Binnenkijken in de kerk van Braem

Geen mens die het ooit in z’n hoofd zou halen om een huis te zoeken dat enkele nullen boven het budget ligt, tenzij je Julie Marynen heet. Zes jaar geleden vulde ze in een vlaag van nieuwsgierigheid het hoogste bedrag in op een vastgoedsite en klikte meteen door naar Huis De Belder dat helemaal bovenaan op de lijst stond. Na een snelle research bleek het de voormalige kunstenaarswoning te zijn van wijlen Alfons De Belder, de vaste huis­fotograaf en goede vriend van de Antwerpse architect Renaat Braem.

Geïnspireerd doorLe Corbusier drukte de visionaire bouwmeester van begin 1930 tot eind 1970 zijn stempel op de architectuur in België. De politietoren op de Oudaan, het tentoonstellingspaviljoen van het Middelheimmuseum en de ‘Braemblokken’ op het Kiel zijn maar enkele iconische Antwerpse projecten van zijn hand.

Getriggerd door deze bijzondere ontdekking maakte Julie tegen beter weten in een afspraak met het immokantoor. Volgens de makelaar was het huis tot het laatste moment bewoond geweest door de weduwe van De Belder en stond het al geruime tijd leeg. De atypische indeling, plus het feit dat de woning officieel maar twee slaapkamers had, schrok veel kandidaat-kopers af.

Ook bij Julie was er verwarring op het eerste gezicht, toch zag ze snel het potentieel van het uitzonderlijke pand. “Het doolhof van kamers en tussenverdiepingen was op zich al fascinerend, en dan was er nog het gigantische schildersatelier met bijkeuken en een wenteltrap naar de zolder – in moderne makelaarstermen ‘polyvalente ruimte’ – waar het daglicht royaal binnenstroomde. Het was zo overweldigend dat ik achteraf niet veel verder kwam dan ‘wat een ruimte’.”

Die minieme beschrijving volstond gelukkig om haar man Timo te overhalen om een tweede bezoek te brengen. De fascinatie deelde hij, alleen die nullen waren er te veel aan. “We besloten een bod te doen dat iets boven de helft van de vraagprijs zat, maar daarna hoorden we niets meer. Pas toen we de makelaar voor een ultimatum stelden, werd ons bod uiteindelijk aanvaard.”

Huis De Belder staat in de buurt bekend als ‘de kerk’, vanwege het asymmetrische zadeldak en de driehoekige raampartij die zowat de helft van de voorgevel beslaat. Niet verwonderlijk dat de glazen constructie spontaan de voyeur in toevallige passanten naar boven brengt. “Voor­bijgangers die bij ons binnengluren, zullen waarschijnlijk denken: wat gebeurt daar allemaal? Ons huis is ook een vaste halte bij architectuurwandelingen of fotozoektochten. Dan roepen de kinderen: ‘Mama, er staan weer eens kijkers voor de deur’.”

Op enkele kleine ingrepen na ziet de woning er vandaag nog exact hetzelfde uit als bij de bouw in 1977. “We wilden de ziel van het huis zo goed mogelijk bewaren en zeker niets overhaast doen. Een huis moet je eerst kunnen voelen. In het begin vond ik die groene seventiestegels op de vloer zo lelijk, maar je kunt daar toch geen Mortex over gieten? Ook de massieve binnendeuren van wengé hebben we zo gelaten, zelfs de deurklinken uit de jaren tachtig zitten er nog op. Lekker eclectisch”, lacht Julie.

“Ik wilde me vooral niet laten leiden door trendy texturen of materialen. Ik doe niet wat iedereen doet, maar volg in alles mijn intuïtie. Ik probeer altijd de schoonheid te zien in de lelijkheid. Vandaar ook mijn zwak voor underdog-dingen. Ik kan moeilijk iets weggooien en kan van elk stuk nog exact zeggen waar het vandaan komt.”

Na een jaar provisorisch koken, was de keuken in 2015 aan een make-over toe. Een lastig project dat ze overlieten aan Brecht Baert van Studio Helder, die met het idee van de blauwe tegeltjes op het werkblad kwam. “We hebben lang gezocht naar een oplossing die bij de stijl van het huis paste. Bijkomende moeilijkheid was dat we vastzaten aan de indeling omdat er onder de oorspronkelijke kasten een gat in de grond zat.”

De polyvalente ruimte heeft nog altijd geen vaste bestemming, maar doet, afhankelijk van de omstandigheden, dienst als yogatempel, game-hall, feestzaal, chill-outzone of indoor kampeerterrein. De woning evolueert voortdurend mee met het gezin. Samen met de recente renovatie van de badkamer – een realisatie van Pierric De Coster van Dialect – vond vorig jaar ook de laatste slaapkamerwissel plaats. Zoon James verhuisde van de bijkeuken naar de slaapkamer van zus Colette, zij trok op haar beurt naar de zolder. Al dekt de term ‘teenager zone’ – compleet ingericht met loungeruimte, studiehoek, slaapplatform en minibadkamer – beter de lading.

Na al die jaren blijft het huis verrassen. Julie: “In de kelder is er nog een doka waar De Belder zijn foto’s ontwikkelde. Ik hoop ooit iets met die ruimte te doen. Het is zo’n huis dat nooit af is, maar dat vind ik er net leuk aan. Ik voel me helemaal thuis en kan mezelf hier perfect oud zien worden, net zoals de vrouw van Alfons De Belder. Ik vind het een voorrecht om in een huis van Braem te wonen.”