Ann Waltherus (39) en Dominique Minten (43) scoren met meisjescabaret Mise-en-plis

Wij leerden elkaar kennen in de harem van Ali Baba

Dominique Minten en Ann Waltherus geven allebei les aan de verpleegsterschool van Turnhout. Dominique geeft gezondheidsrecht, Ann communicatie. Maar het was in de simulatielessen dat ze elkaar vonden. 'Ik speel geregeld een terminale patiënt in de klassen van Ann', zegt Dominique. 'Op die manier hebben wij al vaak bij elkaar in bed gelegen.' Intussen vormen ze samen Mise-en-plis, een meisjescabaret dat net zijn eerste officiële voorstelling heeft gespeeld: Slagen en verwonderingen.

door An Olaerts / Foto Nicol' Andrea

Paul Jacobs, een beroemde radiomaker met aardige programma's op zijn palmares zoals De taalstrijd, De rechtvaardige rechters en De tekstbaronnen, gebood ooit: 'Toon mij een grappige vrouw en ik trouw ermee.' Vijfentwintig jaar later is hij volgens de berichten nog altijd jonkman. Dominique Minten en Ann Waltherus fronsen de wenkbrauwen. Ze kennen Paul Jacobs niet, weten niet hoe hij eruitziet. Bovendien is het nog nooit bij hen opgekomen om te geloven dat vrouwen geen humor hebben. Ze vinden het een vreemde bewering en daarmee is de kous af. Mise-en-plis wil niet bewijzen dat vrouwen wel humor hebben. Maar en passant doen ze het toch, onder andere met zinnen die ze pikken uit de leraarskamer ('Kunt ge alstublieft eerst uw onderbroek terug aandoen. Ik kan zo niet met u spreken.')

Zotte trienen met diepe grond

"Wie ons niet kent", zeggen ze, "vindt ons misschien rare en vranke vrouwen. Maar in onze omgeving heeft niemand daar klachten over. Of ons cabaret typisch vrouwelijk is? Daar hebben we eigenlijk nog nooit bij stilgestaan." Het enige wat de dames van Mise-en-plis qua mannetje-vrouwtje willen stellen, is dat ze fan zijn van Brigitte Kaandorp en dat ze stand-upcomedy eerder iets voor mannen vinden. "Mopje, mopje, mopje en scoren. Wij zouden het niet kunnen, de hele tijd grappig zijn. De essentie van onze humor is dat hij heel dicht bij gevoeligheid ligt. Wij willen die kwetsbare kant ook laten zien. Wij zijn zotte trienen met een diepe grond", zegt Dominique Minten. "Pas op, wij hebben niets tegen stand-upcomedy, wij vertellen liever het hele verhaal met een begin en een einde. Maar of dat nu typisch vrouwelijk is? Wim Helsen gaat toch ook voor het totale pakket."

Het grote verschil tussen Wim Helsen en Mise-en-plis is wellicht dat Wim Helsen nooit op hoge laarsjes door de zaal zal marcheren met een plastic zakje van het Kruidvat in de ene hand, gsm in de andere hand. En dat hij er niet aan moet denken om voor de show zijn nagels azuurblauw te lakken. Ann Waltherus vloekt aan de telefoon. Ze is de pop vergeten. De pop is nodig in de voorstelling, maar ligt nog thuis. Of het thuisfront de pop wil meebrengen? Dominique maakt zich niet druk over de afwezigheid van de pop. Ze kent haar tegenspeelster en heeft specaal een liedje op maat geschreven: 'Ik ben een slons.' "Ik ben ook echt de slons", lacht Ann. "En zij is de perfectionist die voor onderscheiding ging." Dominique knikt: "Zwijg me over die negen. De onderscheiding is mislukt."

Daarna maakt Mise-en-plis zich zorgen over de jurken. "Als de ritsen nu maar niet opengaan terwijl we bezig zijn. Het is allemaal de schuld van de feestdagen. Weet je wat het is? Wij doen alles zelf", grijnzen ze, terwijl ze de zender van hun microfoon aan elkaars jurk frunniken. "Maar dat zal niet lang meer duren! Er zitten vanavond culturele centra in de zaal. Hopelijk willen ze onze voorstelling kopen. Wij zijn er fier op. Maar zelf zeggen dat we scherp zijn, dat durven we niet. Het is toch fijner als iemand anders zegt dat we scherp zijn. (lacht)"

Na deze voorstelling komen er in elk geval nog vier. Wat daarna komt, is onzeker. Volgens Ann is het een kwestie van geduld én het extra oogje. Het extra oogje moet ze even uitleggen: "Wij zijn twee vrouwen en bijna alle promotors zijn mannen. Volgens mij wordt er toch anders naar ons gekeken. Hoe weet ik niet. Misschien verwachten ze flauwere dingen, de solden misschien. Sommige mannen vinden het verbazend dat wij twee madammen zijn zonder ruzie. (lacht)"

Twee kleine delletjes

Dominique en Ann kennen elkaar al heel lang. Ze zaten als kind in dezelfde theatergroep. "Wij hebben elkaar leren kennen in de harem van Ali Baba", zeggen ze. "We waren twee slavinnen met een tijgerkleedje aan. Het was allemaal braaf, hoor. We waren heus geen twee kleine delletjes. Koen De Bouw was trouwens een van de veertig rovers." En dan beginnen ze een liedje te zingen van wel dertig jaar geleden. "Niet bang zijn, Sherezade. Geen paniek, Sherezade. Wij bedenken een plan. En verschalken de sultan."

