‘België moet Palestina als volwaardige staat erkennen’: Palestijnse ambassadeur roept ons land op tot actie

Een mars van rechtse nationalisten doorheen Jeruzalem, reactie van Hamas en opnieuw bommen boven Gaza. Ook nu de Israëlische premier Netanyahu niet meer aan de macht is, lijkt het staakt-het-vuren in Israël en Palestina erg fragiel. Abdalrahim Alfarra, de Palestijnse ambassadeur voor België, Luxemburg en de Europese Unie (EU) vreest nog meer geweld.

Het conflict spitst zich telkens weer toe op de Al Aqsa-moskee in Oost-Jeruzalem. Hoe komt dat?

“Dit conflict sleept al tientallen jaren aan, sinds Israël tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 de Westelijke Jordaanoever, met inbegrip van Oost-Jeruzalem veroverde en bezette. Sindsdien ijverden alle opeenvolgende Israëlische regeringen non-stop voor de verjoodsing van Jeruzalem. Daarbij lag de focus op het terugdringen en zelfs beëindigen van de Palestijnse aanwezigheid in de stad. Nochtans werd er constant gewaarschuwd dat dit tot een ernstige escalatie zou leiden. Ook Europa heeft zich steeds verzet tegen juridische en geografische wijzigingen in Jeruzalem en de bezette Westelijke Jordaanoever door Israël.

“Het is duidelijk dat bij de laatste opflakkering van het conflict Netanyahu de aandacht van de interne politieke crisis wou afleiden. Het heeft hem niet geholpen, maar het heeft wel veel leed veroorzaakt.”

Heeft de Palestijnse president Mahmoud Abbas nog impact?

“Vanzelfsprekend, president Abbas maakte ook duidelijk dat de Israëlische regering met vuur aan het spelen is. Maar jammer genoeg luisterde niemand naar hem. Ook Egypte wees hierop, maar weer luisterde Netanyahu niet. Hij koos voor geweld. Toen het Israëlische bezettingsleger de Al-Aqsa-moskee aanviel en Palestijnse gelovigen bestookte, werd duidelijk dat het doel van Netanyahu, zijn regering, leger en politie was om over te gaan tot een maximale escalatie. Netanyahu was sinds 2009 aan de macht in Israël, en sindsdien heeft hij onderhandelingen met de Palestijnen geen enkele kans gegeven. Het is duidelijk dat hij nooit vrede wou.”

Volgens de Israëlische regering handelde ze uit zelfverdediging, om de dreiging van Hamas uit te schakelen.

“De Israëlische reactie had niet de bedoeling Hamas uit te schakelen, helemaal niet. De Israëlische regering wou alles wat bewoog in Gaza vernietigen. Na elf dagen was de omvang van deze vernietigende aanval ongezien. Israël zette F-35-gevechtsvliegtuigen in tegen 2,2 miljoen mensen die op een beperkte oppervlakte van nog geen 360 km² wonen. Dat is een etnische zuivering. Residentiële gebouwen werden bestookt en duizenden mensen werden dakloos. Maar liefst 33 scholen werden gebombardeerd. Drie moskeeën en een kerk werden vernietigd. Ze bestookten het hoofdgebouw van de UNRWA, de VN-organisatie die humanitaire hulp verleent aan Palestijnse vluchtelingen, en ook een mediagebouw werd vernietigd, zodat de waarheid niet aan het licht zou komen.

“Hiervoor kunnen geen excuses voor ingeroepen kunnen worden. In minder dan elf dagen werden er 253 Palestijnen gedood, onder wie 67 kinderen en 13 bejaarden. Is dat niet schandalig? Is dit een oorlog tegen Hamas of een oorlog tegen de Palestijnen? Zelfs boekenwinkels en bibliotheken werden gebombardeerd. Israël schendt het internationaal recht, maar slaagt er telkens weer in om sancties te ontlopen.”

Hoe zou de internationale gemeenschap dan wel moeten reageren?

“Er dient minstens met sancties gedreigd te worden, maar zelfs dat gebeurt niet. Het standpunt van Ierland, België, Luxemburg, Portugal, Spanje en andere EU-lidstaten was een stap in de goede richting. Over het algemeen ben ik tevreden over de reacties van de Belgische regering, het parlement, maar ook van het Belgische volk. De betogingen in steden als Brussel, Luik, Leuven en Gent maken duidelijk dat het Belgische volk dit niet meer tolereert en dat zwijgen geen optie is. Volgens de Conventie van Genève heeft een bezet volk het recht op zelfbeschikking en is verzet tegen de bezetter legitiem, maar blijkbaar geldt dit niet voor de Palestijnen.”

