"Behandelingen zijn te weinig wetenschappelijk onderbouwd"

Lowet verdedigt niet alleen binnen zijn beroepsvereniging de belangen van klinisch psychologen en patiënten, hij begeleidde ook jarenlang kinderen met gedragsproblemen, trauma en ADHD. Vandaag werkt hij als erkend gedragstherapeut ook in zijn eigen praktijk.

Dit zijn volgens hem de vijf grootste knelpunten in de psychiatrie:

1. Residentiële hulp is niet de beste hulp

“De bulk van middelen en mogelijkheden om mensen met psychische problemen te behandelen zit vandaag vast tussen de muren van grote ziekenhuizen. Die residentiële zorg is niet alleen heel erg duur, ze is ook inefficiënt. We weten dat heel wat mensen sneller herstellen als ze in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven. De rechtstreeks toegankelijke zorg, bijvoorbeeld via huisartsen en psychologen, is niet voldoende bereikbaar.”

2. Te medische benadering

“De enige behandelingen die makkelijk toegankelijk zijn voor de burger zijn medisch van aard: ofwel krijgen ze medicatie voorgeschreven, ofwel laten ze zich in de psychiatrie opnemen. Dat draagt enorm bij tot het taboe rond het zoeken naar hulp.”

3. Weinig wetenschappelijk bewijs

“Te veel behandelingen die vandaag in de psychiatrie worden gegeven, zijn onvoldoende wetenschappelijk onderbouwd. Wat aangeboden wordt, is vaak het resultaat van oude en persoonlijke debatten over welke therapie of psychiatrische stroming de beste is. Dit verhindert goede samenwerking en kwaliteitsvolle zorg voor de patiënt. Te veel hulpverleners, ook psychologen, zijn academisch geschoold, maar laten op de werkvloer dat wetenschappelijk denken los en vertrouwen enkel nog op hun 'intuïtie' – terwijl niet is bewezen of die mensen wel beter maakt. Wetenschappelijke evidentie en klinische intuïtie horen net hand in hand te gaan.”

4. Onderfinanciering

“Met slechts zes procent van het budget, is de geestelijke gezondheidszorg hopeloos ondergefinancierd. Dat leidt tot gevaarlijke situaties. In sommige ziekenhuizen zijn afdelingen onderbemand en grijpen hulpverleners daardoor vaker naar vrijheidsberovende maatregelen.”

5. Hokjesdenken

“Patiënten die naar zorg zoeken, moeten vaak in een welbepaald hokje passen, eer ze er toegang tot krijgen. Zo moeten ze een bepaalde diagnose gekregen hebben om op een bepaalde afdeling welkom te zijn of moeten ze een bepaalde leeftijd hebben. Adolescentie mag een van de mooiste fases zijn in een mensenleven, in de psychiatrie is dat vaak een drama. Voor heel wat jongeren tussen 18 en 25 jaar is er geen aangepast aanbod.”

Reageren? Mail naar psychiatrierapport@demorgen.be