Beste cabaretier van Nederland is een Vlaming: "Ik hou ervan om mensen te raken of te degouteren"

Het Vlaams absurdisme heeft het Nederlands realisme verslagen tijdens de finale van cabaretfestival Cameretten in het Rotterdamse Nieuwe Luxor Theater. Pieter Verelst mag zich van de jury de beste cabaretier noemen, omdat hij "geen verhalen vertelt, maar ze uitbeeldt".

"Pieter zit lekker in zijn energie en maakt goed gebruik van zijn atletische lichaam. Soms blaast hij zichzelf op, soms maakt hij zich juist heel klein. Dat geeft zijn voorstelling een prettige dynamiek, die naadloos aansluit op de grillige inhoud." De publieksprijs ging naar Nederlander Alex Ploeg.

Dat een landgenoot met de juryprijs in Rotterdam aan de haal gaat, is zeldzaam. Kommil Foo won het oudste Nederlandse cabaretfestival in de jaren 90. Jelle Denturck en Wouter Deprez schopten het ooit tot in de top drie.

Maar een blik op de voorbije winnaars leert dat de laatste Vlaamse of Belgische overwinning inmiddels dateert uit 2005: Begijn Le Bleu. Bekende Nederlandse winnaars waren onder meer Theo Maassen en Marc-Marie Huijbregts.

Het moet gezegd dat er natuurlijk ook vooral Nederlanders deelnemen aan het festival. Maar dan nog is het niet evident om als Vlaming te winnen voor een Nederlandse zaal. Al zeker niet als je nog weinig naam hebt gemaakt in het circuit.

Dat laatste geldt ook voor Verelst. Hij studeerde enkele jaren geleden af aan de toneelschool in Utrecht, en speelde eerder kleine rollen in televisiereeksen als Familie, Dubbelspel, Zone Stad, Salamander en Aspe.

In 2014 won de acteur/cabaretier al de jury- en persoonlijkheidsprijs op het Groninger Studenten Cabaret. Sindsdien timmert hij vooral in Nederland aan zijn carrière. "In België is dat moeilijker", vertelt hij aan de telefoon. "Daar sta je als 'komiek' ofwel in een café, ofwel meteen voor een publiek van achthonderd man. Maar ik breng geen standup, eerder een combinatie van theater en cabaret. Dat past niet in een café, en helaas vul ik nog geen zalen van achthonderd man. In Nederland is er wél een circuit en publiek voor de kleinere zalen."

Pure verveling

Geliefkoosde thema's van Verelst zijn verveling en fantasie. Zijn halfuur durende show in Rotterdam, Mijn broer en ik, gaat over de verstandhouding met zijn broer Maurice tijdens hun jeugd in Aarschot, de Belgische plaats waar mensen "na drie jaar uit pure verveling alweer begraven worden".

Passeerden ook de revue in zijn verhaal: ruggen vol acné, horrorfilm The Human Centipede en cavia's waarmee vreemde dingen gebeuren. "Ik ga niet enkel voor de lach", zegt Verelst. "Ik hou er ook van om mensen te raken of te degouteren. Met vieze of ongemakkelijke verhalen waar ze bijna de zaal van uitlopen."

Het liefst zou hij cabaret met ander theater- en televisiewerk blijven combineren. "Voor de afwisseling. Momenteel speel ik mee in een toneelstuk in Haarlem. Ik woon in een camper, en ga naar waar het werk mij brengt."

Verelst wordt wel eens vergeleken met Wim Helsen en Hans Teeuwen. Een compliment, vindt hij zelf, maar ook wat kortzichtig. "Het is niet omdat zij ook absurdistisch zijn, dat we per definitie hetzelfde doen."

Wel hoopt hij net als zij straks grote zalen te laten vollopen. Volgend jaar in het najaar plant hij een eerste avondvullende show. "De verkoop was tot nu toe eerder lauw. Duimen dat deze winst daar verandering in brengt."