Is de tweestatenoplossing nog haalbaar, volgens u?

“De EU blijft vasthouden aan de tweestatenoplossing, wat ook herhaald werd door Antony Blinken, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, tijdens zijn ontmoeting met Abbas. Maar het is niet mogelijk om tot een tweestatenoplossing te komen terwijl Israël dagelijks grond blijft inpikken en illegale nederzettingen blijft bouwen in bezette Palestijnse gebieden. Om de tweestatenoplossing te redden, dient Palestina unaniem erkend te worden als soevereine en onafhankelijke staat binnen de grenzen van voor 1967 met Oost-Jeruzalem als hoofdstad. Zonder de erkenning van een Palestijnse staat zullen we nooit tot een tweestatenoplossing komen en zal de EU ook geen effectieve voortrekkersrol meer kunnen spelen.”

Welke rol kan een land als België daarin vervullen?

“België moet Palestina erkennen als staat. Het excuus dat steeds wordt opgeworpen dat er eerst moet gewerkt worden aan een gemeenschappelijk EU-standpunt houdt geen steek en is onrealistisch. De EU erkent ons niet. Enkele EU-lidstaten, waaronder Zweden, wel. Wachten op een gemeenschappelijk EU-standpunt is geen optie, want als één land weigert om Palestina te erkennen, zal dat er niet komen, en die kans bestaat omdat de politieke besluitvorming in tal van landen is gewijzigd met betrekking tot Palestina, bijvoorbeeld in Hongarije.”

Hoe komt het dat de politieke besluitvorming zoals in Hongarije is veranderd, volgens u?

“Dit is het gevolg van de opmars van radicaal-rechts in Europa. In feite was deze evolutie al veel langer bezig na de val van de Sovjet-Unie, waarbij vooral de Oost-Europese lidstaten die Palestina reeds erkend hadden, opeens hun standpunt aanpasten. Zo zagen we recent nog hoe de gehele EU een gezamenlijke oproep wou lanceren om een onmiddellijk staakt-het-vuren af te dwingen opdat er een einde zou komen aan al het geweld, en dat Hongarije als enige land zich niet achter die oproep wou scharen en de EU dus niet eensgezind was. Daarom kunnen we niet rekenen op een gemeenschappelijk standpunt van de EU. Waarom nemen zeven of acht landen het initiatief niet om Palestina te erkennen en daarmee een aanzet te geven voor de oplossing van dit aanslepende conflict? De sleutel van wereldvrede ligt namelijk in onze handen.”

Zal er ooit een oplossing komen voor dit probleem?

“Het VN-verdelingsplan van 29 november 1947, of resolutie 181, had het over een Palestijnse staat. Op 11 december 1948 werd het Palestijnse recht op terugkeer en compensatie in resolutie 194 vastgelegd. Israël heeft zich akkoord verklaard met deze twee resoluties, het was een voorwaarde om erkend te worden als staat. Als Europa en de VS geen druk uitoefenen op Israël om tot een oplossing te komen en er geen sancties komen als Israël niet voor reden vatbaar is, dan zal vrede uitblijven en de spiraal van geweld zal niet eindigen, noch in Europa, noch in de VS, noch in de regio.

“Als de internationale gemeenschap wereldvrede wil, dan moet ze naar ons komen, want de sleutel ligt bij ons. Wij willen het conflict niet importeren naar Europa, laat dit duidelijk zijn. Ook is onze zaak geen religieuze kwestie, maar een zuiver politieke. Tijdens de laatste oorlog werden er drie moskeeën en een kerk vernietigd in Gaza. De oorlog treft zowel moslims als christenen. Ook Joden betoogden tegen de agressiviteit en het geweld van de Israëlische regering . De meest prominente leden van de PLO waren christenen. Een van de adviseurs van Yasser Arafat was een Jood. Golda Meir had het mis toen ze zei: ‘The old will die and the young will forget’. De Palestijnse jongeren komen op straat en betogen tegen de apartheidsstaat Israël. Ook in Israël zelf, waar ze duidelijk maken dat ze een onderdeel zijn van het Palestijnse volk. De Palestijnse jongeren houden dus meer vast aan de Palestijnse zaak dan hun ouders en grootouders.”