Wonen
Binnenkijken in Borgerhout: een kleurbom van een keuken
Achter een onopvallende gevel in een drukke straat in Borgerhout schuilt de opvallend kleurrijke keuken van Samuel en Annelies, signé Dries Otten.
Het huis waar je opgroeit, het huis waar je op kot gaat, het huis waar je voor het eerst gaat samenwonen en het huis waar je voor het eerst verbouwt. Meestal zijn dat allemaal verschillende plekken. Niet voor Samuel Pinillos, Antwerpenaar met Guatemalteekse roots: “Op mijn twaalfde kwam ik hier wonen met mijn moeder. Zij had jarenlang gezocht en was verliefd geworden op de royale lichtinval en de grote tuin.”
Dat was in 1997. Sindsdien is hij nooit meer weggegaan. Hij deelde het huis een tijdlang met vrienden en nu met zijn vriendin Annelies Bracke. Zij is even enthousiast: “Het huis is perfect: groot, vol charmante authentieke elementen en met een grote, goed georiënteerde tuin.” We kunnen haar alleen maar gelijk geven. De ruime tuin staat weelderig in bloei. De zon valt gul en ver de leefkeuken en living binnen. Die keuken is de eyecatcher van het huis. Van de grote kleurvlakken op de muur, een knalblauw werkblad en een groene bar tot de ronde dampkap en het roze kruidenrekje: alles is ongewoon. “Sommige mensen herkennen de keuken van Instagram”, zegt Samuel. Dat komt ervan als je werkt met interieurarchitect Dries Otten – zijn creaties worden kwistig gedeeld en geliket. In dit rijhuis uit 1890 werkt zijn kleurgeweld wonderwel.
Samuel gaf de voorzet voor een shot kleur in de keuken; hij haalde de mosterd in de atelierflat van kunstenaar Jozef Peeters. Dat was een van de eerste abstracte schilders van België en zijn atelierflat aan de Antwerpse De Gerlachekaai is een waar gesamtkunstwerk. “De vroege 20ste eeuw inspireert me. Tijdens mijn studies sociologie schreef ik mijn thesis over het Berlijn van 1920, een stad waar ik ook op Erasmus zat. Ik hou van de Bauhaus-filosofie die esthetiek en functionaliteit combineert. Dries Otten heeft dat ook. Het blauwe keramische werkblad, bijvoorbeeld. Dat is even prachtig als praktisch, want gemakkelijk te onderhouden.”
Zes minuten per plankje
Vier jaar geleden verbouwden Samuel en Annelies hun droomhuis met de grove borstel. Denk: nieuwe badkamer, nieuwe keuken, nieuw plat dak, nieuw toilet, nieuwe vloer, enkele tussenmuren moesten eraan geloven. Dat terwijl ze geen renovatie gepland hadden. Maar de
verandadeur die er tijdens een zomerstorm uitwaaide, besliste er anders over. “De veranda van de vorige eigenaar bleek volledig verzakt. Dat moesten we aanpakken. En, zoals dat gaat met renovaties, werden onze plannen steeds grootser”, vertelt Samuel. Ze zouden de veranda afbreken en de keuken vernieuwen.
En nu ze toch bezig waren, sloopten ze twee tussenmuren zodat drie kleine kamertjes één lichtovergoten leefruimte werden, inclusief open keuken. “Hier was het vroeger zo donker dat we het enkel als rommelhok gebruikten. We noemden het zelf de ‘donkere kamer’”, vertelt Samuel. “Nu is het de muziekkamer en staan er mijn piano en Annelies haar harp.” Omdat de badkamer recht boven de keuken zit, pakten ze die ook meteen aan. Uiteindelijk leefden Annelies en Samuel een jaar lang op de eerste verdieping. Ze kookten op een gaspitje in de badkamer en leefden in de logeerkamer. De avonden en weekends waren gereserveerd om te klussen. Het prachtige visgraatparket schrobden ze plankje voor plankje schoon. “Het is een gerecupereerde vloer van de voormalige dienst Bevolking in de Lange Nieuwstraat, opgekocht via een antiquair. Van 1.300 plankjes schaafden we de pek af: zes minuten per plankje. Maandenlang zijn we eraan bezig geweest. Een goede vriend legde het en schuurde het op.”
Zoveel mogelijk authentieke elementen bewaren: dat stond centraal voor Annelies en Samuel. “We wilden echt restaureren, omdat dit huis veel geschiedenis heeft.” Toen het art-decodaklicht verloren dreigde te gaan omdat de balken rot waren, wisten ze hun aannemer te overtuigen om het te behouden. Ook de originele plafondlampjes heeft hun elektricien – na veel gezeur – opnieuw bedraad. Van de mooie houten tussendeuren moesten ze helaas afscheid nemen. “Blijkbaar geldt kill your darlings ook voor verbouwen”, weet Annelies intussen. “We waren drie jaar samen toen we begonnen te verbouwen. Iedereen zegt dat het een ultieme relatietest is, maar dat viel bij ons gelukkig goed mee. Qua beslissingen zaten we heel gauw op één lijn.”
Die inrichting is – in lijn met de rest van het huis – een mix van erfstukken, rommelmarktvondsten en nieuwe aankopen.