Na Theater 42 verloren ze elkaar uit het oog. Tot die ene dag in de leraarskamer van de verpleegsterschool in Turnhout. Daar begon het opnieuw. "Ik voelde dat er nog iets was. Het waren dezelfde roots", zegt Dominique. "Wij begrijpen elkaars humor", zegt Ann. "Intussen zijn we ook vriendinnen. Maar eigenlijk hoeft dat niet. Zolang we maar feedback van elkaar kunnen verdragen. We hebben uitgesproken wie wat doet. Dominique schrijft de teksten, omdat ik dat niet kan. Maar soms voelen de zinnen niet juist aan. Dat moet ik respectvol laten weten, omdat ik het anders niet kan spelen."

Dominique lacht: "Zo gebeurt het dat ik soms mijn lievelingszinnen moet schrappen. Een soloprogramma zie ik niet zitten. Ik weet niet of ik het zonder Ann zou durven. Met zijn tweeën staan we sterk. Theater is voor mij iets wat je samen doet: repeteren, praten en pellen tot je op de kern zit."

"Wij hebben de voorstelling veertig keer geoefend", reageert Ann. "Voor mij zijn dat de kwetsbaarste momenten. Het is precies alsof ik zonder kleed sta te spelen. Alles wat dan gebeurt, kan mij echt raken. Zodra we in de zaal staan met het licht op ons gericht, ben ik veel zekerder. Soms ga ik zo hevig op in het spel dat het erover is. Soms heb ik wel een beetje medelijden, maar ik ga Dominique zeker niet sparen. Het is een kwestie van evenwicht. Wie zich te zeker voelt, moet naar beneden worden gehaald. Andersom breng ik haar een glaasje drinken op toneel. (lacht)"

Moppen over Patricia Ceysens

Intussen sleuren Ann en Dominique twee bakken Stella Artois over de planken richting Beaver Fever, de mannen van de muziek. "Dat zij hun band naar een ziekte hebben genoemd die van dier op mens overgaat, daar hebben wij niks mee te maken", lacht Dominique. "Trouwens, de 'Albanese vitrinemuis' is ook niet mijn uitvinding. We hebben het woord gekregen van Walter Machielsen, een veel te bescheiden collega die twee sketches schreef. Zelf zouden wij misschien nooit op zo'n scheldwoord komen.

"Maar we zijn niet bang om tegen schenen te schoppen. Wij gaan graag door. Soms moet je iets heel grof stellen om te tonen hoe krom het eigenlijk is. Daarom spelen we een sketch met een Vlaamse paaldanseres die kwaad is op de 'matras-jka's', die haar werk komen afpakken. Wij willen graag een punt maken, zonder prekerig te doen. Daar waak ik over. Het moet in de eerste plaats grappig zijn. Daarom laten we sommige dingen ook vallen. Wij hebben in de voorstelling een winkeltje waar we geweld verkopen. Klanten kunnen kiezen tussen zinloos en zinvol geweld in allerlei categorieën. Daar zaten ook kinderen van 0 tot 3 jaar bij. Maar met de zaak in Dendermonde is dat ongepast geworden. Dat voel je meteen.

"Ann en ik kunnen heel grof zijn, maar we willen niet zomaar alles over het publiek uitstorten. Door de hetze met de Joden deze week krijg ik op slag zin om er ook iets rond te doen. Maar ik wil me behoeden voor gratuite humor. Moppen over mongolen, bijvoorbeeld, vinden wij al lang niet meer grappig. Patricia Ceysens dan weer wel. Het was echt niet mijn bedoeling om haar een veeg uit de pan te geven, maar het is toch per ongeluk gebeurd. (lacht) Het is eigenlijk allemaal begonnen met de bedelaar die er altijd zit als ik met mijn winkelkar uit de supermarkt kom. Daar werd ik op den duur zo kwaad van dat ik er een stukje over geschreven heb. Walter Machielsen maakte er zelfs een heel kerstverhaal over. Uiteindelijk is het de wet op de bedelarij geworden van Patricia Ceysens, in het Limburgs. Ik was misschien beter solidair geweest met vrouwen in de politiek, maar ik kon het niet laten. Ik heb respect voor het enthousiasme van Patricia, alleen jammer dat het soms een beetje verkeerd loopt. Met haar e-mama, bijvoorbeeld."

Ann, daarentegen, heeft heel wat minder medelijden met Ceysens. "Ja, ik heb haar belachelijk gemaakt. Met haar onnuttige dingen ook. We zijn een tikkeltje grof, maar nooit plat. Tenslotte zijn we wel gewone vrouwen die het liefst iedereen willen behagen. Het lukt alleen niet altijd. De voorstelling begint netjes met champagne, maar straks gaan we gegarandeerd ook aan het bier. (lacht)"

Voor info over de speeldata: www.mise-en-plis.be

Ann Waltherus:

Sommige mannen vinden het verbazend dat wij twee madammen zijn zonder ruzie

Dominique Minten:

We zijn niet bang om tegen schenen te schoppen. Soms moet je iets grof stellen om te tonen hoe krom het wel

n Ann Waltherus en Dominique Minten van Mise-en-plis. 'Wie ons niet kent, vindt ons misschien rare en vranke vrouwen. Maar in onze omgeving heeft niemand daar klachten over.'