Antwerps filmmaker Anthony Nti maakt kans op een Oscar: ‘Nog niet echt tot me doorgedrongen’

Hoe hard had u op deze nominatie gehoopt?

“Ik wist dat de nominaties dinsdagavond bekendgemaakt zouden worden, maar ik was naar een Zuid-Koreaanse film aan het kijken om er toch niet te veel mee bezig te zijn. En toen belde Chingiz (Karibekov, red.) me opeens om te vertellen dat we op de shortlist stonden. ‘Ik zweer het’, zei hij. Op de site van de Oscars stond nog niets, maar kort daarna belde onze distributeur ons met het nieuws dat het aangekondigd was op Twitter.”

“Ik had dit echt niet verwacht. En het is nu ook nog niet echt tot me doorgedrongen. Het is echt crazy. En het is vooral leuk dat een film met zo veel kleur, passie en talent niet louter erkend wordt omdat er zwarte mensen in zitten, maar gewoon omdat het een goede film is.”

Da Yie was uw afstudeerproject aan het RITCS, maar de voorbije jaren gooide u er ook al hoge ogen mee op verschillende festivals. Hoe slaagt een student daarin?

“Dit is een kleine film, gemaakt met een ploeg van ongeveer zes mensen. Het was erop of eronder. Na afloop van de shoot waren we blut. Caviar (een productiehuis, red.) heeft ons gesteund omdat ze in ons geloofden en besloten om het naar filmfestivals te sturen. Niet veel later wonnen we de juryprijs in Leuven, daarna de Grand Prix op het kortfilmfestival in Clermont-Ferrand,... Zo trek je de aandacht van de Academy en begonnen de speculaties over de Oscars.”

U bent de film gaan opnemen in uw geboorteland Ghana. Hoe autobiografisch is de kortfilm?

“Ik ben opgegroeid waar de film zich afspeelt – waar elke plek een uniek ritme heeft. Het is niet alleen een roadtrip door Ghana, maar ook gedeeltelijk door mijn jeugd. Dit is mijn meest persoonlijke film. Er zitten semi-autobiografische elementen en persoonlijke toetsen in, ook al is het fictie. Sommige scènes zijn rechtstreeks uit mijn leven gegrepen.”

“Als kind was ik heel nieuwsgierig. Ik hing ook vaak rond met oudere mensen omdat zij me een cool kind vonden. Ik ben toen een paar keer in situaties beland waarvan ik als kind niet besefte hoe gevaarlijk ze waren. Pas later besefte ik dat het ongelooflijk was dat het niet is fout gelopen. Dat is iets wat ik wou aankaarten. Da Yie gaat over de onschuld van kinderen, het gevaar dat op de loer ligt wanneer hun wegen kruisen met volwassenen.”

Is het niet jammer dat het succes van uw kortfilm in een jaar kwam waar zo weinig mogelijk was?

“Ik zat eigenlijk al in quarantaine voor de lockdown begon omdat ik veel moest schrijven voor andere projecten. Met de kortfilm heb ik daarna toch een beetje de wereld kunnen rondreizen en wat van het succes kunnen proeven. Het is jammer dat het niet meer kon, maar ik heb ook het geluk gehad dat ik zo productief was toen. Zo dramatisch is het ook niet dat ik wat dingen gemist heb. Ik mag niet klagen.”

Waarmee bent u nu bezig?

“Samen met mijn partner in crime Chingiz werk ik nu aan mijn eerste langspeelfilm Postcard, een project waar we al drie jaar mee bezig zijn. Dit jaar willen we een volledige draft klaar hebben om dan hopelijk volgend jaar te kunnen draaien. En daarnaast schrijf ik ook nog aan een serie.”