verf of interieurdecoratie.

Evolutie

Het huis neigt naar de typische bungalows uit de seventies. “Het verschil zit ’m in de hoogte van de plafonds. Die zijn hier drie meter hoog, wat meer ruimtegevoel geeft.” Ook de keuken en de badkamer werden door de architect ontworpen, allemaal in sobere, warme materialen.

“Ik heb zo mijn eigenaardigheden en één ervan is dat ik vind dat een huis in vijftien minuten opgeruimd moet zijn, en dat is hier zo. Overal zijn ingemaakte kasten en voor alles is er een handige plek om het op te bergen.” De badkamer is opvallend ‘zen’. Een beetje trots toont Peter een kast die loodrecht op de badkamer staat in de hall en waar alles netjes binnen handbereik, maar uit zicht in zit opgeborgen.

Peter en Alexandra hebben hun huis spaarzaam en zorgvuldig bemeubeld. “Ik zou zelf gerust in een klooster kunnen wonen.” De eettafel en de eetkamerstoelen zijn designklassiekers van Hans Wegner, maar verder vindt Peter niet dat alles nieuw design moet zijn. “Onze zitbank kochten we op tweedehands.be, een model van Flexform.” Peter en Alexandra houden verder van vintage, een paar stuks komen uit de Antwerpse Kloosterstraat. De bedden zijn van Ikea. Een van de blikvangers in huis is de kachel van het merk Skantherm. “Het is hier meteen warm”, zegt Peter.

“Ik heb een hele evolutie doorgemaakt in mijn leven. Toen ik jonger was, had ik bijvoorbeeld behangpapier met pantermotiefjes, maar nu ik 51 ben, is mijn motto ‘keep it simple’. Ik zeg tegen alles nee en kijk dan wat er kan.”

Drie dorpen

Het huis is eerder achterin gebouwd op een lang perceel, waardoor het grootste stuk tuin vooraan is. Het ontwerp is, net als de woning, sober en mooi. “Het pad is ook door François ontworpen. Ik heb helemaal geen groene vingers en het onderhoud beperkt zich grotendeels tot het gras maaien. We hebben wel rododendronstruiken.”

Buiten zitten is belangrijk voor het gezin. In het gras staan ligstoelen. Vlak voor de woning, op een klein terras, staan twee tuinstoelen en een tafeltje. “Daar drinken we ’s ochtends onze koffie.” In de tuin vooraan speelt Peter vaak voetbal met Thomas en dan zijn er nog twee ­terrassen met eettafels.

“We zitten overal. Ik voel me nog altijd ­eerder een stadsmens, maar toch zijn we hier intussen helemaal geaard. In het begin gingen we nog voor van alles naar Antwerpen, maar nu ontdekken we volop de drie dorpen hier in de buurt: Schilde, Sint-Job en Sint-Antonius. We komen hier niets tekort.”