Arbeidsrechtbank veroordeelt bedrijf dat vrouw ontslaat na kanker

Horen van een arts dat het knobbeltje in je borst kwaadaardig is, is vreselijk. Maar voor Bjoke Carron volgde zeventien maanden later, na een operatie, chemobehandeling en radiotherapie, op haar werk nog eens een vreselijke boodschap. De 42-jarige landschapsarchitecte werd door haar leidinggevende bedankt voor bewezen diensten.

"Ik viel uit de lucht. Het was voor mij de zoveelste slag. Een paar dagen nadat ik te horen had gekregen dat ik kanker had, bleek ik ook zwanger te zijn. In zeventien maanden tijd heb ik én gevochten tegen de ziekte én mijn dochter op de wereld gezet. Dat was heel ingrijpend. Ik wilde niets liever dan de draad van mijn leven weer oppikken."

Waarom ze ontslagen werd, daar had ze het raden naar. "Ik hoorde allerlei tegenstrijdige verklaringen. Eerst klonk het dat ze geen geld hadden, dan weer dat mijn vervangster beter was." De C4 die iets later bij Carron in de bus lag, bracht duidelijkheid. Als reden stond er: "Omdat de goede werking en de continuïteit van de dienst in het gedrang werden gebracht door de langdurige ziekte."

Ondersteuning

"Ik vond dat hallucinant. Ik begreep het niet." Ze nam contact op met het Kankermeldpunt, dat haar doorverwees naar Unia, het Interfederaal Gelijkekansencentrum. Samen trokken ze naar de arbeidsrechtbank. Op 25 oktober oordeelde die dat er een inbreuk was op de antidiscriminatiewet. Het bedrijf werd veroordeeld tot een schadevergoeding van ruim 22.500 euro. Dat nieuws werd nu pas bekendgemaakt.

"Ik kan niet zeggen dat ik blij was door die beslissing" zegt Carron. "Het geld op mijn rekening is welkom, na alle behandelingen en meer dan een jaar niet gewerkt te hebben. Maar het verzacht niet alle leed." Carron blijft het erg vinden dat op geen enkele manier waardering voor haar en haar werk is uitgedrukt. "Ik heb nooit excuses gekregen, nooit een fatsoenlijk afscheid. Mijn collega's mochten op een bepaald moment zelfs geen contact meer met me hebben." Ze deelt haar verhaal niet omdat ze wil natrappen. "Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik vertel dit omdat ik hoop dat niemand anders zoiets zou meemaken."

Bij Unia benadrukken ze dat Bjoke niet de enige is die vanwege een langdurige ziekte in de problemen raakt op de werkvloer. Vorig jaar opende het centrum zeventien dossiers. "Die gingen niet alleen over onterechte ontslagen, maar ook over redelijke aanpassingen die werkgevers weigerden", duidt directrice Els Keytsman, die benadrukt dat vaak buiten de rechtbank om een oplossing wordt gevonden. Ze stelt dat de zeventien dossiers slechts het topje van de ijsberg zijn. "Veel verhalen blijven onder de radar, omdat de slachtoffers door hun ziekte geen energie meer hebben om hun situatie aan de kaak stellen."

Ook bij Kom op tegen Kanker stellen ze al langer vast dat de werkhervatting na een langdurige ziekte een probleem is. Volgens Ward Rommel komt dat niet per se doordat de werkgever een slecht persoon is. "Vaak weet die gewoon niet hoe om te gaan met werknemers die uitvallen met kanker."

Om die reden zal de organisatie vanaf januari sessies aanbieden die werkgevers daarmee zullen helpen. "We willen hen leren hoe ze contact kunnen houden tijdens het ziekteverlof, maar ook op welke manier ze bij een terugkeer het takenpakket kunnen aanpassen en herverdelen."

Veel bazen weten ook niet dat er heel wat ondersteunende maatregelen bestaan. "Zo is er het systeem van progressieve werkhervatting, dat werknemers in staat stelt deeltijds aan de slag te gaan, waarbij de ziekteverzekeraar voor een stuk tussenbeide komt. Er zijn ook ondersteuningspremies."

Bjoke Carron heeft intussen een nieuwe job. "Het pijnlijke hoofdstuk heb ik afgesloten. Of dat probeer ik toch." Aan de toekomst durft ze nog niet te denken. "Want ja, er is nu eenmaal kans op herval."