‘Bijna zeven jaar na de aanslagen wachten slachtoffers op een vergoeding. Dat is onmenselijk’

Waarover gaat dit wetsvoorstel precies?

“Het gaat over het feit dat men de vergoeding van slachtoffers van terrorisme volledig in handen zou geven van de verzekeringsmaatschappijen. We kloppen nu al jarenlang op tafel om dat vooral niet te doen. Ook vanuit de onderzoekscommissie naar de aanslagen van 22 maart 2016 was er unanimiteit dat de slachtoffers veel sneller vergoed moeten worden. Een VN-rapporteur kwam tot dezelfde conclusie. En telkens we langsgingen op verschillende ministeriële kabinetten hebben we die boodschap ook meegegeven.”

Waarom heeft u zo’n groot probleem met dit wetsvoorstel?

“Eerst en vooral bekritiseren we niet de manier waarop verzekeringsmaatschappijen functioneren, maar we onderstrepen dat deze materie niet voor hen bestemd is wegens te log en ontoepasselijk. Het gaat om privémaatschappijen, die moeten rekening houden met hun aandeelhouders. Daardoor sleept alles nodeloos lang aan. Dat er nu, bijna zeven jaar na de aanslagen van 22 maart, nog altijd slachtoffers moeten wachten op een vergoeding voor hun medische kosten, dat is onmenselijk. Bij zulke traumatische gebeurtenissen is het essentieel om in de eerste maanden zo snel, efficiënt én compleet mogelijk de beste bijstand te verlenen. Er zijn recent nog slachtoffers die te horen hebben gekregen dat ze hun beroep binnen vijf jaar behandeld zullen zien. Dat is twáálf jaar na de aanslagen. Dan moet je toch gewoonweg zeggen: dit werkt niet.”

Wat stellen jullie dan voor als alternatief?

“Alle experts zijn het erover eens dat er een garantiefonds moet komen in handen van de overheid dat de slachtoffers zo snel mogelijk vergoedt. Die experts hebben ook benadrukt: maak er meteen werk van. Daarna kan de overheid nog een bepaald percentage via de verzekeringen zien te recupereren. België is misschien geen wereldkampioen voetbal, maar we zijn toch meesters in het creëren van budgetten. Zo’n garantiefonds aanleggen moet dan ook niet zo’n groot probleem zijn. Kijk, sinds 9/11 zijn er tot eind vorig jaar wereldwijd 139.145 aanslagen gebeurd, gemiddeld 21 aanslagen per dag. Het is dus een realiteit en iets waar we vaak mee geconfronteerd worden. We moeten er ons voor behoeden en er ons op voorbereiden om de schade zo snel en efficiënt mogelijk te dragen.”

Waarom moet er specifiek voor terrorisme een garantiefonds komen? Slachtoffers van andere drama’s, zoals de overstromingen in Wallonië, moeten toch ook jarenlang op hun geld wachten?

“Het grote verschil met terroristische aanslagen is dat ze een rechtstreekse aanslag zijn op de waarden van de staat en het staatsgebeuren. Ons gezin was slachtoffer van een IS-terrorist in 2017 in New York. Mijn schedel was in tweeën gespleten, dagelijks heb ik nog evenwichtsstoornissen. Mijn vrouw verloor beide benen en probeert nu zo goed en kwaad ze kan op prothesen te leren stappen. Dat hebben wij gemeen met alle slachtoffers van 22 maart: wij zullen de gevolgen van deze aanslagen tot het einde van ons leven met ons meedragen. En daarom maakt het ons zo boos dat men nu met dit wetsvoorstel op de proppen komt. Bijna in het geniep, net op het moment dat alle aandacht naar het terreurproces gaat.”

De bespreking van het wetsvoorstel was eerst voorzien voor woensdag, maar is nu uitgesteld naar januari. Waarop hopen jullie nu?

“Dat de unanimiteit van 2017 – en dus de wil van het volk – gerespecteerd wordt en dat bepaalde parlementsleden echt beseffen dat ze het eens moeten raken over dit thema. Eender wiens familielid kan morgen een slachtoffer worden. En dan falen wij toch als maatschappij als we deze persoon niet helpen op een snelle en efficiënte manier. We hopen echt dat dit garantiefonds er nu eindelijk komt, zodat de slachtoffers niet langer in de kou blijven staan. Dit zal onze belangrijkste motivatie blijven.”