Axl Peleman

voegt zich bij De Kreuners in het Sportpaleis

'Walter Grootaers is overal', zong De Mens niet lang geleden. Axl Peleman is de laatste jaren ook alomtegenwoordig. Het was dan ook slechts een kwestie van tijd vooraleer hij en Grootaers elkaar zouden ontmoeten op het podium. Vandaag geeft Berre Bergen zijn bas vriendschappelijk uit handen aan het Antwerpse baswonder. De Kreuner zou al een tijd sukkelen met een spierontsteking in zijn arm, en de pijn is niet meer te harden.

Brussel

Van onze medewerker

Gunter Van Assche

'Als goede vrienden zoals Ben Crabbé of Jan Van Eycken mij vragen om hen uit de nood te helpen, zeg ik gewoon: "Fuck, ja!", zegt Peleman. "Jan is een crème van een gast, Walter is de nonkel die ik nooit heb gehad, en Ben is behalve een maat ook mijn werkgever (bij het productiehuis De Mensen, gva). Lang moest ik dus niet nadenken."

Axl Peleman is net 35 geworden - half zo oud als Walter Grootaers dus - maar is minstens even ervaren. Vijftien jaar geleden richtte Peleman Ashbury Faith op, waaraan hij een lege bankrekening en allerlei verslavingen overhield. Daarna verdeelde hij zijn tijd tussen Angelico, The Paranoiacs, Automatic Buffalo, Camden, maar ook een hoop studiowerk, muzieklessen en de televisie. Dat laatste doet al wat affiniteit vermoeden met de bandleden Walter Grootaers en Ben Crabbé, maar hun band is inniger dan dat, meent Peleman. "Toen ik bij Ashbury Faith speelde, waren De Kreuners helemaal niet cool in mijn ogen. Maar ik moet bekennen dat ik vroeger een heuse Kreunersfan was. Latere songs als 'Ik wil je' doen me weinig, maar hun Er sterft een beer in de taïga herinnert me aan mijn puberjaren. Als we toen op een fuif kwamen, speelden ze The Cure, Sisters of Mercy en Depeche Mode. Daartussen hoorde je dan zo'n skadeuntje van De Kreuners, dat naadloos overging in een single van Madness. In 'Black-out' zat zelfs een stukje Jimi Hendrix, dat was briljant."

Om zijn punt kracht bij te zetten, grabbelt Peleman in zijn platenbak. "Ik heb vier cd's van de Kreuners: een best of die ik uit de koopjesbakken opviste, maar ook 1978 met het fuckin' geweldige 'Meisje meisje' en de twee eerste platen, die hun meest memorabele zijn voor mij. Aan 'Nummer één', een van de eerste hits van De Kreuners, hou ik zelfs nog een flink litteken over. Mijn maat en ik hadden een clubhuis, en toen we stonden te dansen op dat singletje sloeg ik met mijn hoofd keihard tegen de betonnen vloer. Ik dank een flinke kap in mijn kop aan De Kreuners."

Berre Bergen liet al publiekelijk weten dat zijn functie in de groep niet moeilijk is. Dat blijkt geen valse bescheidenheid. "Hoe kan ik het stellen zonder denigrerend te klinken?", grinnikt Peleman. "De baslijnen in een Kreunerssong zijn inderdaad niet bepaald moeilijk, hé. Maar dat komt omdat die songs zo logisch in elkaar zitten." Hoewel schoonheid vaak naar de eenvoud lonkt, is de kans toch klein dat het oeuvre van De Kreuners opgenomen wordt in de nieuwe voorstelling van Axl Peleman, die Histrylogie: de geschiedenis van singer-songwriters heet.

Rond die theatertournee ontstond ook een relletje. Peleman zou volgens De Standaard beweren dat vrouwen van geen belang waren in de geschiedenis van de singer-songwriters. "Het is schandalig dat die journalist zoiets schreef", zegt Peleman verontwaardigd. "We beginnen de voorstelling zelfs met de moeder van alle gitaristen: Mother Maybelle Carter van The Carter Family. Van dat verhaal klopt dus niets. Het is veel genuanceerder: als we op populariteit en platenverkoop afgaan, is er effectief geen vrouwelijke singer-songwriter die Bruce Springsteen, Bob Dylan of Paul Simon kan evenaren. De grote toppers zijn nu eenmaal mannen. Dat neemt niet weg dat ik Joni Mitchell even belangrijk vind. Zij is alleen niet te horen in de voorstelling, omdat 'Big Yellow Taxi' zo mooi is dat de versie van een stelletje verlepte Vlaamse rockers een aanfluiting zou zijn. Guy Swinnen doet perfect Tom Petty na, de stem van Bart Does past perfect bij 'Ring of Fire' van Johnny Cash, en Warren Zevons stem en die van Wigbert hebben veel gemeen, maar het idee dat we Joni Mitchell zouden imiteren doet mijn tenen nu al krullen."

We willen het Pelemans hart niet aandoen. 2005 is immers al een hard jaar geweest voor hem: "Ik heb zeven niercrissisen op een nacht gehad, waarna ik tien dagen plat heb gelegen. Ik kon mijn arm niet eens opheffen. Daarna volgde ook een zware keeloperatie. Die ligt gelukkig alweer vier maanden achter me. Na anderhalf jaar van onderzoeken, scans en operaties heb ik weer de indruk dat het beter gaat. Een mens beseft dan pas hoe mooi het leven is: als je gewoon kunt opstaan, gaat douchen en je tanden poetst zonder dat je eerst een hoop medicijnen moet innemen ben je echt gelukkig, geloof me."