Annemie Struyf en dochter Josefien: ‘Ik geniet nog te veel om fulltime ‘mamy’ te gaan spelen’

De oudste schrijft boeken en maakt tv-programma’s als Het Hoge Noorden. De jongste werkt als vroedvrouw en psychologe, en bereidt zich op het moederschap voor. Annemie Struyf (60) en Josefien Laurent (28), moeder en dochter.

Annemie

“Een dochter die zwanger is, dat is heel speciaal voor een moeder. Dat kind is uit jouw lichaam gekomen en in dat lichaam zit een nieuwe baby. Het doet je nadenken over hoe het leven voorbijraast. Is het echt al 28 jaar geleden? De dag dat je dochter vertelt dat ze zwanger is, schuif je op. Er komt een generatie bij, je zult plaats moeten maken. Dat is keitof, en dat is ook: ouder worden.

“Ik was buiten met Hope (haar jongste, geadopteerde dochter, red.) toen Josefien belde. ‘Mag ik even langskomen? Ik ben iets vergeten!’ Dat ze zwanger was, schoot toen al door me heen. Toen ze hier haar gsm op tafel legde, bliksemde dat opnieuw door mijn hoofd. Ik heb haar dat nog niet gezegd, dat ik het voelde aankomen. (lacht)

“Ik ga ‘mamy’ heten, naar Franse traditie. En ik ben er om te verwennen, niet om mee de verantwoordelijkheid te dragen. Mijn eerste reflex was: ja, breng het kindje maar een vaste dag in de week. Maar daarna dacht ik, nee. Ik werk voltijds, heb vijf kinderen grootgebracht, en ik geniet in deze fase van mijn leven enorm van mijn vrijheid. Ik kan nu op elk moment beslissen: kom, we gaan op weekend. Of er komt iets op me af en ik vertrek voor het werk. Dat wil ik nog niet afgeven, ik ben zo lang door kinderen gebonden geweest.

“Twee dagen voor mijn zestigste verjaardag heb ik met mijn nieuwe partner een huis gekocht. Hij had een huis, ik had een huis, die huizen verkopen we en we gaan samenwonen. Er gebeurt dus veel ineens. Ik zeg tegen iedereen: 60 worden is gewoon de max! (lacht)

“Zoals we op de foto staan, zo zijn Josefien en ik echt. Heel fysiek, heel emotioneel. Mijn kinderen zijn allemaal anders. Met haar kan ik het makkelijkst knuffelen. We zijn zowat hetzelfde bedraad, onze emoties liggen net onder het oppervlak. Wij kunnen niks voor elkaar verbergen.

“Mijn gynaecologe raadde destijds aan om elk kind op de dag na de geboorte goed te observeren en op te schrijven hoe het zich gedraagt. Dat is het karakter in zijn meest pure vorm. Het klopt volledig, voor allemaal, nog steeds. Josefien heeft een heel zachte natuur, ze is gevoelig, aanhankelijk en liefdevol, liet zich makkelijk oppakken.

“Wat ik zo bijzonder vind, is dat het kantelt. Dat ik niet meer altijd degene ben die beschermt en advies geeft. Als ik ergens mee worstel, brengt Josefien mij inzichten bij, of ze benoemt feilloos wat er wringt. Kind, je slaat de nagel op de kop, denk ik dan. Hope, die nu 17 is, zag veel wegvallen door corona en worstelt daarmee. Als ik een paar dagen niet tot haar kan doordringen, bespreek ik met Josefien hoe we dat kunnen aanpakken.

“Vóór corona zaten al mijn kinderen en hun lieven elke zondagavond bij me aan tafel. Josefien en ik waren dan soms moderator: ‘Kom jongens, geef Hope ook eens de kans om haar zegske te doen!’ (lacht) Wanneer ik voor de opnames van Het Hoge Noorden bij een gezin binnenkwam, voelde ik ook heel snel aan of het er warm was, of de schone schijn werd opgehouden, of er spanningen waren. Dat interesseert mij mateloos, en Josefien is krek hetzelfde.”

Josefien

“Mama wil mensen niet veranderen, wel zo goed mogelijk begrijpen en ondersteunen. Dat is de rode draad in haar werk. Ook de band tussen moeders en kinderen komt altijd als thema terug, van Afghanistan tot in Het Hoge Noorden. We zouden zo van job kunnen wisselen. Als psychologe en vroedvrouw begeleid ik zwangerschappen die niet lopen zoals gepland, waarbij een afwijking bij de foetus is vastgesteld. Soms beslissen koppels om de zwangerschap af te breken. Dan is het belangrijk om aan te voelen hoe hun band is, en hoe je bepaalde informatie kunt overbrengen. Ik vind dat zo boeiend. Veel van de gesprekken die ik met mama heb, gaan daar ook over.

“Ik was van plan nog niet meteen te vertellen dat ik zwanger was. Maar toen het zover was, dacht ik bijna instant: ik móét het aan mijn mama zeggen. Er gaat zoveel door je heen. Je denkt: wow, dit is de max. Maar ook: kan ik het wel? Door mijn job krijg ik alle niet-goeie verhalen mee. Dus ik heb haar gezegd: ‘Ik ben heel blij, maar ik vertel je dit ook omdat je me moet geruststellen.’ Dat doet ze ook, sinds dag één.

“Ik hoop dat ik er als moeder ook in slaag om mijn kind zichzelf te laten zijn. Zo van: lééf maar, ik ben er voor je als je me nodig hebt. Wil je aan mijn rokken hangen, oké. Wil je in de bomen klimmen, doe maar. Mama líét ons.

“Ik was een rokkenhangertje. En ook mijn studentenjaren waren niet mijn wildste tijd. (glimlacht) Dat heb ik daarna wel ingehaald. Mijn moeder is het levende bewijs dat je eender wanneer voluit kunt leven.

“Onze ruzies kan ik op één hand tellen. Eigenlijk kan ik me er maar een herinneren, zestien jaar geleden. Mama vertrok voor de tweede keer naar Afghanistan. Dat zagen wij niet zitten. Dus had ze ons wijsgemaakt dat ze naar Pakistan zou reizen. Maar ze viel door de mand: ‘De vorige keer dat we in Afghanistan waren, was het zó warm’, zei ze. Toen ben ik heel boos geworden. We waren ongerust en bang, een van mijn broers zat op het internet zelfs naar gruwelbeelden te zoeken om naar haar door te sturen. Zelf was mama ook bang. Nu weet ik dat ze had willen terugkrabbelen, maar het was te laat. Zoiets kun je natuurlijk niet zeggen tegen je doodongeruste kinderen.

“Ze is geen klassieke moeder, maar ze heeft wel die warmte. Zet ons allemaal samen in een extreem ongezellig huisje in de Ardennen, zij maakt er wel iets van. En ik begin bepaalde zaken over te nemen. Zie je die lege soepkommetjes hier op tafel? Ook bij mij thuis is er altijd soep. Komen er vrienden op bezoek, dan zeggen die: ‘Ja, wij willen wel soep!’ Nog voor ik iets gevraagd heb.”